ზღვის ქაფები

სახეზე გადასულ ზღვას ტალღებში მივყვებოდი. შენც მანდ იყავი, ოღონდ თეთრი ქაფების კაბა გეცვა. თითქოს მარადიული გვყოფდა და თითქოს რაღაც ახლანდელი გვაერთებდა. როგორც უყვარდა ზღვისპირა სანაპიროს შენი სხეულის ქვიშაში ცრეცა.

ლიანდაგები

სულ სხვა დასასრული. მე ის მიყვარს..მაგრამ არასდროს გავყვები მას თვალ ახვეული მთის მწვერვალზე. რადგან ყველა ადამიანში ცხოვრობს დემონი,რომელიც ერთ დღეს ცოცხლდება სულში და გონებას გირევს..როგორც მე. ლიანდაგები..ეს იყო ჩემი დასასრული და დასაწყისიც.

დრო მიდის

აწი ვეღარავის ვეტყვი, რომ აღარ მინდა იმ ადამიანად ყოფნა, რომლადაც ვიქეცი, აწი ვერავის გადავუშლი გულს ბოლომდე, ვერ ვუწილადებ სევდასა თუ სიხარულს, ბედნიერებას თუ უბედურებას.

დაკარგული თაობა 2

-გიორგი_ვიკივლე ბოლო ხმაზე და იქვე ჩავიკეცე.. გონება დავკარგე.. სიზმარში გიორგის ვხედავდი.. ერთად მივდიოდით.. გაზაფხულის მზე ისევ ორივეს გვათბობდა.. მერე უეცრად აცივდა.. აცივდა ყველაფერი განაცფრისფერდა... მერე გაშავდა.. უაზრო ფერადი კუბიკები

,,ფანტაზია''

მიყვარდი ძლიერ გიჟურად ვნება რომ ჩქეფდა ვენებში, სულმა მოძებნა დაგიწყო ნდობას გპირდები მთელ წელში...

***

ვისაც არ უყვარს "გრუზია", სულ ყველა წასაკუზია. ვისაც არ უყვარს ქართველი, ვერსად ვერ ვნახე ჯანმრთელი. ვინც კი ამ ქვეყნის მტერია, მას ბედი "გადაერია". ვინც კი აქედან წავიდა, გახდა სულ ყველას "მამიდა". ვინც იმ დღეს ყელი გამოგვჭრა, სიკვდილის ველში

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო?

ზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, როდესაც საათი ოთხის ოცდახუთ წუთს აჩვენებდა, სამშობიაროს შემოსასვლელი კარები ხმაურით გაიღო და გამოჩნდნენ მამაკაცი და ორსული ქალი, რომელიც ღრმად სუნთავდა და აფორიაქებული მთელი ძალით ჩაბღაუჭებოდა მამაკაცის ძლიერ მკლავს.

პატარა საქართველოს დიდი თბილისი თავი4

მაშინ ხომ არ დაფიქრებულა, ხალხის არ მორიდებია, ვერ შეიკავა და იტირა და ახლა? ახლა ვისი სცხვენია? ნუთუ საკუთარი თავის? იმდენად ამაზრზენი და საცოდავია რომ საკუთარ თავსაც კი ემალება.. ღმერთო რა დღეშია.

ჩემი ახალი მეზობელი (2)

საღამოს მოვკალათდი ჩემს ადგილას ლეპტოპით და წითელი ღვინით...დავიწყე ჩანაწერების წერა,რაღაც უახსიათოდ და უიმედო ფიქრებით ვიყავი გართული,რა თქმა უნდა,ლიტუკას და აკოს ზარები არ წყდებოდა,მაგრამ იციან როცა არ ვპასუხობ მძინავს,

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 9-10-11-12)

ახლა ლუკა დაიბნა. შეეშინდა. შეეშინდა საკუთარი თავის, იმის, რასაც მალავდა, იმის, რისი გაკეთებაც უნდოდა... კესოს შეხედა ბნელი თვალებით, წარბშეკრულმა, სულშეხუთულმა... ღრმად ჩაისუნთქა მძიმე ჰაერი და ლაპარაკი დაიწყო...