აბლაბუდა (მეცამეტე თავი)

- მიუხედავად იმისა, რომ მიმოწერას ვაგრძელებდით, შეხვედრას აღარ ცდილობდა, თითქოს დრო მომცა სიტუაციის გასაანალიზებლად. მიმოწერაც შეამცირა, ზოგჯერ რამდენიმე დღეც იკარგებოდა, შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და ისე აახლებდა დიალოგს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა.

სიზმრების მცველი(8)

სტუმრად იყვნენ ლანასა და ლევანთან ლიზასა და იოანეს ამბავს აღნიშნავდნენ ყველას ძალიან გაუხარდა როცა ქორწინების შესახებ გაიგო.ლევანს კი დაწყდა გული მისი ქალიშვილის ასეთი უეცარი გათხოვების გამო მაგრამ რას გააწყობდა?!მთავარია

ოქროს შუალედი / ნაწილი მესამე /

დაახლოებით მინდა იგრძნოთ, რაც იმ წამს მოხდა ან, რაც დღის განმავლობაში ხდებოდა. უფრო ახმაურდა, ისედაც მჩქეფარე რიტმის სამეზობლო.. გაზრდილი და გალამაზებული ოჯახით აღნიშნავდნენ ქალბატონების, ჩინის თვალების დაბრუნებას..

მთებშია თავისუფლება (10) ომი

მაშინ,როდესაც ახალგაზრდა წყვილი ბათუმში ნებივრობდა მთავარი ცოფებს ყრიდა და ყველაფერში ლილეს ადანაშაულებდა,გოგონა ჩუმად იდგა კედელთან ატუზული და შიშით კანკალებდა.-შენი ბრალია! არაფერში არ გამომადექი!

მარტოობის სურნელი

და მაინც რა სუნი აქვს ამისთანა რომ ჩემი სხეული მისკენ მიილტვის, თითქოს ყველა არომატულ სუნზე მეტად მიზიდავს და თანდათან თავბრუს მახვევს, მხვევს მარტოობა თავის მარწუხებს და ცდილობს რომ აღარ გამიშვას, რაც ყველაზე საოცრება არც

ამნეზია (სრულად)

არ მახსოვს... მხოლოდ ის ვიცი რომ ვსუნთქავ. ისივ კი არ ვიცი რისთვის,უბრალოდ ვსუნთქავ. რადმინდა ასეთი სიცოცხლე, თუ ყოველი წამი იშლება ჩემი მეხსიერებიდან. რომ მოვხუცდები(თუ მოვა ეს დრო)რა მექნება მოსაყოლი?ან ვის მოვუყვები

დაკარგული თაობა 3

ის ტიპები რომლებიც ოთახში შემომივარდნენ და გიორგის ესროლეს მთელი ძალით მეჯაჯგურებოდნენ , მერე სადღაც წამათრიეს.. განწირული ვკიოდი, გიორგის ვეძაახდი დახმარებისათვის, მაგრამ ის არ ჩანდა.. ექთანი შემოვარდა ოთახში და სინათლე

ივლისის ოცში ...

კვირა ყოფილა წლების უკან (ოთხმოცდაჩვიდმეტს),ივლისის ოცში რა ლამაზად გათენდა დედი.ებრძოდი ჩემით გამოწვეულ ტკივილის შიშებს, სანამ ჯანმრთელს არ ამიყვანდი მომტირალს ხელში.ივლისის ცხრამეტს უცნაური იდგა საღამო,

ძმები (თავი 9)

-რასაკვირველია, ერთად გავიზარდეთ, მაღლაფერიძე სულაც არ ჩანდა ისეთი ნაბი*ვარი როგორიც დადგა, აი სანდრო კი_თავი გადააქნია კაცმა. -სანდრო? ამ შუანას სანდრო ქვია? -დიახ, სანდრო ნემსიწვერიძე,

წარწერა კედელზე (სრულად)

"შენ ჩემზე დგახარ"ეწერა კედელზე... ძირს დავიხედე, პარალელურად ბავშვების კივილის ხმა მესმოდა, თუმცა უბრალო ემოციებს მივაწერე, ჩემს უბანში გამბედაობით არავინ გამოიერჩეოდა..."ჩემი თავი მოდის სხვა ოთახიდან, მიიხედე" მივიხედე და