ჩხუბით დაწყებული ურთიერთობა ნაწილი 1

-ამიხსნით ვინმე რა ხდება აქ? და რატო ტირის ადაა? ან რას ნიშნავს ადა ეს ყველაფერი? სად იმუშავებ? შენს ხელებს დახედე? მაგ პატარა ხელებით რას შეძლებ?-ამას რო ეუბნებიდა ადას ცრემლები ცვიოდა. -მე ყველაფერი

ცხოვრება კაიფით 1

მე არავინ არაფერს მეკითხებოდა. არავის ადარდებდა რას ვფიქრობდი. მგონი ადამიანად არ აღმიქვამდნენ და საიკუნბატორო ორგანიზმად მიმიჩნევდნენ მხოლოდ. საბედნიეროდ, თაზო ძალიან მიყვარდა და სწორედ მის გამო ვიკავებდი თავს, რომ ოჯახი არ დამენგრია. დედაჩემიც არ

სათამაშო (თავი 4)

-აქ ვიღაც იყო.-ჩაილაპარაკა დემნამ და საწოლის თავზე გაჩენილ ნათითურებს დახედა, რომელიც გამოკვეთილი იყო წლობით ნაგროვები მტვრის ფონზე.-ალბათ ლეილა. შარფიც დაუკარგავს და ვერ მიმხვდარა.-გაეღიმა და საწოლის თავთან დავარდნილი ქალის ლამაზი შარფი აიღო.

ვარსკვლავი (სრულად)

მე და შენ-ჩვენ, არაჩვეულებრივები ვიყავით და ალბათ ასეთი თავგადასავალიც სწორედ ამიტომ გადაგვხდა თავს. უბრალოდ არ იქნებოდა, არ გამოდიოდა ჩვეულებრივად. მერე მე, მე არ ვიქნებოდი და შენ-შენ!

"ორი ბილეთი ნიცამდე და მხოლოდ მე და შენ"

მოთხრობა "ორი ბილეთი ნიცამდე და მხოლოდ მე და შენ" მოგვითხრობს ახალგაზრდა რეზის და მისი რჩეულის ნუცას ტრაგიკულ ისტორიას, სადაც მოვლენები მოულოდნელად და საინტერესოდ ვითარდება.

ერთადერთი? ( IX თავი )

- დამოკიდებულება სასიკვდილოა! არ აქვს მნიშვნელობა რაზე ხარ დამოკიდებული, საბოლოო შედეგი სიკვდილია, შენ წამლით იკლავ თავს, მე გადაჭარბებული ადრენალინით. - სხვადასხვა რამეა ეგენი, შენ ანნას არ ავნებ არაფრით

შენ რას გრძნობ?!(5)

-გამარჯობა.-გავუღიმე და ადგილიდაან ავდექი.-მე ალექსანდრა ვარ. -ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.-სახეზე ხელი ჩამომისვა და თვალცრემლიანმა გამიღიმა.-მე დამიანეს დედა ვარ, ნანა.-გადამეხვია, შემდეგ კი გამეცალა და დამიანესთან მივიდა.

გზა აბნეული (1 თავი)

მისი ხელი ჩემს სხეულს ნაზად ეხებოდა.მთვარის თეთრ შუქზე ისე ჩანდა თითქოს რაღაც სიმფონიას უკრავდა.ვუყურებდი მის თითოეულ მოძრაობას და ვხვდებოდი რომ ყველაზე დიდი ბედნიერება მასში იმალებოდა.ის არ იყო მორიგი წარუმატებელი ურთიერთობის ნაწილი,არამედ ჩემი

შენთვის სიყვარული სიტყვის მასალაა

სიტყვაც ცარიელი უწყლო მათარაა, ნუგეშს ვეღარ მაძლევს ქარი დანაბერი, შენთვის სიყვარული სიტყვის მასალაა, ჩემთვის სიცოცხლეა, მეტი არაფერი.

მე, შენ და ნიუტონი /3/

ორსათულიან სახლს, რომელიც იმაზე მეტად მახსენებდა დედას ვიდრე სხვა დანარჩენი ცეცხლის ალს მოეცვა, თითქოს მის კლანჭებში მოქცევას ლამობდა და მგონია აქაურობა აფეთქდება. მანქნიდან გადასულს, ფეხებში ძალა მერთმევა და მთელი ტანით ვკანკალებ. დიმა ხვდება,