ანარეკლი

მეზიზღება სხვაში შენი ანარეკლი, მეზიზღება შენი ხმა, რომ მელანდება, მეზიზღება, ღიმილი, რაც თვალწინ მიდგას... მეზიზღება შენზე ფიქრი,შენით სუნთქვა - ყველაფერში როგორ გხედავ,რით ხარ სულ სხვა ?

მეგზური. 1

დემეტრე და მისი ქაოსური ცხოვრება.. მეგობრები ოჯახი, ქორწინება, მაგრამ დემეტრეს გულს ვერ იკავებს მისი მეუღლე, რაღაც სხვა ამბავია აქ, თბილისია, თბილისში კი ქარბორბალას სახით დაგატყდება სიყვარული თავს, ზუსტად ეს ემართება სვანსაც, ვნახოთ როგორ აუწყობს

წითლის ეპოქა 4

სახლში დავბრუნდი.კართან ვიღაც ქალი იდგა ძალიან ცუდ მდგომარეობაში იყო. მე:აქ რა ხდება? დაცვა:ბატონო, ეს ქალბატონი თქვენს ნახვას ითხოვს და ვერ გავაგებინეთ, რომ სახლში არ იყავით. მე:ქალბატო, რა გნებავთ?

დაგივიწყე მაშინ

მაპატიე, დაგივიწყე მაშინ, მაპატიე, გულს რომ გტკენდი ბრაზში, მაპატიე ცუდად მოვიქეცი, რომ დაგტოვე და უთქმელად გავქრი.

მონათხრობი შინაარსობრივი

ცხოვრება ბევრი სირთულეებით იყო მოცული მაგრამ დრო შეიცვალა საკმაოდ ბევრი დრო გასულა იმ სასტიკი ავტოკატასტროფიდან რამაც დიდი სატანჯველი უბედურება გამოიწვია ჰურეინამ ბიზნესი წამოიწყო და ძალიან პატიოსანი მეგობარიც შეიძინა ეს იყო სელენა ერთად ძალიან

ვარდისფერი ქალბატონი (pink lady 1)

-მოდი განგანათლებ, ყველა კოქტეილს რაღაც მნიშვნელობა აქვს მაგალითად მარტინი ნიშნავს „მეტი საუბარი მინდა“ ზოგს ერთი ღამის, ცეცხლოვანი ღამის ან სიყვარულის მოლოდინში ეს მნიშვნელობები აქვს. კარგად ვერ ვერკვევი. ასევე ვარდისფერი ქალბატონი ამ

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 11)

-ეს მართალია? - გადაღლილმა ირაკლიმ ზურგი კედელს მიაყრდნო და ჩამოჯდა. -კი, მართალია. - მორცხვად აღიარა გუგამ. -როდის უნდა გეთქვა?

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 10)

სადღაც დიდ ოთახში შეიყვანეს, ირაკლი ნუგო და ბაკური ჯერ კიდევ ძლივს სუნთქავდნენ და გონზე ვერ მოდიოდნენ იმისგან რაც ნახეს. უძლიერესი ადამიანი, საუკეთესო მეგობარი, ბრძოლის ჟინით სავსე კაცი ნოდარი აღარ ჰყავდათ. ის არ იყო? სულ რომ გაიძახოდა ბელადის გზა

მეცეკვე(სრულად)

-მეცეკვე ელენ, მეტეორების წვიმის ქვეშ მეცეკვე. -მეტეორების წვიმაში გეცეკვო და სურვილი არ ჩავიფიქრო? -ეგ იყოს ჩვენი სურვილი, კიდევ უამრავი ვარსკვლავთცვენის ქვეშ რომ ვიცეკვოთ. -შენ ხარ ჩემი ვარსკვლავი მეტი არც მეტეორის ცვენა მინდა და არც

სულის პოეტო

და მეშინია, რომ ერთ დღესაც ისე დავმშვიდდე, გულგრილად შევხვდე არსებობის მორიგ დასასრულს...