კიმი და ლუსი (ვამპირის ტყე) თავი 5

ჯერემის დახმარებით ლუსიმ თავის კონტროლი ისწავლა, თავიდან ძალიან ეშინოდა იმის რომ ვინმეს რამეს დაუშავებდა,ეშინდოდა სახლში დაბრუნების ეშინოდა იმის რომ მისთვის საყვარელ ადამიანებს რამეს დაუშავებდა,მაგრამ მას გვერდით კიმი ყავდა მეგობარი რომელიც სულ მის

გაუძელი, ცოტაც გაუძელი

თვალიდან სისხლი მომდის,გულმა შეწყვიტა ფეთქვა,ჰაერი აღარ ჩამდის და ტვინიც უკვე კვდება.მაგრამ ვერ ვშველი გრძნობებს?ისე ღრმად გამჯდარს ჩემში მკვდარსაც, რომ აღარ მტოვებს მკვდარიც, რომ ისევ ვკვდები

მაინც მიყვარხარ

ალბათ ყველა ყოფილა ისეთ სიტუაციაში როცა ვერ იძინებ რადგან იცი ხვალ ძალიან მნიშვნელოვანი დღეა,ზუსტად ასე გრძნობდა თავს ენი.როგორც იქნა გათენდა ქვემოთ ჩავიდა, მშობლებს დაემშვიდობა და უნივერსიტეტში

მეზობლები

ყველაფერი ზაფხულში დაიწყო როცა უნიში ჩარიცხვის ამბავი გავიგე და თბილიში საცხოვრებლად გადავედი ყველაფერი ისე იყო როგორც მინდოდა რა მენაგვლებოდა ასპროცენტიანი გრანტი მქონდა ბინის ქირას

ქართველი ვიყავ ოდესღაც

გთავაზობთ საინტერესო პროექტს დაწერე საქართველოს ისტორია. პირადად მე ვგეგმავ 5000 სტროფიან პოემას სადაც საქართველოს ისტორია ლექსად დაიწერება ბაგრატ მეოთხიდან დავით აღმაშენებლის ჩათვლით. ყველამ რომ თითო ეპოქა ავიღოთ მსოფლიოში უდიდეს და უძვირფასეს

მთვარე მიყვარს

"ზოგმა ადამიანმა შეიძლება წაიკითხოს "ომი და მშვიდობა" და იფიქროს, რომ ეს მხოლოდ სათავგადასავლო ისტორიაა, ზოგმა კი შეიძლება წაიკითხოს საღეჭი რეზინის შეფუთვაზე არსებული ინგრედიენტები და სამყაროს საიდუმლოებანი ამოხსნას."

შენს გვერდით გული ადამიანობს (თავი 4)

-კარგია რომ მოიფიქრეთ და ასე გვიან აქ რასაკეთებთ?-ვეუბნები გაბრაზებული ქალებში ყოფნის ამბავი არ დამვიწყებია -სადარის სანი? -პირდაპირ იარეთ არსად გადაუხვიოთ-ვეუბნები და ოთახისკენ მივდივარ ხელს რომ მკიდებს და მიჭრს-რამოხდა? რამე ხომ არ გნებავთ? -ასე

მე და შავი ყორანი

შავი ყორანი ფრენს და დამჩხავის ვით უზარმაზარ დაჭრილ გოლიათს. სხვას კი არავის, სხვას კი არავის უყენებს ამ დღეს: დიდს და ომიანს! შავი ყორანი თავზე დამჩხავის ვით მსოფლიოს მტერს და მთას გორიანს. ვეტყვი მეფე ვარ მე ამ მთა-ბარის და ვერ დამირღვევ ჩემს

შუა ღამეა

შუა ღამეა. დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ მოუთმენლად ველოდებით, ბოლო სტუმრების წასვლას. მათ კი საერთოდ არ ანაღვლებთ და ვერც კი ამჩნევენ, თუ რაოდენ დაღლილი, დაქანცული და მძინარე სახეებით შევცქერით თითოეულ მათგანს იმ იმედით, რომ რომელიმე მაინც

კოცნის ვალი (1)

გაბრუებული ვფიქრობ "ნეტავ რა ხდება?" და ვტრიალდები. ამ წამში არც ვფიქრობ, რომ ეს შეცდომაა, რომ მას არ ვიცნობ, რომ მე საღ გონებაზე ვარ და ჯობია, ასეც დავრჩე, მაგრამ არ შემიძლია. იმდენად მხიბლავს მისი თვალის ფერი. მხოლოდ თვალის ფერი, რადგან დანარჩენ