Garden of four seasons (თავი 5)

–ქორწილი?!შენი და სულ გაგიჟდა?!–შეუტია ლუის ჯესიკამ როგორც კი დაიმარტოხელა. ლუი ფანჯარასთან აყუდებულიყო და ხელებგადაჯვარედინებული სივრცეს გაჰყურებდა. –ლუი შემომხედე!რა ჯანდაბა გჭირს?–სახე ძალით შემოატრია

ჩემი ოთახი (სრულად)

20.. წლის 14 ივნისი თბილისი -მამა, ჩვენ მზად ვართ ... მზად ვარ პარტიას შევუერთდე და ... -შენ, ამ ახირებულ ლაპარაკს ან თავს დაანებებ ან ... -არა, ზურა, მომისმინე, შენ იცი ჩემი დამოკიდებულება ამ ყველაფრის მიმართ, მე დაგიდგები გვერდით, როცა ...

წარსულის კვალდაკვალ ( სრულად )

- ქალის კვნესა და მამაკაცის ვერ შეკავებული ოხვრა აწყდებოდა დანესტილ, ობმოკიდებულ კედლებს და გარეთ გაჭრას ლამობდა, იქვე ხის ზურგიან სკამზე მიფენილი სამხედრო ფორმის გულისპირზე ამაყად გაეშალა ფრთები არწივს...

საბედისწერო საღამო (სრულად)

გრძელი ,მოქნილი ფეხები,გვერდით ჩაჭრილი კაბა რომელიც მარცხენა ბარძაყს მადისაღმძვრელად კვეთდა, გამოყვანილი წელი, სავსე მკერდი ,რომელსაც ორივე მხარეს მკაცრად გამოკვეთილი ლავიწის ძვლები ამშვენებდა,გრძელი კისერი და ნახევრად მხარზე ჩამოყრილი გრძელი თმა

Garden of four seasons (თავი 4)

-ქალბატონო, თქვენთან შეხვედრას ითხოვენ.–ოთახში ექოდ გაისმა ახლად შემოსული ჟღალთმიანის მკაფიო ხმა. -ვინ? უთხარი,რომ შეხვედრაზე ჩაეწერონ.ახლა არ მცალია.–მონოტორული ხმით მივუგე.

მელოდია

შენი მელოდია სულს რომ ეხამება ტირის და გადმოსცემს ამ ტანჯვას სიმებით სიმები დაკარგულ ცხოვრებას ემსგავსება

წვიმებს მოიტანს ეს შემოდგომა

წვიმებს მოიტანს ეს შემოდგომა, დღეებს მოიტანს უერთმანეთოს, გათელა ფიქრი ფოთოლთა თრთოლამ, მთვარის მკრთალ შუქზე ღამეს მიაპობს.

საბედისწერო საღამო (დასასრული)

-კარგი,დაჯექი და მისმინე , არ ვიცი როგორ დავიწყო, ან აქამდე რატომ არ გითხარი, მართლა არ ვიცი ,მაგრამ არ მინდა რომ იფიქრო თითქოს შენზე არ ვდარდობდი, არ მაინტერესებდა შენი აზრი -მამა ვერ ვხვდები ? თუ კიდევ ციხეზე აპირებ.. -არა მამი, არა. დედაშენზე

Garden of four seasons (თავი 3)

ნელა გავახილე თვალები, ვერ გამერკვია ჯერ კიდევ მეძინა თუ უკვე გამოვფხიზლებულიყავი.ა მაზე უცნაური სიზმარი ჯერ არ მენახა. ხელზე ვიჩქმიტე.მეტკინა და მივხვდი, რომ სიზმარში აღარ ვიყავი. გულზე მივიჭდე ხელი, საშინლად მტკიოდა თითქოს ათასობით პატარა ნემსი

ლოდინი (სრულად)

მელოდიას ფეხაკრეფით მიჰყვებოდა. უჩვეულო ბგერები მის სმენას იმ სინათლესავით სწვდებოდა, გვირაბის ბოლოდან რომ ანათებს ხოლმე გზას. რამდენიმე ადამიანმა შეხედა, მაგრამ არავის დაუნახავს. სწორედ ისე შეხედეს, როგორც გზაზე გადასვლისას თავად უყურებდა