მე აღარავის აღარ ვეკუთვნი...

მე აღარავის აღარ ვეკუთვნი,არც ვეკუთვნოდი ალბათ არასდროს და თუ ამქვეყნად ვინმეს ვუყვარდი,მსურს გავიხსენო, მაგრამ არ მახსოვს.ბევრი კაცისთვის შთაგონება ვარ და ჩემი გული მათთან კამათობს,ცარიელ სასმისს მაწვდიან

დემონის პატარა ანგელოზი [1]

დემონმა კი არ იცოდა, ეს გოგონას გაჭუჭყიანებული თეთრი კაბა, მისი ლამაზი დასისხლიანებული თითები, დაკაწრული მუხლები, აღტაცებით მოციმციმე, ყავისფერი თვალები იყო თუ არა, მაგრამ იმ წამს, მან იგრძნო რომ იპოვა,

მწარე მოგონება თავი 3 4

სტატუსზე ისეთ სასაცილო კომენტარებს აყენებდა სიცილისგან მუცელი მტკიოდა ერთხელ ასეთი უცნაური მესიჯი მომწერა გაჭედა.დავიბენი რამ მეთქი არაფერი მოვიდა მისი პასუხიც ეგ იყო.მე ვიფიქრე ალბათ დენი წავიდა

და ჩვენ დავიშალეთ

მაშინ როცა გგონია,რომ ძალიან დიდიხნის წინ დაკარგული ბედნიერება შენთანაც მოვიდა,უსაზღვროდ ბედნიერი რომ ხარ და სუნთქვა გიხარია,ისევ ყველაფერი რჩება.მეოთხე დღეა ისევ ისე ცუდად ხარ,როგორც უწინ იყავი

ღამის ოცნება - Night daydreaming.

ამ დროს,როცა ჩემი სხეული რეალურად არც იძვრის, მე ვმოგზაურობ.ვუვლი დედამიწას,უკვე მერამდენედ.ვნახულობ ყველა სანახავ ადგილს შენთან ერთად და შევიგრძნობ ჭეშმარიტ ბედნიერებას.ბოლოს, ისე ხდება, რომ ორივე

ჯაშუში (თავი 7)

დანიშნულების ადგილზე, როდესაც მივიდნენ რამდენიმე წუთში ნინელიც გამოჩნდა, ლევანმა თავისი მეგობრები ლილიანმა კი ნინელი გააცნო, ძალიან მოეწონათ ერთმანეთი და დაუახლოვდნენ კიდევაც, ნინელი, როგორც აღმოჩნდა

გრძნობებთან ჭიდილი {10თავი}

-არ თქვა,რომ მართლა გიყვარს-გულისცემა გაუორმაგდა,სუნთქვა გაუხშირდა. მიხვდა,რომ მასზე იყო საუბარი. მიხვდა,რომ ისევ ისინი იყვნენ და მიხვდა,რომ ისევ ტყუილში ცხივრობდა. ელოდა მაქსიმეს პასუხს,იქნებ შეწინააღმდეგებოდა,მაგრამ არა.ვერაფერი გაიგო,ფრთხილად

უ'საზღვროდ /23/

-ქორწილიაა ქეიფიაა გრიალიი გრიააალიიი...დაოო არ გინდა ყოფილი შეყვარებულის ქორწილში იგულაო ? არ გინდა და მე წავალ სხვათაშორის მშვენიერი გოგოა ,უბრალოდ საიდან გამოჩნდა ვერ გავიგე -ნიცააა გეყოფაა მძინაააააავს და მადროვე -რა დროს ძილია გოგოო

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.თავი 13.

-ძალიან დავაგვიანე მარიამ მაგრამ იმიტომ არ დავაგვიანე,რომ შენ დამეკარგე.დღეს მოვედი შენთან,რომ ჩემს ხელს შენი ხელი დაადო და მეუბნები რომ დავაგვიანე?მე ხომ შენ გიფრთხილდებოდი საყვარელო,შენს გაზრდას ველოდებოდი.

განა ცხოვრება შეარგებს ბედნიერებას ვინმეს?

1942 წელი.მეორე მსოფლიო ომი.ჯარისკაცები მიდიოდნენ საომრად სახლში კი ცოლ-შვილებს,მშობლებსა და სხვა ნათესავებს ტოვებდნენ.ბაზაზე სადაც ჯარისკაცებს იღებდნენ ათასობით ბეჭედი რჩებოდა. ყველას უჭირდა