ცრემლი არაა... მე ძვირფასო კვლავ სისხლი მომდის...

ცრემლია არაა... მე ძვირფასო კვლავ სისხლი მომდის, ისევ ვაგდივარ ,განწირული სიცოცხლის ზღვართან. ახლა რაღა მჭირს ?!... ახლა უკვე ვიცი რა მომდის, ვერ ვბედავ, ისევ რომ მივხოხდე ნანატრის კართან.

როცა მოვკვდი (თავი მეთერთმეტე)

-მოდით, დასხედით, ყავას მიირთმევთ თუ ჩაის?-მხიარული იყო, ძალიან მხიარული და შთამბეჭდავი რიმილი ქონდა, თითქოს საერთოდ არ ღელავდა, მაგრამ ეს როგორ შეიძლებოდა ის ხომ პირველად შეხვდა საკუთარ ძმას. მე კი ძალიან ვრელავდი თითქოს ყინულად ვიქეცი, გავიყინე და

შიში პატივისცემა და სიყვარუილი {13}

მაგიდაზე დაუდო რამდენიმე ჟურნალი, რომელის პირველ გვერდს მისი და ანასტასიას ფოტოები ამშვენებდა, სხვ და სხვა მომენტი იყო გამოსახული და ყველაში საოცარი მუხტი იგრძნობოდა, მთელს სხეულს სასიამოვნოდ მოედო ნანახი ფოტოები, რომელებიც მაღაზიასთან მომხდარს

სიყვარულით ...

გუშინ დამესიზმრე,დამესიზმრა,რომ ყაყაჩოების ბაღში ვიდექით.შენ ხუჭუჭა თმას აქეთ-იქით იქნევდი და იღიმოდი,მე კიდევ შენი ყურებით ვტკბებოდი (როგორც ყოველთვის) . მე ხომ ვაღმერთებ შენს კულულებს და დამერწმუნე,არასდროს მომბეზრდება მათი ყურება,ვარცხნა და

ვნებიანი მასწავლებელი - 12 დასასრული

- მე რომ დავურეკო აზრი არ აქვს ხომ ? - ჰკითხა სრუტუნით. - არა ღადაობ ? ეხა მაგრად გაგიჭედავს , მაგარი გაბრაზებულია , მაგ დროს არ უნდა მიაწვე , პირიქით უნდა აცადო დამშვიდება და მერე ცივ გონებაზე უნდა დაელაპარაკო თორე ერთი შეილება ისეთი გაჭედოს

მივიწყებული გრძნობა (პირველი თავი)

თბილი სიო ნელა არხევდა გამჭირვალე,აბრეშუმის ფარდებს.სადღაც შორიდან კი გარკვევით მოისმოდა არეული ხმები.ალბათ ვიღაც ნასვამია,ჩავიბურდღუნე და უკვე მეასედ გადავტრიალდი,თან ბალიში ერთი ხელის მოსმით მოვითავსე თავზე.ხმა უფრო ძლიერდებოდა.გაურკვეველ ბოდვას

ცუდი ბიჭების სასტავი (დასასრული)

საავადმყოფო...თეთრი კედლები...წამლის სუნი...აუმრავი პაციენტი, რომლებიც ხან ტკივილისგან კვნესიან და ხან სიკვდილის მომლოდინე ცრემლებს ღვრიან. ქაოსი ტყდება, ყველა ექიმი ერთ პაციენტთან

ბოლო რეისი

-არა ,არა.აქ გამიჩერეთ შეიძლება_აღელვებულმა უპასუხა და მძღოლს ფული მიაწოდა. სახლთან ახლოს იყო.ჩქარი ნაბიჯებით წავიდა კორპუსისკენ.გაუხარდა სადარბაზოში სინათლე რომ დაინახა.ნაბიჯს მოუჩქარა და იგრძნო რომ მის უკან ვიღაცამაც მოუჩქარა ნაბიჯს.

ომობანა (სრულად)

წელიწადში ოთხი დროა! გაზაფხული, ზაფხული, შემდგომა, ზამთარი.. ყველა დროს თავისი წილი ბედნიერება მოაქვს ადამიანთა ცხოვრებაში....გაზაფხული სამყაროს გამოღვიძების საწყისია, ზაფხული შუალედი ბედნიერებისა და შრომის დაფასებისა!

სიყვარულზე შეყვარებული

უცებ თუ გსურს რეალობას მოწყდე,სიყვარულზე უნდა დაფიქრდე.რა არის? საიდან მოვიდა? რა სურს? რთულია ერთი კონკრეტული აზრის დაფიქცირება ამ საკითხთან დაკავშირებით,თუმცა სასწაული რომაა ყველა თანხმდება.