ხეობის შვილები...

,,ეს 14 აგვისტოს მოხდა. შვენ სახლში, სოხუმშ ვიყავით. დაიწყო საშინელი სროლა. სოხუმში გემი შემოვიდა, რომელმაც სოხუმის და მისი შემოგარენის დაბომბვა დაიწყო. ჩვენ გვეშინოდა და თავშესაფარში ვიმალებოდით. მოვიბა ბიძაჩემი, ჩაგვსხა მანქანში. ჩვენგარდა ბევრი

ფისტანთროფობია(2)

ეხლა გასაგებია გამომგზავნმა საიდან იცოდა ჩემი საყვარელი ყვავილის შესახებ. პარკში ვიჯექით და მკითხა -ნინ რომელია შენი საყვარელი ყვავილი? -ბაბუაწვერა ბექ. -კარგი და რატო?

წერილი მას...

წერილი რომელიც მასთან შეიძლება არასდროს მივიდეს!ზუსტათ არ მახსოვს რა დღე იყო... თუმცა მახსოვს მარგალიტივით მბრწყინავი თვალები და სიყვარულით აჩქარებული გული. დილა იყო, დაახლოებით 9 საათი ამ დროს ზოგადად არ ვიღვიძებ სიზმრებში ვარ ხოლმე..

წამის მეასედი (თავი 7)

მე და ლიზა მის ნომერში დავბრუნდით.-არაუშავს,დავურეკავ ნოეს და ვეტყვი რომ ვერ მივდივართ.- ვთქვი და მის საწოლზე გავწექი.-წავალთ.-თქვა დარწმუნებით.-ვერ გაიგე რა თქვა დედაშენმა?-თავი ავწიე.-მისმინე

თბილისის ცის ქვეშ... თავი10

-გამიჭირდება მაგრამ გავძლებ.-გაეცინა.უეცრად ჰაერში აღმოვჩნდი,მერე კი მის მუხლებზე.-კარგი რა მათეე.ისედაც მცხელა და ვერ ვისვენებ.-გაჩუმდი და ფილმს უყურე.-ურექციოდ მიპასუხა და ეკრანს მიაჩერდა.თან თმაზე

დაკარგული ბედისწერა

ყოველთვის მეგონა რომ ადამიანები არ იქნებოდნენ ისეთი სულელები რომ საკუთარი ბედისწერა თვითონ გაენადგურებინათ ,მაგრამ ვცდებოდი...უბრალოდ ყოველთვის მწამდა რომ ბედისწერა არ იცვლება და რამდენი დღე,თვე

უ'საზღვროდ

-იდიოტი,ხეპრე არა რა კაცი კაცს აღარ ჰგავს. ხედავ მივდივარ გალეული გოგო ქარია და ამ უზარმაზარ კარს ვერ მოვერევი ამხელა აშენებული ვირი ერთი წამი ვერ შეჩერდები? ჩამილურჯდა ჩემი სათუთი ფალანგი -თითს დახედა და თვალები აემღვრა - დამენახე ამ თითით

მდუმარე სასტუმრო - დაწყევლილი ქოხი (თავი 17)

"ცალთვალა" ჯომ კარადის ქვედა თაროდან ხის ძველებური ყუთი გადმოიღო და დახლზე დადგა. - როგორც ექსპერტებმა შეაფასეს, ის შავი ოთახები ადამიანების დასასჯელად გამოიყენებოდა. სავარაუდოდ, იქ მონებს სჯიდნენ. ეშმაკმა უწყის, რა საშინელებებს სჩადიოდნენ მაგ

ჩემი მწვანეთვალება(საცდელი)

მეღიმება და მხოლოდ ახლა ვამჩნევ კარებში მდგომ მაღალ მწვანეთვალებას რომელოც ვითომდა სერიოზული სახით დგას სინამდვილეში კი ღიმილი ეპარება...ბავშვობაში ყველასაგან განსხვავებული ბავშვი ვიყავი,თინეიჯერობის პერიოდშიც.და წარმოიდგინეთ ახლაც განსხვავებული

განგსტერების სამოთხე (31)

–არა! გამიშვი! მტკივნეული იდიოტო!–გაყვიროდა ქალი,ოლო კაცის ხმა,რომელიც სავარაუდოდ დაცვა იქნებოდა ეუბნებოდა–ქალბატონო თამარ..გთხოვთ დამშვიდდიტ და ფეხებს ნუ მირტყავთ–კარი გააღო დაცვის ბიჭმა..თემურის და ამირანის მერა კარებში მდგარ დაცვის ბიჭზე და