ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (დასასრული)

ალექსანდრე გამოწერეს საავადმყოფოდან.არვ მიფიქრია ეს ბუშტებით და აყალ მაყალით შეხვედრა,მაინც ვიცოდი რომ ვერაფერს მიხვდებოდა.ეს კიარა რომ მოგვყავდა სახლში იმას გვეკითხებოდა თქვენ ვინ ხართ და რატომ მიგყავართო.ჩემი სახელიც კი არ ახსოვდა...არც

ერთხელ და სამუდამოდ

წუხანდელი დღის მიუხედავად, დილით ადვილად გავიღვიძე. საათს დავხედე და ჯერ კიდევ შვიდი საათია. მსუბუქად ჩავიცვი და სახლის დათვალიერებას შევუდექი. უკანა ეზოში აუზი ჰქონიათ. ოთახში ავედი, გამოვიცვალე, პირსახოცს ხელი დავავლე და უხმოდ ჩავედი. გარეთ გავედი

სიმარტოვე ( საცდელი )

ზაფხულის ერთ ლამაზ საღამოს ქუჩაში ჩემს მეგობრებთან ერთად ვსეირნობდი , იქვე ჩემს სახლთან ახლოს რადგან ჩემი მშობლები შორს არ მიშვებდნენ ეს გასაგებიცაა მათი მხრიდან მე ხომ ერთადერთი შვილი ვარ მათთვის . მე როგორც ყოველთვის გაშლილი ხვეული თმით ვიყავი. ამ

შავი ანგელოზი 21

ელენე სად წავიდა რატი ასე სასწრაფოდ არც კი გამაფრთხილა-ვკითხე ჩაფიქრებულს. -გაგამ დაურეკა ნია,ისენი აიყვანეს ვინც ჩვენ ავარიაშია დამნაშავე,მიხარია,რომ დაისჯებიან მაგრამ მეშინია ისეთი არაფერი გააკეთონ,რომ რამე მოუვიდეთ ამ დღეს ძალიან დიდი ხანი

საუკეთესო ჩემში (თავი 11)

გავუყევით გზას..ხმას არ ვიღებდი..თავში ყველაფერი არეული მქონდა,ვაჩე მიყვარდა სიცოცხლეზე მეტად და მიხაროდა მასთან ყოფნა,მაგრამ მეორე მხრივ ყველაფერი,რომ მახსენდებოდა რაც გააკეთა და მატყუებდა,საერთოდ არ მინდოდა მისი დანახვა და საშინლად ვგრძნობდი

მდუმარე სასტუმრო - ნიღაბი (თავი 14)

დათქმულ დროს ელი ოთახიდან გამოიპარა და ფეხაკრეფით დაუყვა სარდაფში მიმავალ კიბეებს. პიტერი უკვე იქ ელოდა. ორივენი უხმოდ გაემართნენ იმ ადგილისაკენ, სადაც გვირაბი სამ ნაწილად იყოფოდა, მაგრამ არ გაუმართლათ. კორიდორში მხოლოდ ორი გასასვლელი იყო.

საკუთარი ბედნიერება(მეხუთე თავი)

საღამოს კორპუსთან მიაცილა ბექამ ლანა,ის იყო ერთმანეთს დაემშვიდობნენ რომ კიბეებზე თინა ჩამოვიდა და დაინახა,სადარბაზოში შეჩერდა მანამ სანამ ბექა არ წავიდა,ლანა კმაყოფილი და ბედნიერი სახით მობრუნდა სადარბაზოსკენ რომ იქვე მდგომი თინა დაინახა,შეცბა

წამის მეასედი (თავი 5)

წვეულება რამდენიმე საათი გაგრძელდა, მე და ნოე კი ერთმანეთს არ ვშორდებოდით, ვიცოდი რომ თითქოს არასწორად ვიქცეოდი,მაგრამ რაღაც მკარნახობდა რომ იმ წამს ამაზე სწორი საქციელი არ არსებობდა. მე, ლიზა და ნოე ისევ რაღაცაზე ვიცინოდით როდესაც ქერა ბიჭი

ჩასახლებული

ის წავიდა. მე ოთახში შევედი კარი ისევ გაიღო გიორგი ოთახში შემოვიდა საწოლზე ჩამოჯდა -შუქი არ აანთო. მთხოვა დაბალი ხმით მას ელენა ქვია, ბავშვობიდან ვიცნობ, მიყვარდა,-ცოტახანი შეჩერდა ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა ,-მიყვარს- დაუმატა ჩურჩულით . ახლაც

ასეც ხდება ხოლმე (ნაწ.2 თავი 7)

აეროპირტის დერეფანში იდგა და სასტავთან ერთად ელოდა ბავშვობის ძმაკაცის გამოჩენას. გულის სიღრმეში იმ სიხარულს, რომელსაც იმ წამს განიცდიდა ის ერთი დღე აბრკოლებდა, რამდენიმე დღის წინ, რომ გარდაქმნა მთლიანად გიკა ხიონაკის გონება და რაღაც ამოუცნობი