არასდროს გინანებ... (V ნაწილი )

ღამე იმ სახლში, სადაც გაიზარდე სხვანაირი აურა აქვს. სითბო და სიყვარული იგრძნობა ყოველ კუთხეში. დილაც სხვანაირი თენდება,ნათელი და დადებითი ემოციებით აღსავსე. თვალები არ მქონდა

შეპყრობილი /10/

-სიზმარში გნახავ...- ჩუმად თქვა და კონსტანტინემ ზუსტად იცოდა იმ წამს როგორი გამომეტყველება ჰქონდა ჟღალს. როგორ მშვიდად იწვა და სიზმრების სამყაროში გადადიოდა. მისი სუნთქვის ხმა ესმოდა და თავადაც ეთიშებოდა გონება,ბოლოს ჩასთვლიმა და სადღაც გონების

ცასა და მიწას შორის

მოთხრობაში აღწერილია ამბავი გოგონაზე რომელსაც დიდი უბედურება დაატყდა თავს.მე მქვია ნატი ვცხოვრობ საქართველოში კერძოდ თბილიში მყავს ორი უსაყვარლესი დაქალი ლილი და

დილამშვიდობის, მწვანეთვალებავ! {სრულად}

შესასვლელისკენ მიიწევდნენ. ერთმანეთის პირდაპირ იდგნენ მარი და ის უცნობი ბიჭი, რომელიც მარის ვერაფრით გაეხსენებინა. უცებ, ერთმანეთს შეხვდა ამ ორის თვალები. ერთმანეთს უყურებდნენ

პაპასკირი და ბაბუციძე 7

ფეხით გაუყვა კატო სახლისკენ გზას. ვერც გაიაზრა ისე მიუახლოვდა ორი ნიღბიანი და ისე ააფარეს სახეზე მატერია საშინელი სუნით გაჟღენთილი. ერთი ჩასუნთქვა და უგონოდ მყოფი კატო ბუმბულივით გადაიკიდეს

ის და მე?(თავი 2)(ეპიზოდი 2)

დემეტრე გარეთ გავიდა,როდესაც გარეთ გავიდა,ისეთი სახე მიიღო თითქოს მოჩვენება დაინახა.-ევა შეგიძლია წყალი მომიტანო?-კი როგორ არა.მე სამზარეულოსი წავედი,წყალი გამოვიტანე და კარებთან მივედი,მაგრამ

ღმერთის გარეშე!

ვიცი რომ თუ სადღაც ვიღაც სხვა მე, სხვა ცხოვრებით ცხოვრობს, ის არასოდეს იოცნებებს ამ ჯოჯოხეთზე რომელშიც მე ვიბრძვი. ვის ვებრძვი? საინტერესო კითხვაა. არა ადამიანებს არ ვებრძვი, უკვე დიდი ხანია

ერჯერადი სტუმარი 18+ (თავი 10)

მართალია დილით ქუთუთოების გახელა არც მიფიქრია, მაგრამ მივხვდი, რომ ჩვენს საწოლში ვიწექი, მისი სურნელი არ მცემდა, ანუ მარტო ვიყავი. რატომღაც აი ის სიმღერა გამახსენდა ფიფქიაში, ჯუჯები რომ წერაქვებს იქნევენ და „ჰეი ჰოო“-ს მღერიან და წარმოვიდგინე რომ იმ

მოურჯულებელი დასასრული

-ისე, სადაა შენი ლიკუნა? - თვალი დარბაზს მოავლო რეზიმ და მერე ისევ ცოლს დააკვირდა, - მეჯვარედ ეგ არ გინდოდა? -მინდოდა, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ თორნიკეს ჩემზე მეტად უნდოდა და გადავიფიქრე.

კატოსთვის

-ასე შემიყვარდები-მეუბნება და საწოლიდან დგება. -ასე როგორ?-ვუღიმი. -აი, მაგ ღიმილით-თავადაც ეღიმება.