დაბრუნება (თავი6)

სააბაზანოდან გამოვედი,ასე მგონია ხანდახან წყალს ჩემი ფიქრებიც თან მიაქვს და მანთავისუფლებს.ტელეფონს ვამოწმებ,ახალ ჩემთვის უმნიშვნელო მესიჯებს ვშლი და იქვე სავარძელში ვისვრი. ხალათს ვიცვავ, თმაზე პირსახოც შემოხვეული,ყავით ხელში გავდივარ ავანზე და

სიყვარული ჩვენს ქუჩაზეც მოდის (თავი პირველი)

მე ერთი ჩვეულებრივი გოგონა ვარ, სტუდენტი მშობლებთან და ძმასთან ერთად გლდანში ვცხოვრობ მოკლედ მე ბეტონის ჯუნგლებიდან ვარ , ჩემი კორპუსი არაფრით გამოირჩევა სხვა თბილისური კორპუსებისაგან. აქაც გვყავს ერთიორი ჭორიკანა, რამდენიმე ძველი ბიჭი და ნარდის

ნეტავ იცოდე

ნეტავ იცოდე, ისევ ვწერ შენზე, ვწერ იმ გრძნობების ძველ, ლამაზ მთებზე. მივედი დასკვნამდე, შენ არვის გავხარ! მიველ იმ ფაზამდე, მხოლოდ შენ მყავხარ! სულ ყველა და ყველაფერი წარმავალი არის. შენზე ფიქრი კი ჩემს გულში სულ მუდმივად ჰყვავის.

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 4)

მალე გავრცელდა ხმა თბილისში! -გოგო გაიგეათ? დვალი და დადიანი ერთად არიან და მალე ქორწილი ექნებათ! -ღადაობ ეგ ბიჭი ჩემი უნდა ყოფილიყო!-ხუმრობით თქვა მეორე ჭორიკანამ.

ის დაბრუნდა4 თავი

ის დაბრუნდა(4 თავი) დღეს უკვე 24 წლისამ გავიღვიძე.ჰოო დღეს ჩემი დაბადების დღეა.ქვემოთ ჩავედი.სანდრო და მარიამი დამხვდქ ქვემოთ ტორტით ხელში. რალამაზი დღეააა,რანათელი მზეაა,იმიტომ რომ დღეს თაკოოს დაბადების დღეააა.გილოოცაავთ თაააკს. (თაკო)-მადლობაა

მე შენამდე (თავი-2)

ახლა უკვე აეროპორტის წინ ვდგავართ მე და ნიკა ბარგებთან ერთად ნიკა კიდე ტაქსს აჩერებს, შიგნით ვსხდებით. ქვენ წარმოიდგინეთ და თავი არ შემიწუხებია აქეთ-იქით გახედვებით რუსეთში ნამყოფი ვარ და ვიცი როგორი გარემოცაა.მინდა ამ შეხვედრაზე საკმაოდ

ერთხელ ცხადში

მაშინ, როცა ეს სამყარო გახდა თითქმის ცარიელი; მაშინ, როცა ეს დღეები მეჩვენება უფრო გრძელი; მაშინ, როცა ამერია ყველა გზა და ყველა კვალი; ..

პოეტები სიზმრად

ლეონიძე კვლავ პაემანს ელის უცხოს, ყივჩაღები კვლავ სინჯავენ იარაღს. ყორღანებში ჩამოფრინდა გნოლი უფრთო, მაგრამ ვერა... ვერა დააზიანა.

პიცა გამოძახებით - 7

მისაღებში დივანზე ვიჯექი და თორნიკეს ჩემს კალთაში ჩაედო თავი. მის თმებში დავაცურებდი ჩემს თითებს. მუცელზე ჰქონდა ხელები მოხვეული და ეძინა. როგორი განადგურებული იყო. ჩემი თავის შემრცხვა, როგორ ვიფიქრე, რომ ასე, უბრალოდ, წავიდოდა. არ მასვენებდა იმაზე

ვარდები

რაღაცნაირი დღე იყო... ყველას ცხელოდა, მე დიდად არა... ყველა წუწაობდა, მე ვერ ვიტან როცა წყალი მესხმევა, ამიტომ მე არა... რაღაც უაზროდ ვიყავი... სახლიდან არ გავსულვარ, ჩემი ოთახის ფანჯრის რაფაზე