სადღაც, იქ...

იდგა სადღაც იქ, რომ დაესვა დიდი წერტილი იმ დასასრულის დასაწყისი როცა დამთავრდა, სითბო მზის სხივთა კონებისგან გამოძერწილი, რომ გაყვითლდა და მერე უცებ შემოზამთარდა.

ნუთუ ტერორისტს შეუყვარდა (3)

საშინელ ტკივილს გრძნობდა, მის მიერ წამოროშილი უაზრო სიტყვები უკან წაიღო და პატარა ანას სულს ბოდიში მოუხადს. რა სისულელეა არა? როგორ უცებ აირია ყველაფერი, შემდეგ კი დალაგდა. სიმართლე გაირკვა, საქმეც აღარ არის, მაგრამ ახლა

დაკარგული სიმშვიდე ( 5 )

-თამაშისთვის ზედმეტად სერიოზული არა ტას? სიმწრით გამეცინა და ცრემლები შევიკავე... რა ვიგრძენი? რაღაც საშინელება თითქოს მეტყველება ისევ დავკარგე, მაგრამ რატომ? ჩვენ ხომ ერთად არ ვიყავით? ჩვენ ხომ არანაირი ურთიერთობა არ გვაქვს?... მაგრამ ეს

FILTHY 5 (+18)

-რას აკეთებდით? -ვსვამდით. -ვლაპარაკობდით. წამოიძახა ორივემ ერთად, მივხვდი რომ რაღაცას მალავდნენ, თუმცა არ შევიმჩნიე. არც მინდოდა იმაზე მეფიქრა რომ რაღაც ოდნავ უმნიშვნელოც კი მოხდა მათ შორის. -ვსვამდით და ვლაპარაკობდით. -თქვა ზეინმა და გულში

ჭაობისფერი (4)

გეგამ სახლამდე მიმაცილა,მთელი გზა ვდუმდით,სიბრალულით გადმომხედა,მასეთი კაცი არ იმსახურებს შენს ცრემლებს,ხმის ამოღებაც ვერ მოვასწარი ისე გაუჩინარდა.სახლში შევედი და დედას კალთაში ჩავუდე თვი,ძალა აღარ მოქნდა ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი,აღარც მიცდია

იყავი ჩემი საყვარელი [თავი 5]

სტუმრები რომ გააცილეს მეგის მაგიდის ალაგებაში დაეხმარა, თავს ცოტა შეუძლოდ გრძნობდა არ არის მსგასვ სიტუაციებს მიჩვეული და თანაც სულ ისეთ საკითხებზე ბჭობდნენ რაც ნინიასთვის სრულიად უინტერესო იყო. იმ ამბის მერე უარესად დაითრგუნა, მთელი საღამო დაძაბული

ღამის სტუმარი [7]

მაშოს გვერდით დაწვა მეუნარგია და ჭერს მიაშტერდა. შეშინებულმა გახედა უცებ მის გვერდით არხეინად წამოწოლილ უფროსს მაშომ და თვალებით გაიცინა. არაფერი უთქვამს, ირონიულად ასწია წარბები და ნიაკოსთან თამაში განაგრძო, არც მეუნარგია იღებდა ხმას, იწვა და

ბავშვობა..

ვდგავარ და სევდიანი თვალებით ვიმზირები.. სადრაც ფანჯრებს მიღმა ბავშვებმა ჩაიარეს; ვუცქერ და თვალებში ცრემლები ჩამიგუბდნენ, იმათ სიცილში კი სულ ვერ დამინახეს!

მიყვარს!

მიყვარს როდესაც მიღიმი, როცა მისრულებ ოცნებებს, როცა თვალების ციმციმი შენს ჩახუტებას მანდომებს.

შენ ხარ...

შენ ხარ სულიდან ამოსული ჩემი დუმილი, შენ ხარ ოთახში ანთებული სინათლის სხივი , მიმოფანტილი გონების მიღმა , შენ ხარ ამბორი უმწიკლო წლების შემორჩენილი ოცნების ბოლო ! შენ ხარ ტკიბილო გლოვა და დარდი!