საქართველო

დაისი იყო... მზე იწვებოდა ამაყად იდგა კავკასიონი, მიჰქროდა ნისლი...თან ირწეოდა, და მთას კალთაზე ეწვა რიონი.

წართმეული ბავშვობა(სრულად)

4წლიდან ქუჩაში ვმათხოვრობ, პურის ფულისთვის. თუ სახლში 5ლარზე ნაკლებს მივიტანდი, მამა ქამრით მცემდა... დედა?!. დედა საჭმელს არ მაჭმევდა...ღამეს ტირილში ვათენებდი.განა იმიტომ რომ მამამ მცემა...არა მაგას ისედაც მიჩვეული ვიყავი...იმიტომ რომ მშიერი

ერთმანეთის გარეშე.

ბოლოს ისეთი აუტანელი გახდა ერთმანეთის გარეშე ყოფნა,რომ ასეთი რამ მოვიფიქრეთ.ძილისწინ ყოველთვის ვწერდით ჩახუტებაზე და კოცნაზე,ისე როგორც ამას რეალურად ვიზამდით.მერე რა რომ სხვადასხვა სახლებში,სხვადასხვა ოთახში და საწოლზე გვეძინა და მერე რა რომ

***

დღეს პირველად შემხვდა 1 წლის შემდეგ. მივესალმე და მთელი ძალდატანებით ვეცადე გამეღიმა. გადაკოცნა ვერ გავბედე. თვითონ უხასიათოდ იყო, ღრმა ნაფაზებს არტყამდა, უცხოპლანეტელივით მაკვირდებოდა. დავიბენი. არ ვიცოდი რა მეთქვა, ან რა მქონდა სათქმელი?

მწვანეთვალება (თავი 5)

დღემ ჩვეულებრივად გაიარა მანუმ რქმოდენიმეჯერ შემომხედა.მერე გავიგე რომ მისი დედა სასწავლო ნაწილი იყოდა სწორედ ამიტომ გადმოვიდა ძველი სკოლიდან აქ.ერთი სული მქონდა სახლში მივსულიყავი და ჩემი მოთხრობა მალე დამეწერა როგორცკი სალში მივედი მაშინვე დღიური

მთელი ცხვრება და სამი თვე

ჩემი ცხოვრება არასოდეს ყოფილა სხვებისგან განსხვავეული...ალბათ რომ გადავიხედოთ ირგვლივ, მიხვდებით რომ ყველა ერთმანეთს გავს და ყველას ერთნაირად მისდის ცხოვრება.პრობლემები,სამუშაო,ოჯახი,შვილები....ერთნაირი ინგრედიენტით არის შეკაზმული ყველას

ღამის სტუმარი 12

მთელი ეს დრო ვცდილობდი,გონებაში წარმომედგინა ბექას დაბრუნების წამები,როცა შევხვდებოდით ერთმანეთს და ვისაუბრებდით....... ახლა კი როცა ის ჩემ წინ იდგა,მის მიმართ სიყვარულზე მეტად წყენას ვგრძნობდი ახლა უფრო მეტად მტკიოდა გული! მის გამოწვდილ ხელს არც კი

Red Lips (თავი 4)

სუნთქვა და გულისცემა ერთადერთია რაც გეხმარება მეორე ნახევრის პოვნაში და დარწმუნებაში რომ ის, ის ერთადერთია ვინც რიტმულად გყვება და ფეხს გიწყობს. ამ დროს არ უნდა დაფიქრდე, რადგან სიახლოვეს ფიქრი არ სჭირდება, გონებას კი შეყვარება არ შეუძლია, თვალებს

ანგელოზო III თავი

ნინის ქორჭილისთვის ვემზადებოდით. ამ გოგომ ალბათ 400 კაბა მაინც მოისინჯა. ამილახვარების ოჯახი შეძლებული იყო ამიტომაც დიდი ქორწილი გადაიხადეს. სიმართლე გითხრათ სულ არ მინდოდა ქორწილში წასვლა მაგრამ ერთადერთი დაქალი მითხოვდებოდა და აბა როგორ

საოცნებო პრიზები შეყვარებისთვის

-არ გვაქვს იმედი მაგრამ თუ ეს ბიჭი მოარჯულე დამსახურებულად აგიხდენთ შენს ყველაზე დიდი სურვილს.-ტაში შემოკრა მარიმ. - ანუ? - თვალები გამიბრწყინდა. -ექიმთან მიგიყვანთ- გაიცინა ნუცას და როგორც კი ჩემი გაბრაზებული სახე შენიშნა მაშინვე გაჩუმება არჩია.-