გულწრფელობის საღამო (5,6 თავები)

,,გულწრფელობის საღამო“-ს იდეა მდგომარეობდა შემდეგში- არ გვქონდა საიდუმლოებების გზამკვლევი, არ იყო საჭირო ყველაფრის თქმა. ჩვენ გვქონდა რამდენიმე არჩევანი, ან საკუთარი თავის გაცემა, ან სხვის. ჩუმადაც შეიძლებოდა ყოფნა.

ბედნიერების რეცეპტი (ორმოცდახუთი თავი)

ფიქრი არ დასჭირვებია ვაჟს, ავტომობილი მყისვე მოაბრუნა და ისევ მონასტრისკენ მიმავალ გზას დაადგა. სიბნელეში მოძრაობა უჭირდა, თუმცა მაინც ახერხებდა ავტომობილის პარალელურ რეჟიმში მართვასაც და მობილურზე რეკვას. რესპოდენტი ჯიუტად დუმდა. - ჯანდაბა,

ბავშვობის სიყვარული -4-

ახალი წლის დღეებმა და მომდევნო დღესასწაულებმაც უცებ ჩაიარა და იანვრის ბოლოს დაიწყო მეორე სემესტრი. სკოლის მოსწავლეებმა არასდროს იფიქროთ, რომ სტუდენტობის წლები რამით მაინც ჯობია სკოლის წლებს..სკოლა სულ სხვაა - კლასელები, მეგობრები, შატალოები,

ფანქრებივით გამომელევი

დღეს ეს ღრუბლები უსაშცელოდ ნაცრის'ფერია... ცის თვალებიდან მოგორავენ მძიმე ცრემლები, აქ საფიქრალი თითქოს უკვე გამომელია, მეც უსაშველო ღრუბლის წვეთებს გამოვერევი...

ლაბირინთი (სრულად)

ცხოვრება ლაბირინთს ჰგავს. თუ არასწორ მიმართულებას აირჩევ, უკან დასაბრუნებელი გზის პოვნა ძალიან გაგიჭირდება. ლაბირინთში მხოლოდ ერთი მიზანი გაქვს – იპოვო გასასვლელი. თუმცა, ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ ადამიანები შეგნებულად არ ეძებენ გასასვლელს და

დაკარგული დრო

როგორც ყოველთვის ახლაც მარტო ვარ,ახლაც მარტოდმარტო მიწევს ცხოვრების სირთულეებთან გამკლავება.რა ვქნა,რა მოვიმოქმედო არ ვიცი.ისევ მომატყუეს,არ დამინდეს,ცხოვრება გამინადგურეს.საავადმყოფოდან გამოვდივარ და გზას ისრვ სახლისკენ მივუყვები.მარტო ყოფნასაც

როცა თვალებში ჩაგხედე (7 თავი)

დემემ მისმარათიც მომწერა და შეხვედრის დროც. ზუსტად 6 საათზე კაფეში უნდა ვყოფილიყავი. მინდოდა ძალიან ლამაზად ვყოფილიყავი, მაგრამ არც ის მინდოდა, რომ დემეს ეფიქრა ჩემსგამოგამოეწყოო, მიუხედავად იმისა რომ ეს მართლაც ასე იყო, ამიტომ გადავწყვიტე

***

მიდის დრო, როგორც ბავშვობა ჭრელი სამყარო ქრება. თოვლად იფერფლება წარსული ზედ მწუხარების ლაქები რჩება და ნეგავიტივი მჟღავნდება ბოლოს.

ცისფერთვალებს

მზის ამოსვლისას ერთს ვხედავ მალულს ხიბლით მოთაფლულ თვალებს მინაბავს და სიზმარივით გამოცხადებულს მე სილამაზე ჯერ არ მინახავს.

აფროდიტას ბრალია(თავი მეექვსე)

-არა! არა! არა!!-ფრჩხილებს იკვნეტდა ნინე.-დაუჯერებელია! წარმოგიდგენია?! დედაშენიც და დეაჩემიც, ორივე ერთნაირად გაგიჟდა!-დიმიტრის სახლში იყვნენ. ბიჭი დივანზე გართხმულიყო, თავად ნინე კი ფეთიანივით სცემდა ბოლთას და გაურკვეველი სიტყვების კაკანით იყო