გამოდი, ლაზარე!

უსულო ჰაერით სუნთქავდა სიახლე, უგულო სხეულით ხარობდა მაშველი, ყინვაში, ისე რომ არავინ ვიახლე, გავედი.. რადგან სხვა არ იყო საშველი.

ზღვასთან ახლოს (II თავი)

გამთენიის ხანს რაღაც უსიამოვნო გრძნობამ გამოაღვიძა. პირი საშინლად უშრებოდა. ახლა ადგომა ესიკვდილებოდა, თუმცა სხვა გზა არ იყო. ნელა წამოიზლაზნა ფეხზე, იქვე მიგდებული ხალათი უბრალოდ მოისხა და სამზარეულოსკენ გაემართა. ორი ჭიქა წყალი მიყოლებით ჩაცალა და

ღამე პარტნიორთან [3]

სამდივნო ცარიელი დაგხვდა, ქალბატონი ლონდა შესვენებაზე იყო გასული. შემთხვევით ისარგებლა და უბატონოდ შეაბიჯა კაბინეტში. კარების ხმაზე სათვალეებიდან ინტერესით ამოიხედა ვასომ, სტუმარში შვილის ამოცნობით გახარებულს გაეღიმა.

მეზობელი,ქმარი და საყვარელი(9)

-შენ მგონი გრუზინები გიყვარს... თან არ გიყვარს რა გინდა ვაფშე?- თმა დაუშალა და ისევ მოაჯირს დაადო ხელი- თმას ნუ იკრავ-თქო გითხარი? ცოლად რომ გამომყვები იმ დღიდან სახლში სულ ასე ივლი - თმაზე ჩამოაყოლა ხელი და უკან დაიხია -მიდიხარ? -გადარეული რო

ჩემი ქალი (სრულად)

საკუთარ შეცდომებზე ვსწავლობთ და ჰო, თურმე “არვიცი” ყოველთვის არ ნიშნავს “არას”, შეიძლება იცოდე და საკუთარ თავში არ იყო დარწმუნებული!

სიყვარულის მოგონება

ამ ლექსს მივუძღვნი თათიას ამ სიყვარულის გალიას ჩემი სიცოცხლის წყალს, ნიავს ჩემი ცხოვრების აზრს, ნიაზს

დილით წვიმის სუნს

მარადისობის სიცივეა, გადის ზამთარი, მე კი კვლავ აქ ვწერ, უზარმაზარი გრძნობით გამთბარი. მარადისობის სიცივეა, მოდის ზამთარი, მე კი კვლავ აქ ვწერ, უზარმაზარი გრძნობით გამთბარი

მაწანწალას დღიურები (სრულად)

ყველაზე მეტად, აეროპორტების სურნელი მიყვარს. თვითმფრინავის საკვებიც მიყვარს. ჩემს გვერდით მჯდომი, თუნდაც შეუხედავი მგზავრიც კი მიყვარს... მანამდე კი ის წამი მიყვარს, მოგზაურობისთვის საკმარის თანხას რომ შევაკოწიწებ და ავიაბილეთს რომ ხელში

ენძელა [1]

დილით როგორც დაუბარეს ადრიანად ადგა. ადგა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით რომ აეფხიკა. მაღვიძარა ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ ურეკავდა და ჩაქუჩივით უბაგუნებდა თავში, ბოლოს ინამუსა, მიხვდა რომ თუ ასე გააგრძელებს ყველაფერს დაკარგავს

ანდერძი

მე დაგიტოვეთ ქონება ჩემი, ამისთვის დაღვარეთ ამდენი ცრემლი, ეჰ, მაინც ამისთვით გაჰყვირით დღისით და მოთქვამთ: „როგორ გვიყვარდა იგი“.