სიყვარულის რეფლექსი (სრულად)

მასთან ძალიან ახლოს მივედი, ისე ახლოს, რომ ამ ლამაზი ხედის თავზე მოაჯირთან რომ არ ყოფილიყო მიმწყვდეული, უდაოდ უკან დაიხევდა უხერხულობისგან. სხვა გზა არ ჰქონდა, ადგილზე გაქვავდა და ჩემს მძიმე სუნთქვას განცვიფრებული უსმენდა. ხელები მის მარჯვნივ და

მიგდებული "პატარძალი" (6)

-და მაინც რა გინდა ნენე?! -თორნიკე სად ჯანდაბაში მიდიხარ?!-მივზდევ , მაგრამ ამ საშინელი ფეხსაცმლით ეჭვი მაქვს ვერ დავეწევი! -ლაშხი!-ახლა კი ბრუნდება ჩემსკენ. ახლოს მოდის და თვალებში მიყურებს.

მე და შენი სექტემბერი

შემოდგომის ფოთოლცვენა ჩუმად იწყებს ქარვის ცეკვას და სექტემბის მზის სხივები სიყვარულით გემსგავსება, ლურჯად ნახატ სილამაზეს ზეცა ისე მოუხიბლავს, თეთრ რღუბლებში ჩიტის ფრენაც ზეთის ტილოს ემსგავსება.

ჩვენ და თბილისი!(სრულიად)

აეროპორტიდან გამოვედი და ხარბად შევისუნთქე თბილისის ჰაერი.როგორ მომენატრა სამშობლო და ჩემი თბილისი.ტაქსი გავაჩერე და ვთხოვე თბილისის ქუჩები დაეთვალიერებინა ჩემთვის.ფანჯარა ჩამოვწიე და ძველ ქუჩებს გავუყევით,მერე ახლებს(ჩემთვის).ყველაფერზე მიყვებოდა

ქალი

შენი თვალების გამო , ყველაფერს დავთმობ კარგო შენი ტუჩების გამო, სიცოცხლეს დავთმობ კარგო იცი რა ლამაზი ხარ ? როცა ჩუმად დადიხარ იცი შენი ბრალია როცა მე მიხარია

ცხელი სუნთქვა -9-

ხმასაც ვერ ვიღებდი, საკუთარ თავზე ამის გამო ცალკე მეშლებოდა ნერვები, სულ ასე მემართება, სხვები კივიან, საშველად იძახიან, მე კიდევ ისიც ვერ მოვახერხე შუქი ამენთო, დებილივით ვიდექი და ველოდებოდი

7 თვიანი კომა

თვალები რო გავახილე რეანიმაციაში ვიწექი ვიღაც ბიჭი იჯდა სკამზე ხელი ქონდა მოკიდებული ჩემზე და თავჩახრილი რაღაცეებს მესაუბრებოდა შემომხედა და რო დამინახა ყვიროდა ექიმო თვალები გაახილა და უცებ გავარდა ოთახიდან დამესივნენ ექიმები როგორციქნა

ბაბუ "ბიჭუნი"

ზღვა ჩემი ნოსტალგიაა , ისევე როგორც შენი მშთანთქმელი თვალთაგანი . ისინი შევიყვარე  ისე ძლიერ , როგორც დედა საკუთარ შვილს - პირველივე ამოსუნთქვიდან. ყველაფერს შემიძლია შეგადარო , რაც არადროს მთავრდება. ჩემი სევდა ხარ , აი მაშინ პირველად რომ ჩაგხედე

მე არ დამისრულებია...(VIII თავი)

გაშტერებული ვუყურებდი კართან მდგარ გაბრიელს, რომელსაც თაიგული ეჭირა ხელში. თავზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და დაბნეული თვალებით შემომცქეროდა. -აქ რას აკეთებ?_ვკითხე გონს მოსულმა და მზერა გავუსწორე. -უბრალოდ მოვედი._დაბნეულმა მითხრა. -და რატომ? -ისე

სიშვიდისფერი

სადაც ტკივილი სადაც ნისლია, სადაც ცრემლები ტალღად ქცეულა იქ უშენობას ვერ მივეჩვევი, რადგან მწარეა სულის წვალება. მე ისე მტკივა მარცხენა მხარეს და ისე გელი ისე გენდობი, მარტო სულ ჩემი მგონიხარ კარგო ცრემლებით ვძღები შესაბრალებად... მე აღარ გეძებ და