სანდრა. (ნაწილი პირველი)

მაგიდაზე უამრავი ფანქარია, ყველას სათითაოდ ვეხები. მუქი წითელი, შავი, ყვითელი. ალბომისკენ წაღებული ხელი თითქოს მიშეშდება, ფანქარს თითებს მთელი ძალით ვუჭერ, წვერთან ერთად მთლიანი ფანქარი ტყდება და ჩემს უკან სივრცეში ვისვრი. ალბომი ცარიელია, არაფერი

დაე, შენს ფერებს შეაბერდეს ჩემი ბავშვობა (სრულად)

დაე, შენს ფერებს შეაბერდეს ჩემი ბავშვობა, შენი უბრალო ხასიათი შერჩეს ჩემს გრძნობას, აღარ გათენდეს უშენობით არცერთი შობა და მხოლოდ შენი ნაბიჯის ხმა დაეტყოს ტრფობას,

მალე შემოდგომა დაიწყება..

მალე შემოდგომა დაიწყება.. თვეები ნოემბრისთვის გაგვამზადებენ.. მე ისევ დავიწყებ თხელი მაისურით.. ფინჯანი ყავით სიარულს.. შენ მჭიდროდ შემოიხვევ მანტოს და

ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 5)

-ვიძინებ! მკაცრად მითხრა და ფშვინვა განაგრძო -რას ჰქვია იძინებ? გამიშვი ახლავე! მკაცრად ვუთხარი და დავეჯაჯგურე, რაზეც უარესად მომიჭირა ხელები და სუნთქვაც კი შემეკრა წამში.. -ბიჭო ვერ ვსუნთქაავ!! გამიშვი ახლავე შე მართლა სვანო! რამდენს ბედავ! ამაზე

სახლში დაბრუნება

სასოწარკვეთილი თავზე ბალიშს ვიფარებ, სიბნელე მშთანთქავს და არაფერი მესმის. წამით წარმოვიდგინე, რომ ღია კოსმოსში ვარ, ვაკუუმში და ირგვლივ სრული სიცარიელეა. ერთადერთი რაც ჩემს არსებობაში მარწმუნებს, ეს გონებაში აღძრული აპოკალიპტური აზრებია.

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი შვიდი )

კვლავ ღამის უცნაურ სიზმარზე ფიქრობდა. იმ უცნობ ადამიანზე რომელიც უკუნეთ სიბნელეში თეთრი, ნათელი წერტილივით მოჩანდა. შორიდან უყურებდა მამაკაცს, რომელსაც შარვლის ჯიბეებში ხელები ჩაეწყო და პირდაპირ სახეში უყურებდა თანანოს.

ერთგულ მკითხველს

ერთგული მკითხველი ჩემი და ლექსის რჩევების გემი ჩემი სტიმულის მქმნელი და მხოლოდ კარგის მთქმელი

ზიზღი მოაშორე

ზიზღი მოაშორე სახეს, დედამიწავ! ღვთისკენ სავალი გზა უნდა გაიკვალო! ყველა განსაცდელი ლოცვით დაითმინო, აღმართს აუყვე და აღარ დაიღალო!

მოდი

წვიმა როგორ მოვა – ცაა ცარიელი! დაბლა გამომშრალი გდია დედამიწა. მინდა მოვიშორო ხორცი – ბარიერი, მკერდზე სიგარეტით გული ამოვიწვა.

წვიმა

ირიჟრაჟა... გამეღვიძა... წვიმდა სული ტირის ისევ შენთან მინდა გარეთ წვიმამ დაასველა შარა გელოდები მოირბინე ჩქარა