ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეთორმეტე თავი)

ისევ ბადრაგის თანხლებით გაიარა საკუთარი საკნისკენ მიმავალ გზას თორნიკემ. შიგნით შესულს არ დახვდა წარბა, ზედმეტი კითხვებით არავის შეუწუხებია, მისივე ნარზე წამოგირებული ისევ ფიქრობდა ქართველიშვილი. თითქოს არაფერი, მაგრამ გოგონას თხოვნა ზედმეტად

ჭირვეული 9

-მისტერ საილას რახდება?-დეფინემ კარი შეშინებული სახით გააღო და იქ ტონიო რომ დაინახა კიდევ უფრო შეშნდა -ვალერია სადაა? -ოთახშია, ყველაფერი რიგზეა -ჰო დანიელს უნდა რომ მოვიდეს ასე რომ,-ტონიომ გოგონას გაუღიმა და ზრდილობიანად მოიშორა. დაფინეს დიდად არც

სირთულები

აი ისევ მოვიდა ფიქრები დარდები ისევ მოადგა აზრები გონებას და ვიწყებ ამ უაზროს სტრიქონებზე ჩემი დარდის დატევას ვწერ ვწერ გამუდმებით მაგრამ რა არც ისე ბევრია ვინც გაიგებს ჩემს დარდს ჩემ ტკვილის ყველას ვგონივარ სუსტი უსუსური ადამიანი რომელიც პირველივე

აქ სიტყვები ზედმეტია

- მია ვთხოვდები, ყველაფერს აგიხსნი, 15 წუთში შენთან ვართ.და გამითიშა. "ვთხოვდები", "15 წუთი", "თ", "ჩემთან", "15 წუთში", "თ". სიტყვა "შოკი" ვერ აღწერს იმ მდგომარეობას, რომელშიც მე ვიმყოფებოდი მომდევნო 10 წუთის განმავლობაში. ერთ ადგილას გაშეშებულს,

მკვლელობა შავი იებით (ნაწილი 20) დასასრული

ქალს გაეღიმა და მამაკაცს გადახედა, თვალები უცბად დახუჭა და ჩუმად ამოიჩურჩულა:- მაშ უკვე შემიძლია გითხრა, მე ჩავიდინე ,,მკვლელობა შავი იებით“... კაცის კოცნა იგრძნო და უცბად გაახილა თვალები. თავისი თვალებით შეიგრძნო კაცის ხელები საკუთარ თითებზე.

ძიძა თავი მეცხრე

ისეთი გაკვირვებული მიყურებდა გავშრი. ვცდილობდი მის სახეზე რაიმე ემოცია მაინც წამეკითხა მაგარამ ტყუილად. მერე უკან დაიხია და გაეცინა. -მგონი ყველა ჩვენ გვიყურებს, თვალი მოავლო ადგილს. ღმერთო რა არაპროგნოზირებადია, მე რას ველოდი და ამან რა კითხვა

ფერები ...2...

არა... ვერ მიმატოვებდნენ... არა ტყუილია... ტყუილია... ტყუილია-ჩაციკლულივით ერთი და იგივეს ვიმეორებდი, ყურებზე ხელის მტევნები მივიჭირე, თითქოს ყურების ბრალი ყოფილიყოს გაგონილი.-კიდევ ბევრჯერ ვნახავ მათ... ჩვენ სოფელში მივდიოდით... იქ კიდევ წავალთ...

Take a deep breath, tomorrow will be worst! (3)

რამდენ ხანს ვიყავი უგონოდ? ნამდვილად არ ვიცი. ერთადერთი რაც მახსოვს ისაა რომ მწყუროდა და თვალები გავახილე. ირგვლივ ნაცნობ სახეებს წავაწყდი. ანი და მისი დედ-მამა აქ იყვნენ მათთან ერთად კიდევ ერთი, ჩემთვის უცნობი სახე დავლანდე. -როგორ ხარ ჩემო

დამლოცე მამაო !

დამლოცე მამაო... არასდროს არ მსურდა, ლოცვების კითხვისას მეგემა ცრემლები. ბავშვობის სიწმინდე წლებია დასრულდა და ხატებს ბინძური თითებით ვეხები.

ოთახში სადაც......

ოთახში სადაც განშორების სიჩუმე სუფევს , მოასწავლებენ ვიღაცის ცრემლებს ოთახში სადაც სიბნელეა აჩრდილთა გლოვა მე კიდევ ვგრძნობ შენს შემორჩენილ სურნელს,