თუ შემცივდება შენ სიყვარულს მივეფიცხები

სანამდის ვცოცხლობ, სანამ მკერდში ცეცხლი მინთია თუ შემცივდება შენ სიყვარულს მივეფიცხები!

ზღვარს გადასული

შიშების მორევში ვიძირები მე ახლა. ნუთუ ზღვრულია ის სინამდვილე, რომელშიც ჩვენ გვიწევს არსებობა?! ამასთან დაკავშირებით ასეთი ალეგორიული გადახვევა მახსენდება: “ზღვარს გადასული”: ერთხელ ერთ ბრძენ კაცს ჰკითხეს: რისია ის რეალობა, რომელშიც ჩვენ ვცოცხლობთ

ბრაზიანი გოგო

დილით გაჩერებაზე მეტეოროლოგიური პირობების შესაბამისად შეფუთნული და პანდემიის წყალობით ახალი აქსესუარით, პირბადით, სრულაიდ იდენტობა დაკარგული ავტობუსში ასვლას ვაპირებდი, როცა ჩემი სახელი მომესმა გვერდიდან: -ლილე, ბარზიანო გოგო!

თანხმობა

ზეცავ, სამყარომ თანხმობა მოგვცა, თანხმობას მოჰყვა პირველი ჰანგი, პირველი სითბო, პირველი დარდი, ასე დავიწყე მე შენით ტკბობა,

მორევში

მე ჩამითრია შენმა ამ სიღრმემ, სადაც მეც ვნახე ეს ჩემი თავი, რომ შეგიცანი, ვთქვი “არ გაგიჟდე!” და მე ვიგრძენი, რომ შემიყვარდი.

დაბუჟება.

ადამიანები მიწიერი სამყაროს რობოტები ვართ, განსაკუთრებით ისინი რომელთაც მენტალური ჯანმრთელობის პრობლემე გვაქვს.

ცხოვრება მლაშე ცრემლების კვალდაკვალ(სრულად)

აგვიტოს ხვატი იდგა თბილისის ქუჩებში. წვიმდა მხოლოდ ქალის თვალებში. კოკისპირულად წვიმდა. უკვე მეორედ კარგავდა საყვარელ მამაკაცს და ორივეჯერ თვითონ იყო ამის მიზეზი... ტოიოტა სამარკო ნიშნით SA xxx EX მტკვრის სანაპიროს ზლაზვნით მიუყვებოდა:

ტრფობის ალში გახვეულნი (თავი 8)

სებასტიანი ახალგაზრდა მხატვარია რომლის მთავარი მიზანია მოიპოვოს მარადიული უკვდავება,შექმნას ნამუშევარი რაც მის სახელს უკვდავყოფს.მას სიყვარულის არსჯერა რადგან მისთის ხელოვნებაა თვით სიყვარული.თუმცა ერთ საბედისწერო ღამეს მის სულს ფორტეპიანოს ნაზი ხმა

***

სული ეული, მარტოდ მგზნებარე, ელოდა თავის სწორ საიქიოს, გული, სხეული, ნათლად მჩქეფარე, იწვოდა ცეცხლით, ნორჩ სახეობის,

დაუსრულებელი

ნატიფია ის სულთა ფრენა, რომლითაც მე შენამდე ვაღწევ. და, თუ ცხოვრება ის სანუკვარი არსებობაა, რომელშიც ჩვენი სულის უკვდავობის დიადი კანონი იმალება, მაინტერესებს რატომ ხდება ისე, რომ სულის გაურკვეველი არსი ჯერაც შესასწავლია?