იო (თავი 11)

ხელოვნებაში... არაფერში არ იცოდა საზღვარი, რადგან მიაჩნდა, რომ საზღვრები ულამაზოა, არარეალურია. იჯდა, და თავადაც ვერ ხვდებოდა, რატომ სველდებოდა მისი თვალები. არ იცოდა, ეს არასდროს დამართნია. ეს სისველე თვალთაგან უცხო იყო მისთვის, შეუცნობელი და

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეოთხე თავი)

ამაზე ნაკლები პირველი სამუშაო დღე არ უნდა გენატრა. მიუხედავად იმისა, რომ ვაჟის გულგრილობით განაწყენებული აღარც ახსენებდა, აღარც საუბრობდა, თითქოს დაივიწყა და თავადაც ისევე მარტივად ამოირეცხა გულიდან, როგორც თორნიკემ. ყოველ შემთხვევაში ამის დღემდე

და მე ჟრუანტელი მივლის!

და მე ჟრუანტელი მივლის... ალბათ შეგრძნებაა ღელვის, სადღაც სურნელია წვიმის, სადღაც მზემ დაკარგა ფერი...

წვიმიან ღამეს შენზე ფიქრები

ახლა, დღეს ღამე ისევ გაწვიმდა ზეცა რატომღაც ისევ ატირდა წვიმის წვეთების ხშირმა ხმაურმა ლექსის წერის დრო უმალ მაუწყა

ია'სამნის_ფერი

სევდა მოერია გრძნობას. ახლა... ია_სამანია სერი. ახლა გადაიღებს წვიმაც... მაგრამ დაიწყება შტორმი. ჩემი არაფერი შეგრჩა. გარდა ია'სამნის_ფერი. ფიქრით განისლული ზეცა თვლემს და არად აგდებს სევდას. წამით შერხეული კაბა,

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 17 თავი

-სკოლაში დავდიოდით,ჯერ კიდევ მოსწავლეები ვიყავით და ერთ ჯგუფში ვსწავლობდით.წლების განმავლობაში ვერ ვამხელდი მისგამი სიყვარულს და ჩუმად ვაცილებდი აბეზარ თაყვანისმცემლებს.მირიანი მეხმარებოდა მაგრად,რამდენჯერ უჩემოდაც კი უჩხუბია. ზაზა კი მარტო

5.პროფესორი მეტიჩარა

-როგორ ხარ?-მანქანაში კვიცივით შემხტარს, ნიკას ყურებამდე გაწელილი პირი მაგებებს სიტყვებს. -შენ, რომ დაგინახე რაღა მიჭირს.-ღვედს ვეჯაჯგურები, თუმცა ამ მანქანაში ყველაფერი პატრონივითაა, ჩემი სიცოცხლის გამწარებაზე ორიენტირებული! -რა დაბდურა

საუბარი EX-თან (მადლიერება)

კითხველი და ალბათ შენც იფიქრებ რომ სევდა მაწერინებს , მაგრამ ეს ესე არ არის, ამ ყველაფრის დაწერის მიზეზი ბედნიერებაა, მე ბედნიერი ვარ და მადლიერი, პირველ რიგში მადლობა რომ არსებობ, სიცოცხლის აზრს მაძლევს თუმდაც ის რომ სადღაც ხარ , არსებობ და

კონტროლი (თავი 2)

მანქანა კუს ტბასთან გააჩერა. არც ერთი არ დგებოდა. არც ერთი სვამდა კითხვებს. სანდრა ჩუმად იჯდა. ლაპარაკს რა აზრი ჰქონდა? ფაქტი ფაქტად რჩებოდა. ისინი ერთად იყვნენ კუს ტბაზე. თუმცა ანდრეას არც მაშინ უერთგულა მოთმინების უნარმა და სიჩუმე ისევ პირველმა

სიმშვიდემდე შეშლილი(16)

ჩემს ცხოვრებაში უბედნიერესი ერთი კვირა იყო როდესაც არაფერზე და არავისზე ვფიქრობდი.არაფერი მადარდებდა და მაინტერესებდა უბრალოდ ვცხოვრობდი იმ დღით,იმ წამით და ჩემი დაშნიანით