ძველი პიანინო - 64

ფიქრი ტელეფონის ზარმა გააწყვეტინა. ფიფო ზანტად დასწვდა მობილურს... „ხანუმა“ დეიდა ურეკავდა... დეიდა არა, მაგრამ ბებიად უფრო შეეფერებოდა. ძველი ყაიდის დარბაისელი ქალი, ჯერ კიდევ მამამისს და მის ნათლიას უკითხავდა ლექციებს. საკმაოდ გამჭრიახი ჭკუის

შენამდე (1თავი)

-მაპატიეთ-წკმუტუნებს ისევ იგივე ხმა,რაზეც უფრო მეტად ვინტერესდები. -სახელი შემახსენეთ-ისევ მივმართავ თუ არა, მეორე რიგში მჯდომი გოგონა ნელა,თითქოს შეშინებული დგება და მერხთან ცალ ფეხს ეყრდნობა. მეორე ფეხით სკამის ფეხს ეთამაშება და ზემოდან

მხოლოდ ერთი ღამე (სრულად)

-შენ მე საავადმყოფოში პრაქტიკებზე ხშირად სამშობიაროდ დაგყავარ და ცოტა ხანს რო შეასვენო შენი 20 წლის ცოლი არ გინდა? -საერთოდ ადამიანს რაც კარგი გამოდის იმის კეთება არასდროს უნდა შეწყვიტოს ჩემო მარიამ - თვალი ჩაუკრა და მაინც უმატა სიჩქარეს რადგან

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო dasasruli

ცხოვრებისეული სირთულე-წინააღმდეგობები ამძაფრებს და აათასკეცებს.სიყვარული მტკივნეული დღეებითაც არის სავსე,მაგრამ ძლიერი სიყვარულისთვის ძლიერ ტკივილსაც უნდა გავუძლოთ,რადგან სიყვარული ტკივილის გარეშე არაფერია,ტკივილი კი სიყვარულის გარეშე აუტანელია.ჩვენ

ომერტა / თავი მეორე

ალექსანდრიას საქციელით გაბრაზებული იყო მამამისი. არანაირად არ ეხამუშებოდა, სხვა კლანის წევრებისთვის მისი შვილის გაცნობა. თან მხოლოდ ერთადერთი ეს გოგონა ჰყავდა და მთელი არსებით მას უფრთხილდებოდა. დონ ლუკას არ მოსწონდა როგორ უყურებდნენ

გარდასახვა (IX თავი)

ნიტა დაძაბული მილურსმულიყო ადგილს და განძრევას ვერ ბედავდა. იცოდა, რომ თავს ვერ შეიკავებდა და უკან შებრუნდებოდა. ან უარესი... გაიქცეოდა და კისერზე ჩამოეკიდებოდა. ასეთი სისუსტის გამოჩენა კი მას ნამდვილად არ აწყობდა. რას იფიქრებდა ლუკა? რომ სუსტია...

მარწყვის სურნელი (17)

მე და ნია 5 წლი ვიყავით ერთდ, სკოლიდან მოყოლებული, თუმცა ვიცოდი რომ არასდროს ვუყვარდი, არ ვიცი მე მიყვარდა თუ არა მაგრამ, ფაქტია რო წლები ვერ ვივიწყებდი მასთან განშორებას, მდიდარი მშობლების გათამამებული შვილია, რომელიც იმის მიღებასაა მიჩვეული რასაც

დაკარგული ნახევარი...

გგრძნობ... ვიცი გტკივა... მეც ტკივილისგან ვიკლაკნები... მინდა გიპოვო და ვერ გპოულობ... ალბათ მართალი იყავი... არ გვიწერია ჩვენ მთლიანობა...

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო

.ნანას ჩაეღიმა,ხელი მოკიდა და თავის საძინებელში შეიყვანა,სანამ არ დაიწვინა მის გვერდით ნანა არ დაწვა ისიც და ერთად ჩახუტებულებს დაეძინათ,თან ბუტბუტებდა.-მაპატიე გთხოვ და სახლში დაბრუნდი,უშენოდ სახლი ცარიელია.ერთად გავინათოთ ცხოვრების გზაო,ხომ

ვიცი, რომ შევცდი

ჩვენი ერთობა დაუძლეველ ქარაფებს დაშლის, როდესაც სულის შეძახილი ჩუმ გრძნობებს აშლის და ქედს დახრიან ჩვენს წინაშე გოროზი მთები, აირევიან ქინძისთავზე აცმული გზები,