ჯიუტი გოგო(დუბლი 9)

არაფრის ხასიათზე არ ვარ, საწოლიდან ავდექი და მაცივარი გამოვაღე. -ნაყინი სადაა? ეჰ აღარ მაქვს ალბათ. ტელეფონი ავიღე და ანის დავურეკე. -ჩემი გოგო ამოდი ჩემთან რაა და ნაყინი ამოიყოლე. -კაი მოვალ მალე. ისევ საწოლში დავბრუნდი, დავიწყე ისევ ფიქრი,

პროფესია ჰაკერი... (2თავი)

დამტოვა, ამ ველურმა მართლა აქ დამტოვა, წამოვიყვირე როცა ნახევარ საათიანი ლოდინის შემდეგ დუდუ მაინც არ გამოჩნდა. ახლა რა გავაკეთო, ჯიპიესს დავყურებ რომელიც წრიპინით მამცნობს რომ ხელელმარჯვნივ უნდა წავიდე და ჰოი საოცრებავ, ეს ხელ მარჯვნივ პირდაპირ

მე, ჯარედ ლეტო და მალდივები

გონს რომ მოვედი ვიღაც ხელოვნურ სუნთქვას მიკეთებდა, თვალი გავახილე კარგად და თვალებს არ დავუჯერე - ჯარედ ლეტო. გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, მაგრამ ჯარედ ლეტო მიკეთებდა ხელოვნურ სუნთქვას. როცა გონს მოვედი, გამიღიმა და ქართულად მითხრა „რა ლამაზი ხარო.“

ყრუ ფანჯარასთან

ყრუ ფანჯარასთან ვზივარ ობოლი. თავისუფალი ოცნებაც არ მაქვს, ის არ ახდება...

ძველი პიანინო - 26

მიმის ერთ წერტილზე გაუშეშდა მზერა, ბიჭებმა ერთმანეთში საუბრობდნენ, თავიდან არა, მაგრამ მოგვიანებით კი შეამჩნიეს... ალბათ თუ მოიწყინაო, როცა სხვა დროს სულგანაბული უსმენდა. ფიფომ ჭიქები შეავსო, მიმის არც ეს შეუმჩნევია, ისევ სადღაც შორს ქროდა მისი

ერთი დღე ქალაქში

გაჩერებაზე ვდგავართ მე და ჩემი მეგობარი. მე ავტობუსს ველოდები, ჩემი მეგობარი კი მე მაცილებს. გვერდით ხანში შესული ქალი გვიდგას საკმაოდ მძიმე ტვირთით, ჩვენ ერთი და იმავე ნომერს ვუცდით. როგორც ჩანს, მას ჩემზე მეტად ეჩქარება და ლოდინს უჩივის. როგორც

ლელო (თავი 14)

რა უნდა მეგრძნო? რა უნდა მეფიქრა? აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა. გადავწყვიტე უბრალოდ დინებას მივყვე. აღარ ვაპირებ დროის ყველაფრის გაანალიზებაში დაკარგვაში. რაც მოხდება, მოხდება. რა აზრი ჰქონდა დარდს, სევდას, გულის ტკენას? ეს ვერაფერს შეცვლის. სახლის

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...7...

-ირაკლი ასე რატომ ბრაზდები მე ხომ არ მიყვარს. ხვალვე დავუბრუნებ ყველაფერს.-უკნიდან აეკრო ბიჭს,უნდოდა შემოტრიალებულიყო,ჩახუტებოდა და ეთქვა რომ უყვარდა მაგრამ ბიჭი არ განძრწულა... -ყველაზე ძალიან ტყუილი არ მინდა.წამოდი სახლში გაგიყვან-უთხრა ცოტა ხნის

ასეც ხდება ხოლმე (18 თავი)

აღფრთოვანებულები არ დარჩენილან მათი მშობლები. მაგრამ რა ექნათ? ბევრი ახსნითა და ლაპარაკით დაიღალნენ და ბოლოს მაინც დათანხმდნენ ახალგაზდებს.. მეორე დღეს რაჭაში ჩავიდნენ, ნიკოლოზის სოფელში. ნიდა აღფრთოვანებული უყურებდა მის წინ გადაშლილ სილამაზეს.

ჩვენ დღეს სიკვდილთან ბრძოლა წავაგეთ (I ნაწილი) (II თავი)

სახლამდე მიმიყვანა და მანქანა კორპუსთან გააჩერა. რატომღაც მეგონა, რომ რაღაცის თქმა უნდოდა. ნახვამდის.. დავემშვიდობე და სახელურს მოვკიდე ხელი, უკვე გადასვლას ვაპირებდი. შოკ, ხოო.- თავი მოვაბრუნე-გისმენ, არაფერს იტყვი? არაფერი, ძილინებისა. შუბლზე