ჩრდილები სიბნელეში

2016 წელი,ივნისი, უისკონსინის შტატი ქალაქი მედისონი. დილის თერთმეტი საათი.-დილამშვიდობისა პატარა ქალბატონო როგორ გეძინა? -კარგად ბებია, საუზმეზე რა გვაქვს?-ბლინები შოკოლადის კარაქით-ქალბატონო ებიგეილ შემთხვევით ხომ არ გინდა რომ გავსუქდე?

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი2)

ის ღამე ისეთი გრძელი იყო და ისეთი მდუმარე... თვალები გავახილე თუ არა მაშინვე წამოვვარდი საწოლიდან და ოთახიდან გამოვვარდი, -ეიი სად მიდიხარ? რა ხდება? რა გჭირს?- ეს კითხვები არ მასვენებდა... სიბნელეში მიჭირდა საგნების გარჩევა. ნერვიული აშლილობა

არ დამტოვო

რატომ წაუკიდე ჩემს გულს ხანძარი, ყოველდღე რატომ მტკივა და მეწვის? იცი ყოველთვის როცა ვფიქრდები ცრემლები თავად მომდის და მომდის შენ შეგიძლია ჩააქრო ცეცხლი

სი მიშგუ მიჟ ხი! (თავი 3)

,,-ახლა ჯერ მხოლოდ ათი საათია, ამიტომ ზევით ავალთ მთაზე და იქიდან გადმოვხედავთ სვანეთს. - იოანემ გამოგვხედა და ხელით გვანიშნა, თუ სად უნდა ავსულიყავით. ჩვენც თავი დავუქნიეთ და მას გავყევით. -თან ამ ადგილზე მოგვიყევი რამე, რა.. - ძალიან

***

თბილი გარემო, მთლიანი ოჯახი და სიხარულის ყოველდღიური განცდა - ასეთია პერიოდი, რომელიც საუკეთესოდ მახსოვს. მახსოვს, ერთი უდარდელი, არაფრით გამორჩეული პატარა ბიჭი, ხალისიანი, მომღიმარი და მხიარული. ბიჭი, რომელიც მიწაში ლურსმნებს ჩაქუჩით არჭობდა.

პაემანი ეშმაკთან. (მეოთხე)

ირაკლი ერთადერთი იყო, ვისთანაც თავს მშვიდად ვგრძნობდი. მასთან ჩახუტება ყველაზე მეტად მიყვარდა. ჩემთვის ერთ-ერთი ძვირფასი ადამიანი, რომელიც ჩემს მეხსიერაბაში ყოველთვის ჩემთან ერთად არის. ერთადერთია ვინც ბავშვობიდან შემომრჩა. ჩემი დიდი ოჯახის

ფიქრის იმედათ..

როდესაც ხედავ, როგორ მიქრის, რასაც აშენებ, ხედავ , ინგრევა სადაც ცხოვრობდი, ტრიალებს ფიქრი, ნისლებს ასველებს, ტრფობის ფიალად გამონაცხობი..

ექსკლუზიურად ჩემთვის ხარ ბიჭო შექმნილი (5)

კარგი-ბიჭმა თვალები დახუჭა და სკამს თავით მიეყრდნო,მე კი ყურსასმენები ძლივს გავასწორე და როგორც იქნა მოვარგე ტელეფონს.ასე ფიქრებში ვიყავი წასული,საკმაოდ დიდხანს,ზღვა რომ დავინახე თვალები გამიფართოვდა,გამიხარდა მიყვარს ზღვა.ყურსასმენები სასწრაფოდ

მორჩილება 9 (+16)

-რავი,ცუდად იყო,ტიროდა რაღაცაზე და არ მითხრა რატო -აა - უპასუხა ზურამ და შეწუხებული სახე მიიღო,ვითომ არ იცოდა რა ხდებოდა.როგორც კი თეკლა თვალს მიეფარა კარისკენ აიღო გეზი.გავიდა და იქვე მდგარი მარიამი დაინახა.კარის ხმა გაიგო თუ არა,მაშინვე მიიხედა და

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (11)

იოანეს დანახვაზე ყველა ემოცია ერთად მომაწვა, ყველაფერს ერთად ვგრძნობდი:ბრაზს, სასოწარკვეთილებას, იმედგაცრუებას, წყენას, ღალატს. ალექსანდრესგან თავი გავინთავისუფლე და იოსკენ გავემართე, იგი ჩემკენ წამოიწია, მივედი და ნერვიულობისგან დაჭიმული მუშტი