!

გზა აგებნათ? შიშის გეშინიათ? რისთვის , ან ვისთვის. უმანკო კედელს ძალაც აღარ აქვს, ნაკუწებად აქციეს.

შენ მაინც დარჩი (თავი 1)

მე მინდა შევეცადო და სიტყვებით გადმოგცეთ რას გრძნობენ ისინი ვინც,ზამთარში ფოთოლშემოცლილ გაშიშვლებულ ხეება ემსგავსებიან მათი მარტოსულობით,მარტო სულობით,იმიტომ რომ,ისინი მიატოვეს ან სიკვდილმა შთანთქა მიწის დახმარებით.მათი,საკუთარი საყვარელი

მე,შენ და ცუდი ბიჭები (17-ბონუს თავი)

-ლიკუნა გაჩერდით!-წივილით ვიშვერ ხელს,გვიანია! ფილმის კადრივით ვხედავ დაცურებული ლევანის დაღებულ პირს და ნეფე-დედოფალი იატაკზე იშხლართება,ინსტიქტურად ვიწევი წამოსაყენებლად.ფეხქვეშ მიწა მეცლება,ჰო თუ ლოგიკურად ვიმსჯელებთ ეს ბაჩუკის შემდეგი ილეთი არ

ჩემი გულის ქურდი .( I თავი )

მე მქვია ალექსანდრა ,ვარ 17 წლის .ვსწავლოდ მე-12 კლასში .მამაჩემის სამსახურის გამო ბევრი სკოლა მქონდა გამოცვლილი ამიტომ სკოლის პირველი დღე არ მანაღვლებდა. 12 წლის ასაკში დედა გარდამეცვალა ამიტომ მამა მზრდიდა ,რომელიც თავისი სამსახურის გამო დიდ დროს

მენატრები

შენთან ყოფნას ვნატრობ... წუხელ, მთვარე მოვაბრუნე გზიდან... დღეს კი, ისევ უშენობას ვდარდობ... ცა ისეთი ლამაზია, წმინდა... ახლაც, დილა დაათენდა ფიქრებს... შენთან ერთად, სიყვარული მინდა... რომ წარსული დამიბრუნო

იძულებითი ქორწინება (11)

*ჯონკუკის დაბადების დღე, დილა * -მის ჰეილი!- გასახდელში შემომივარდა სიუ, თან ბოლოხმაზე კიოდა და ძვლივს სუნთქავდა. ახლოს მოვიდა, წელში გასწორდა და 32 კბილით გამიცინა -საქმრო გირეკავთ. -კარგი, მადლობა- მეც გამეღიმა, ისეთი საყვარელი იყო.-გისმენ ჯონკუკ.

თავს დავიხსნიდი ამ სატანჯველი ცხოვრებიდან (2თავი)

მივრბივარ, მივრბივარ და ადგილიდან მაინც არ ვიძვრი, ვხედავ როვორ ინგრევა ჩემი ოჯახი და ვერაფერს ვაკეთებ, სასოწარკვეთილი ვკივი მაგრამ არავის არ ესმის ისინი კვდებიან მაგრამ ვერ ვშველი………

იყალთოელი ბიჭები ,,კინკლაობა,, (ნაწილი 6)

დიდ დასვენებაზე თავისი რგოლის რამოდენიმე წევრით განცალკავებულ სანდროს რაზმის ყოფილმა ხელმძღვანელმა ახლოს გაუარა და გაჩერდა. მოჩურჩულე ბიჭები გაჩუმდნენ და ავი თვალი მიაპყრეს გამოპრანჭულ ნიკოს. -აბა, ერთი აქ მობრძანდი, ბუნტისთავო! ბიჭები არ

ჭირვეული სტუმარი (სრულად)

ხშირად არც კი ვიცით რას ვეძებთ, სად ვეძებთ ან ვის? უბრალოდ ჯიუტად მიყვები არჩეულ გზას, ცხოვრებას, მიიწევ წინ, ენდობი საკუთარ ინტუიციას და.... ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი

დრამინა თავი 6

-ლიი დღევანდელი დღე არ მოგილოცეს?ფიქრებიდან გამომიყვანა ჩემზე მოხუტებული გეგას ხმამ -რა დღეა დაბადების დღე მაქვს და არ მახსოვს? -ჰაჰაჰ არა სიყვარულის დღე!სიცილით შემიშვა ხელი, თავქვეშ მოიქცია და გადაწვა...