მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 3 )

იღიმოდა.მისკენ წავედი, მასთან ისე ახლოს მივედი მის სუნთქვასაც კი ვგრძნობდი, ის დაიძაბა, დაიბნა და მისი ლამაზი მწვანე თვალები გააფართოვა. - გიგი, მწვანეთვალება იდიოტო ეხლა აქედან წადი და მეტჯერ არ შემაწუხო,შენი ნახვა არ მსიამოვნებს.- მოვტრიალდი და

გზა, სიცოცხლისა...

- სიცოცხლის გზას? რომელ სიცოცხლის გზას? გზა, რომელიც სამუდამოდ ჩამოვაქციე, ჩავხერგე და ერთ ადგილს მივეჯაჭვე... - მაქსიმეს თვალებში ცრემლი მოზღვავებოდა.

ვიყინები

ულევი დარდი შემივსებს გულს, უაზრო ნატვრა შემიხრავს სულს, დავხედავ საათს, გასულა წლები, ჩავწვები მარტო, საბანში ვთბები,

ანგელოზს

მოდიოდა...მოდიოდა კიარა მოსრიალებდა,თითქოს მიწას ფეხს არ აკარებდა და ღიმილი არასდროს ავიწყდება.ასეთ დროსაც კი რაღაცნაირი ჯიუტი და ამაყი გამოხედვა ჰქონდა.მისი თვალები... თვალები ცისფერი, რომელიც მწვანე ფერში გადადიოდა,მზის სხივებიც კეკლუცად

დაბრუნება //2//

-გამარჯობა, მიხარია თქვენი გაცნობა ქალბატონო მარიამ-მითხრა ღიმილით და ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად. -მეც ასევე-ვუთხარი და დიპლომატიური ღიმილი ვაჩუქე თუმცა იმდენი კითხვა მქონდა რო ენე ჩემდა უნებურად ვერ გავაჩერე -ბატონო დუდა იცით დიდად ვერ ვხვდები

გზა წარსულიდან მომავლამდე

ბავშვობაში ექიმობა მინდოდა,თეთრ ხალათზე ვოცნებობდი მაგრამ გადავიფიქრე რატომ? მარტივი კითხვაა პროფესიამ რომელზეც ოცნებას არ ვწყვეტდი მამა წამართვა... პატარა,დაუცველ გოგოს კი მეშინოდა მეც არ წამერთვა სხვებისთვის მამა...

ხიზანი (სრულად)

კოპიტის გამხმარი შეშის ფარდულში ქურდულად შეპარულმა ხიზანმა დროულად დამლანდა გაშმაგებული და საკუთარი ეზოდან მომიპარა.. ვერცერთი სიტყვა მიჯრით ვერ ახსნიდა გრძნობას,მისი ხილვისას რომ ჩამომესხა მთლიან კანზე..

მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 2 )

მცივა, დავიღალე და ძირს ვწევარ , მიწაზე... აქ რა ჯანდაბას ვაკეთებ , სად ვარ? მიწის სიცივემ ამიცახცახა სხეული. მეშინია, ოღონდ არ ვიცი რისი?! -ადექი!-ვინ მეძახის- შენ ხომ ძლიერი ქალი ხარ ადექი!შიშით ვდგები, ეს ხმა ჩემსკენ აბიჯებს და შიში იმატებს...

დაბრუნება

დადგა სანატრელი 2 ივნისი დღე როცა 10 წლის უნახავ და მონატრებულ სამშობლოშ დავბრუნდებოდ. დილით ადრე ავდექი,ვიბანავე ,ვისაუზმე და შემდეგ აივანზე გავედი ფინჯანი ყავით ხელში და ბერლინის ქუჩებს ბოლოჯერ შევავლე თვალი.

მწვანეთვალება იდიოტი (თავი 1)

კარგია წვიმა, ქუჩაში ნელა მივაბიჯებ და არავინ მეკითხება ტირილის მიზეზს, გაოგნებულ სახეებს არ მანათებენ, წარბაწეულები ჩემი დარდის ამოხსნას არ ცდილობენ... თუ ვინმე მკითხავს ეს ცრემლი კი არა წვიმის წვეთებია,