შევსებული არსებობა 9,10,11,12

სალომე შეკრთა და უსიამოვნების მოლოდინში დაიძაბა.. ალექსანდრე მშვიდად მიუახლოვდა კახას და თვალი თვალში გაუყარა.. ხმა არ ამოუღია, იდგა ასე და არწივივით უმზერდა _ მერე ვილაპარაკოთ.. – გამოსცრა კახამ და ჩქარი ნაბიჯით დატოვა იქაურობა. სალომემ ამოისუნთქა.

ისევ აირია ეს გზები შენამდე

ისევ აირია ეს გზები შენამდე, ისევ მოვდივარ და ვხვდები ვერც მოვდივარ, ნუთუ აღარ გახსოვს კარგო ის ლურჯი დღე წვიმა შენს ბაგეებს ნაზად რომ კოცნიდა,ახლა ვიცი შორს ხარ ჩემო სიმარტოვევ ახლა ისევ მოვა ჩემთან აგონია ცივი ზამთარია ტუჩებ გათოშილი მაგრამ დღეს

ჯანდაბა! (22)

-საბედნიეროდ ეგეთი ბოროტიც არ ხარ-შუბლზე ჩამოყრილი თმა ყურზე გადამიწია.ისე ახლოს იყო,ისე ლამაზი მეჩვენა, პირველად მომინდა მის ტუჩებზე შეხება! დასაფიქრებლად დრო არ დავიტოვე,ხელი თმებში შევუცურე და მის ბაგეებს მივეწებე.ვიგრძენი,როგორ გაეღიმა,ცივი

ციტატები წიგნებიდან #7

თუ კაცი არ კითხულობს კარგ წიგნს ის სრულიად არ განსხვავდება იმ ადამიანისგან, რომელიც საერთოდ არ კითხულობს

კიდევ ერთი სიზმარი მასზე (ჯერ რომ ვერაფერს ხვდება)

შემომეპარე წარმოსახვის სამფლობელოდან, როგორც უთქმელი მონატრების ნორჩი სურნელი, მივიწყებული სურვილების უცხო ჩეროდან ახლა ცხოვრების სასრულობის ფორმულებს ველი! ვდგავარ უჩუმრად… მიშეშდება წამით სხეული, თითქოს გრძნობებმა უჩინრობის დაკარგეს ძალა და აღარ

ახალი წლის არომატი

ჩაბნელებულ ოთახს მხოლოდ ფანჯრიდან შემოსული ლამპიონის შუქი ანათებს. საწოლზე გაშეშებული ვწევარ და ფეხები კედელზე მაქვს შელაგებული. ახლა აქ რომ იყოს მეტყოდა: „გასწორდი, თორემ ტვინში სისხლი ჩაგექცევა“. მეცინება, ამას ყოველთვის ისეთი სერიოზული ხმით და

წარსულის ძახილი

არვიცი რა ხდება, რა მემართება, რატომ ვითიშები. რატომღაც ბევრ საქმეს და სწავლას ვაბრალი, არადა მართლა ბევრი რამ მაქვს გააკეთებელი მაგრამ, რატომღაც არ ვფიქრობ რომ ეს "საქმეების" ბრალია, ხანდახან მეშინია კიდეც .

ის (10)

-ნეით დაბადებისდღეს გილოცავ,-გაბიმ წიგნიდან ამოყო თავი და კისერზე ჩამომეკიდა მეც ჩემი მხრიდან წელზე მოვეხვიე და დავატრიალე -საიდან გაიგე რომ მოვედი?-ის ყოველთვის ხვდება რომ სახლში ვარ -არა ნეით ხომ იცი ეს საიდუმლოა,-ხელები გააქნია -გაბი დღეს ხომ

უცნობი ნაცნობები (ნაწილი 8)

რამოდენიმე დღეა წიგნებიდან თავი არ ამიღია. დილით თვალის გახელვისთანავე ტელეფონს ვიჭერ ხელში მესიჯი კი უკვე მოსულია. რათქმაუნდა უცნობი მწერს. ყველა მესიჯი ერთი შინაარსისაა მაგრამ ყველა ერთმანეთზე მეტადაა სიყვარულითაა გაჟღენთილი.სამი კვირა დამრჩა და

ზ ღ ვ ა რ ი ! ! !

ენცხოვრება, სადაც სული ეხუთება. სამყარო რომელმაც ამ მძიმე ნაბიჯის გადადგმისაკენ უბიძგა. ახლა კი ელის ვინმეს, ვინც ხელს კრავს და ნაბიჯს გადაადგმევინებს. პაწაწინა სიცივისგსდის, ან გა თვალებიდან მდუღარე ცრემლი ცრეცილ ლოყაზე ნიაღვარად მიედინება და