თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (16)

თაზო შემხვდა... ამის თქმა იყო და მთიანად გავშრი... -მერე? ძლივს მოვაბი თავი სათქმელს და ანერვიულებულმა გავხედე.. -ეს მხოლოდ დასაწყისიაო და გაიარა... -კარგი არაუშავს არავის არაფერი არ უთხრა ამის შესახებ მითუმეტეს ბიჭებს.. ანერვიულებულმა ვუთხარი და

არის ქალბატონო სერჟანტო !! (თავი 1)

...... - მათეშვილი, მაიორი უკვე გელოდება - მეუბნება სადღაც ორმოცდახუთ წლამდე უხეში გარეგნობის ქალბატონი, თანაც თავს არ იღებს რაღაც საბუთებიდან.. - დიახ - ვპასუხობ უჟმურად და მაიორს კარზე ვუკაკუნებ. შემდეგ კარს ვაღებ და სამხედრო ჩესტით ვესალმები..

მრ გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(5)

-უნდა წავიდე-უცბად მოსწყდა გაბრიელი ლიზას -რაიყო გიკბინე? -ლიზა ცოტა დასერიოზულდი არ შეიძლება? -ნწ ასეთი ვარ და არავის დაუძალებია რომ მოგწონდე პაკა-ვითომც არაფერი თქვა ლიზამ და ბოლოს ჩუმად დააყოლა-ასეც ვიცოდი. -რა იცოდი?

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 28)

-მე არ მინდოდა ეს ყოველივე გაგეგოო,მაგრამ ვერც გატყუებ... მე ქიმია გავიკეთე, მე კიბოს ვებრძვი! ეს სიტყვები სასიკვდილო დარტყმასავით იყო ნაკაშიძესთვის,ის ყველაფერს ელოდა,ყველაფერს ამის გარდა....

ფიქრებს რავუთხარი სერ

როცა ვიღვიძებ უკვე ფიქრს ვიწყებ, ჯერ ვფიქრობ იმაზე ავდგე თუ არა , არა იქნებ ცოტახანს კიდევ ვიწვე , ხო რათქმაუნდა კიდევ ბევრი უნდა ვიფიქრო, ჩვენს ცხოვრებას განა არ სჭირდება დაფიქრება?? სჭირდება ძმაო ჩემო,, ნამდვილად სჭირდება. გუშინ ნანა ბებოს შვილმა

"მოძებნე სხვა" [2]

ფ ართოდ გადადგი ნაბიჯი, ი რიბად გაჰყევი გზას, ბ ავშვურად ოცნებას აჰყევი, ი რბინე კლდის პირას, მე მზად ვარ... დაგიჭერ.“ -კოლფილდ? - დავიჩურჩულე, ოღონდ არ ვიცი რამდენად ხდებოდა ეს რეალურად და არა ჩემს ფანტაზიაში. ხმა არავინ

ჯორჯ გორდონ ბაირონი - მანფრედი

1817 წელს დაწერილი ფილოსოფიური-დრამატული პოემა, რომლის გმირი უკიდურესი ინდივიდუალისტია, განდგომილი, სარწმუნოების, ძალაუფლებისა და დიდების უარმქოფელი; ამასთანავე მას სწამს ადამიანური აზრის ძალა, რომელიც იმორჩილებს ბუნების სულებს.

მინდა ანგელოზი ვიყო 13

-გაჩუმდი რა თუ ძმა ხარ....ვერ გადაიღეთ ერთად სურათი? სულ მისი ფოტოები გაქვს რა ადგილას არ ყოფილხართ, რა უჟმური ხარ....მახინჯი მაინც იყო არ ვიტყოდი არაფერს, მაგრამ ასე ძაან თუ გძულდა სურათები არ მეგონა....

წერილები სიკვდილისგან – 3

შავთმიანი დილიდანვე შეუდგა სამსახურის ძებნას. სახლიდან დედამისზე ადრე გამოვიდა. პირველად იქვე, მახლობლად, ერთ არც ისე პოპულარულ ბარში შეიარაა და ყავა შეუკვეთა. მიმტანს მორიდებით ჰკითხა, თანამშრომლები ხომ არ გჭირდებათო. – სამწუხაროდ არა. – ცივად

შეუძლებელი არაფერია (1)

- სალამი ვუთხარი და გამოვედი, ისევ მომესმა ზურგსუკან ამაზრზენი კისკისის ხმა. ლექციები რომ დამთავრდა უნივერსიტეტიდან გამივედი და თან ვფიქრობდი დღევანდელ ინციდენტებზე რომ მოულოდნელად საშინელი შეჯახება