მე, შენ და ჩვენი პატარა! [3]–[დასასრული]

ნუგო გაბრაზებული იჯდა, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით უყურებდა თეკოს. ბექა კი ნინას ზედაც არ უყურებდა. მისი დამოკიდებულება საშინლად მაბრაზებს. თითქოს არც აინტერესებს ის თუ რა ქნა ნინამ. დათი გაბრაზებული ავიდა მეორე სართულზე ისე

უცნობ–ნაცნობი სხეულები 2

ივნისის გრილი ამინდი იდგა,არც ციოდა არც ცხელოდა,ნორმალური და ევასთვის შესაფერისი ამინდი იყო.აბაზანიდან გამოსულმა დილის პროცედურები ჩაიტარა და შემდეგ შეუდგა ტანსაცმლის არჩევას.ბოლოს თავისი არჩევანი ღია ვარდისფერ გრძელ კაბაზე გააჩერა,ფეხზე

ყველაფერს აქვს დასასრული.

ლენეს,სახლის კარი ბრთხილად შევაღე.სამზარეულოში მაიკოს შევუარე,ვაკოცე და ელენეს ოთახისკენ წავედი.აივნის კარები ღია იყო,მეც აივნისკენ ავიღე გეზი,ყველა თავის ადგილზე დამხვდა მოკალათებული.გამწარებულნი,რაღაცას განიხილავდნენ,მალევე გავერკვიე განხილვის

ნინას (ნაწილი პირველი)

2013 წელი იყო, სკოლის ბოლო წლები და გამოცდებისთვის მზადება, მათემატიკაზე დავდიოდი ორი კორპუსის იქით, ნინო გოგელაშვილთან, ყოველთვის მიყვარდა იქ ასვლა, ძალიან თბილი და მშვიდი გარემო იყო, ისე არ გამომიშვებდა პირჯვარი რომ არ

ორი ბაბნიკი (თავი 10)

ლიკას გულის ცემა შეწყდა.................... ექიმები სასწრაფოდ დატრიალდნენ და ელექტრო შოკის გაკეთება დაიწყეს ერთი ორი სამი არაფერია ლიკას აპარატზე მაინც გრძელი ხაზებია ლუკამ ოთახი სასწრაფოდ დატოვა ლაბოლატორიისკენ გავიდა სწორედ ის კაფსულა მოიტანა

ბელა (თავი 2)

უცებ შემოტრიალდა და ლამის თვალები გადმოუცვივდა, როცა დემეტრე დაინახა. საშინლად გაღიზიანდა ერთი დღის გაცნობილი ადანიანი, რამდენს უბედავდა. -ხელები გაწიე-უთხრა და ხელი კრა,მაგრამ ადგილიდან ვერ დაძრა. ბიჭი კი იდგა და კმაყოფილი სახით უყურებდა ხელებში

მიშგუ ლილე (ჩემი მზე) 2

"თავხედი, ტყიური, უზრდელი"- ლანძღავდა ჩემი გონება და გარეგნულად არაფერს ვიმჩნევდი. -ლილე, ბედი გეხსნება. დამცინა მარიამმა. -დავიჯერო, მასეთი ბანალურობისთვის გემეტები? ეგ სეთი ტიპია კოჭებს დამიხვრეტს . ვიცინი და ტელეფონში ვძვრები...

გზა სამოთხისკენ (თავი პირველი)

-მიყურებთ? დიახ ,მე ლიზა ვარ, ოთიკო ანდრიაძის შვილი,ის ახლა თქვენს წინ მამაჩემის გაციებული გვამი დევს და თქვენ სინანულით, ყალბი

ის რასაც სახელი არ აქვს

სკოლიდან მოვდივარ. თოვს. გადათეთრებულ ქუჩას მივუყვები და სინდისი მქენჯნის ჩემი ნაბიჯებით კვალს რომ ვტოვებ თოვლზე. ისეთი გრძობა მაქვს, თითქოს გზას ვსვრი, ვაჭუჭყიანებ. ფიფქები სახეზე მეცემა და დნება. „წარსულის ადამიანები“ მახსენდებიან, ისინიც სწორედ

სიყვარული თუ შურისძიება?(მეათე თავი)

ტაქსი გაჩერდა და გადმოვედი საავადმყოფოს წინ, სადაც ლუკა ყავდათ. იქ იმიტომ მივედი, რომ მაინტერესებდა როგორ იყო და თან გაახენდა თუ არა რამე. ავედი მის პალატასთან მივედი და ფანჯრიდან შევიხედე, იქ არავინ იყო, ლუკას კი ეღვიძა. დავაკაკუნე და თანხმობა, რომ