XVII (თავი N9)

კინოდან გამოვედით,არავინ არ შემხვედრია.. დღეს 12 საათზე უკვე 17 წლის ვიქნები!!! დაბადებისდღეს YOLO-ში ვიხდი,რადგან სრულწლოვნებიც იქნებიან ნება დამრთო,ადმინისტრაციამ.სახლში მოვედით,ძალიან დაღლილი ვიყავი ვიფიქრე 12მდე დავიძინებთქო,მაგრამ

წარმოუდგენელი რაღაცებიც ხდება!(სრულად)

-­აუ რა კრეტინია­ ირონიული სახით ამოილაპარაკა. -­ჩემზე ამბობ?­თვალები გავაფართოვე -­არა სანდროზე. ჰო იცი რო კიდიხარ?­მკითხა და სიგარეტს მოუკიდა.გავბრაზდი. ­-და შენ რა? გაიქეცი შენი მაშო გიხმობს­ თვალებით მივანიშნე მარიამიზე რომელიც თვალებით მჭამდა.

თურმე სიზმარიც რეალობად იქცევა (თავი 9)

თავი მეცხრენიკოლოზმა ნია თავის სახლში მიიყვანა სადაც ის მის დასთან ერთად, სალომესთან ცხოვრობდა. სალომე 19 წლის იყო და ისიც ძმის და მამის კვალზე აპირებდა გაყოლას და ბიზმესმენობას აპირებდა ჯერ პირველ კურსზე იყო. სახლში როცა მივიდნენ ნია და ნიკოლოზი

უფლის იმედი....(8თავი)

ნანა გაოგნებული იდგა,ხმა ვერ ამოიღო დაბნეულობისგან,მერე როცა მის ირონიულს სახეს მოჰკრა თვალი,თვითონაც არ დააკლო -აქ რა გინდა?დავიჯერო ისე მოგწონს აქაურობა,რომ ისევ მოხვედი? -შენთან მოვედი ლამაზო-უთხრა ნიკამ და ადგილიდან არ დაძრულა ისე თვალი

შენს ბავშვურ გზავნილს...

ჭაღარა უშბა, ხელებაბყრობით, თითქოს, ზეციდან ელის სასწაულს, დაყუდებულა.. ნათლით დაპყრობილს, სხივი ეცემა მწვანე სასთაულს. არარა სევდა, არარა ფიქრი, არა ჩანს შორს და არც შორიახლოს, შენს კოცნად ციდან მაცვივა ფიფქი, ფარფატებს ნელა, ეცემა ახლოს...

ლეგენდა

ცოტა ხომ უნდა ვიბლატაო, ასეთი ლამაზი დედოფალი რომ მყავს! მაგრამ "ცოტა?" ეს რაღაც ისეთი სიტყვაა, რისი მნიშვნელობაც არ ვიცი ზუსტად. ყველაზე მეტად.... სულ სხვაა. ახლა კი ლექსი...

ნიუტონის მეოთხე კანონი (8)

– გიყურებ, გაკვირდები და ვერ გამიგია, შენ, რომელიც ჯერ კიდევ ბავშვი ხარ, შვილი როგორ უნდა გააჩინო ახლო მომავალში. – გაიცინა და ძილისაგან აწითლებული ლოყები დაუკოცნა შვილს. – რამეს ვიზამ. – გაიკრიჭა სასაცილოდ თამარი. – ვაიმე, ჩემი და ნოეს შვილს რომ

ნეტავ, შემეძლოს !

ნეტა ახლა შემეძლოს მოვიდე, საწოლთან ჩამოგიჯდე და ნაზად გაკოცო, ვიგრძნო შენი სითბო, შენი სუნთქვა მოვისმინო, გიხილო... თუნდაც წამით გიხილო... ნეტავ, ფრთები მქონდეს - მოვფრინდებოდი შენს ფანჯარასთან, ჩამოვჯდებოდი და თუნდაც შორიდან, თვალს ვადევნებდი შენს

არ შეგიყვარდეს. წესი 11.

-რა იყო, რამ გამოგაშტერა.-დამცინავი მზერა არ უქრებოდა. -არ მეგონა თუ ოდესღაც ისევ გნახავდი... -რას ვიზამთ, ყველაფერი ხდება, ბოდიში რომ საბოლოოდ არ გავქრი.-იმდენად აუტანელი ხმით მელაპარაკებოდა, მინდოდა გამერტყა. \

მთელი ცხოვრება !

როგორი უცნაურია ჩვენი ცხოვრებაა , რთულიი , მაგრამ საყვარეელი !! უცნაური და ამით საინტერესოო , ვიზრდებით დაა აღარ გვინდა რაღაც ასაკს მივაღწიოთ , ვიღლებით ცხოვრებით და გვინდა რაღაც შევცვალოთ მაგრამ შეგვწევს კი ძალა გავაკეთოთ რამე ? ! ცხოვრებაა ქანცს