თათა (სრულად)

ერთი საოცარი ახალბედა მწერალი გვყავს საიტზე, რომლის სიყვარულის ისტორია რომ მოვისმინე, მივხვდი უნდა დამეწერა. საკმაოდ გაბედული ნაბიჯი იყო, მაგრამ გავრისკე... მომცა უფლება რაღაც-რაღაცეები შემეცვალა, ცოტა ჩემი ფანტაზიაც ჩავრეთე, თუმცა ყველანაირად

აჩქარებული გულისცემა (თავი მეათე)

მჩქმეტდა ან დამიანე მიღუტუნებდა. დღე მხიარულად გავატარეთ საღამოს კი გადავწყვიტეთ კაფეში წავსულიყავით მე დემე ნიკოლოზი და მარიამი. ასეც მოვიქეცით საღამოს მხიარულად ვატარებდით ნიკოლოზი და მე მარიამის და დამის ურთიერთობაზე ვხუმრობდით სულ და საპასუხოდ

მზის ჩასვლა (თავი პირველი)

ლიზამ გაუღიმა. ჩანდა ამ ორ გოგონას ერთმანეთი ძალიან მოეწონა. მათი ასეთი სწრაფი დაახლოებაც საერთო ტკივილმა განაპირობა, ორივემ დაკარგა საყვარელი ადამიანები.როცა ნინა და დათო სახლში დაბრუნდნენ ნინა მაშინვე თავის სახატავი ტილოსკენ წავიდა,

შენი თამუნია... დასასრული (თ.ჯ)

დრო გადიოდა... მეკი ისევ ისე ვიყავი, როგორც არასდროს, იმაზე ცუდად ვიდრე ოდესმე, და ვიცოდი, რომ ეს ის ბოლო წერტილი იყო დასახული გზისა, საიდანაც უკვე წრეზე უნდა დამეწყო სიარული, საიდანაც სხვა გამოსავალს ვერ ვიპოვნიდი, ან როგორ ?!..

შენზე ვფიქრობ!

შენზე ვფიქრობ! გელი, რადგან მზე აკლია ცას, ჩემს გულში კი კვლავ ლივლივებს სიყვარულის ზღვა... შენზე ვფიქრობ და ოცნების ზეიმია დღეს, რადგან მესმის სიხარულის და სიცოცხლის ხმა... შენზე ვფიქრობ! გნატრობ, რადგან შენ ხარ ჩემი სვლა! მენატრები და შევყურებ

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (15, დასასრული)

ემილი - გავანადგუროთ ეს ბო..ი - შევუბრუნდი გოგოებს, როდესაც მათეს სახლიდან გამოვედით და ცრემლები შევიმშრალე.. - იქნებ აქედან არ წასულიყავი

პირადი ცხოვრება თუ კარიერა? (თავი 8)

-დაბადების დღეზე რას აპირებ?-ჰკითხა ქეთიმ. -არაფერს,დე... -რა გჭირს? -არაფერი. -გოზინაყი გაშინჯე,მოდი. -რა დროს ეგაა? ჯერ ხომ 30-ია-ნაღვლიანად თქვა და თავის ოთახისკენ წავიდა. ტელეფონმა არ მოასვენა,ეს ნონა იქნებოდა..ჰო,ნონა,რომლის ღიმილიც სოსოს

დამაბრუნე სამოთხეში 1(უსასრულო ღამე)

ქუჩის ბოლოს სინათლეს მოვკარი თვალი,კიდევ უფრო მოვუმატე სირბილს.მივრბოდი ფეხშიშველი გაყინულ ასფალტზე,მივრბოდი მთელი ძალით.რატომ მივრბოდი სინათლისკენ? განა ეს დამიბრუნებდა ჩემს ძველ ნათელ ცხოვრებას?განა ის შუქი გაანათებდა ჩემს გულს? არა! იგი კიდევ

შენი სახე

მახსენდება შენი თავი, მომღიმარი თვალები,თვალწინ მიდგა შენი სახე სისხლის ფერი ბაგენი,მახსენდება შენი ტანი, მონარნარე სიოსავით,მახსენდება შენი კოცნა და ვიწვები ცეცხლის ალში.ღარ მჯერა დაპირების თითქოს ჩემთან ბრუნდები,არ ვაპირებ

ბიჭი სახელად 66-33-XX (დასასრული)

ვგრძნობდი, რომ მოვწონდი ლილეს, რომ რაღაცას გრძნობდა ჩემს მიმართ, მაგრამ ასეთი სიტყვები? გაოგნებული ვუსმენდი, როგორ ყვებოდა თავისი გრძნობების შესახებ.. ხმას კი ვერ ვიღებდი. ღმერთია მოწმე, მინდოდა იმ წამსვე მეთქვა, როგორ ძალიან მიყვარდა, მაგრამ ვერ