ჩანახატი (37 თავი)

რაოდენ ჭკუა მხიარულებიც იყვნენ ჩვენი მეგობრები, ისე მხიარულად და თბილად მიჰყავდათ ქორწილი. იყო ლექსებად ნათქვამი სადღეგრძელოები, დედოფლისთვის ბიჭებისგან ანთებული ფიალებით მიძღვნილი „მუხამბაზი“. მეფე-დედოფლის ულამაზესი დაისი... არ იფიქროთ თითქოს

ფიქრების გარემოცვაში

მე არ ვარ პოეტი... არც მხატვარი. და არც რაიმე განსაკუტრებული ნიჭის პატრონი რომ ჩემი ამჟამინდელი გრძნობები ჩემივე ნიჭის საშვალებით გადმოვცე, ოთახში...ფიქრების გარემოცვაში მარტოდ დარჩენილი ვცდილობ ჩემი დარდი კალმის დახმარებით ფურცლებზე გადმოვიტანო, 17

ქალი გამომძიებელი ( 1 თავი)

სიყვარული ცხოვრებაში ერთ-ერთი ყველაზე მომხიბლავი რამაა. როცა გიყვარს, შენ უბრალოდ ადამიანი კი აღარ ხარ, არამედ თითქოს სურნელებად იქცევი. მიწაზე კი არ დადიხარ, ჰაერში ლივლივებ. სწორედ ტრფიალების ეს განცდაა ცხოვრებაში მთავარი. სიყვარული არც სიხარულია

ემა (მეორე თავი)

-სად მივდივართ?-იკითხა პატარა წითურმა და უფროს დას შეხედა. -და შენ სად გინდა რომ წავიდეთ?-კითხა ემამ და დას ნაყინით დასვრილი ტუჩები გაუწმინდა. -სახში-თქვა გოგონამ და ამას ხელი ჩაკიდა -რატო?-იკითხა ნინიმ და ანასტასიას შეხედა. გოგონას უყვარდა გარეთ

სექსუალური ბოსი! [10]

–აბა როგორი იყო პირველი ღამე?– სიცილით კითხა ნიამ და ხელი კისერზე მოხვია. –ისე ამბობ თითქოს მართლაც პირველი ღამე იყო–თვალების ტრიალით პასუხობს და ხელს ისიც ხვევს. ორივეს ერთდროულად უტყდებათ სიცილი. –ჰა ახლა მართლა როგორი იყო ქორწინებიდან პირველი

ბრძოლა მაღალ ქუსლებზე –7– (დასასრული)

''–რომც მოინდომო, ვეღარ დამეხსნები...–ვჩურჩულებ მხოლოდ მის გასაგონად და ფეხებს ჰაერში ვაქნევ. –მონდომება რომ მნდომებოდა, დღეს აქ არ ვიქნებოდი!–ჯიქურ მეპასუხება მამაკაცი და... სტოპ! ეს გამოწვევაა ხომ? წინაამღდეგი არც მე ვარ!''

შემიყვარდი და რა ვქნა? თავი №6

სკოლიდან გამოვედი და ყბა ჩამოვაგდე! სკოლელები და კლასელები ჩემს მანქანას ბუზებივით ეხვეოდნენ. ერთი ამბავი ჰქონდათ ატეხილი. მე მანქანისკენ გავექანე! -უკაცრავად! გამატარეთ, თუ შეიძლება! რა ხდება?! უკაცრავად! გამატარეე რა!.. (მე) როგორც იქნა მივაღწიე

ეს სწორედ ისაა რაც შენ გგონია პატარავ თავი 2

გაყინულმა მივირბინე კარებთან და გაიღო თუ არა შიგნით შევვარდი, თვალებით კიბე მოვძებნე და ჩემოდნიანად ავირბინე. -მია! სად მიდიხარ?-დამიძახა ესმემ. -წავალ ჩემთვის ოთახს ავარჩევ, თორემ შენ ყველაზე საუკეთესოს ამწაპნი-ესმემ გადაიხარხარა და თავი დამიქნია.

მარტოსული

''მე იმ სიყვარულის ნაწილი ვარ რომელიც არ არსებობს''.მეშინია რომ ჩემთვის ძვირფასი ადამიანები ჩემზე ადრე დატოვებენ აქაურობას.სჯობს პირველი წავიდე....მდინარეს ვგავარ თავის დინებას რომ არ წყდება და მდუმარედ მიყვება ,თუმცა ზოგჯერ კალაპოტს მოწყდება და

ანგელოზის ცრემლები

რა ლამაზია ყველაფერი შორიდან, რა უბრალო და ჩუმი ჩანს, არადა მე ხომ ვიცი რომ ესე არ არის. ქალაქში ქაოსია და თითქმის არავინ არ იცის დალაგებულად სად მიდის, ან რა მიზანი აქ იმ რაღაცის გაკეთებას, უბრალოდ რობოტებივით დაპროგრამებული ხალხის მასა ასრულებს