დიახ, ქალი ვარ !

დიახ, ქალი ვარ - მშვენიერი, მგზნებარე ალი და იფერფლება ჩემს ფეხებთან სიცრუის კვალი! მე სიცოცხლე ვარ და მშობელი ისევ სიცოცხლის, არ დასრულდება ჩემი ერა, ის გზას იპოვის!

სასურველი ხიზანი (29-30-31) დასასრული

_​მზე ამოსულა.. – შესცინა ახალგაღვიძებულმა თორნიკემ და თმაზე ხელი გადაუსვა _​ამინდზე საუბარი უნივერსალური გამოსავალია – გაიღიმა თამთამ _​გინდა თქვა, რომ უხერხულ სიტუაციაში ხარ?

ჩანახატი (40 თავი) დასასრული

რამდენიმე წუთში შეუერთდნენ მარიამს ახალგაზრდები. აკას სპორტულები აშკარად დიდი ჰქონდა თეკლეს, თუმცა არ იმჩნევდა. მოხერხებულად დაეკაპიწებინა მკლავები და მოხუცს ეხმარებოდა. საკუჭნაოში შეშის ღუმელი დაანთო აკამ. ცომი მოზილეს. ქალები ჭარხლის ფურცლებს

უნდა წავიდე 2

-წადი ახლა და არავის უთხრა სად ვარ -ფრთხილად იყავი იცოდე და თავს გაუფრთხილდი, თუ რამე თამთინას ტელეფონიდან დამირეკე -კარგი მადლობა ლილე -ჩემმა ქალაუმ, რომ მითრა სტუმარს გიგზავნი სახლშიო, გავიკვირვე არავინ მსტუმრობს წელიწადის ამა დროს, ხანდახან

მექალთანე თუ მესაკუთრე....9

ვუყურებდი ანი თმას როგორ იშრობდა ,მაგრამ სველი თმიდან მხრებზე წყლის წვეთები მაინც ეცემოდა....არა რასმიშვება ესგოგო გავიფიქრე და მასთან ახლოს მივედი...უხერხულად იშმუშნებოდა -წადი!უნდა ჩავიცვა...თვალები დამიქაჩა -ჯერ ვალი უნდა ჩამაბარო ვთქვი და

გამოიდარებს,გამოიდარებს,თორემ ძვირფასო ნამეტანია.(5)

-არა ასე არაა.დამიჯერე გთხოვ -ასეა.ცრემლები წამომივიდა -ნუ ტირი ქეთა, ნუ ტირი.მითხრა ირაკლიმ თბილად და ცრემლი მომწმინდა,ჩემთან ახლოს მოვიდა,მის სუნთქვას ვგრძნობდი ჩემში.რაღაცნაირად ვღელავდი.თითქოს რაღაც უნდა მომხდარიყო. -იქნებ დამნებდე ქეთა.მითხრა

როდესაც გხედავ ... 1-2 ნაწილიი

მოკლედ მე ვარ მარიამ ჯანელიძე 19 წლის მყავს მშობლები საზღვარგარეთ ძმა 22 წლის (ვაჩე) და და 4 წლის (ანანო) ჩემი მეგობრები: ნინო ქეთი და სალო ბავშვობიდან ერთად ვიზრდებით და ყოველთვის გიჟები ვართ როცა

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეოთხე]

ნიუ იორკის ქუჩებს ფეხით მოვუყვებოდით. სამ საათზეც კი, შუაღამით, ქალაქი ცოცხლობდა ისეთივე წესით, როგორც დღე. ამიტომ მიყვარდა ეს ქალაქი ყველაზე მეტად. ამიტომ ვიყავი მაშინ იქ. და ამიტომ ვკოცნიდი ქალაქის გულში ახალგაცნობილ მამაკაცს მთელი პათოსით.

პირადი ცხოვრება თუ კარიერა? (თავი 7)

-18-ის ვარ უკვე.რა მალე გადის დრო..უცნაურია ყველაფერი..უკვე...უკვე შეყვარებული ვარ,ყურებამდე მიყვარს..-სიტყვებს ვერ ამბობდა..ემოციები კრავდნენ...ოცი წუთი მოუნდა საუზმეს,ფიქრობდა,თორემ უფრო მალე მორჩებოდა...საათს რომ დახედა ათი

მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა.. 8

დილით სანდრომ, რომ გაიღვიძა მარიამს დახედა, ქალბატონს ეძინა მამაკაცის მკლავებში მოქცეულს.. თმაზე ეთამაშებოდა, მარიამი შეიშმუშნა, სანდროც შეეშვა მის თმებს და თავი ‘ მოიმძინარუნა’.. მარიამმა გაახილა, თუ არა თვალები სანდროს გახედა, აინტერესებდა ეძინა,