ეს დეკემბერია. ბოლო ჟამი ჩემი ყვავილობის.

ეს დეკემბერია.ბოლო ჟამი, ჩემი ყვავილობის.ვზივარ ჩემს მოქანავე სავარძელზე, წელზე ადიალი მახვევია. ჩიბუხის ბოლში გახვეულს, ძლივს ვახერხებ, შეთეთრებულ მთებზე თვალის შევლებას. სახლში ბუხარი ანთია, მაგრამ გარედან, ძირგამომპალი აივნის სიჩუმე, უფრო

არ შემიძლია,ვერ გელევი (8)

დღეს მნიშვნელოვანი დღე მქონდა,ჩემს სადამრიგებლოს გამოსაშვები ფოტო გადავუღე.ჩემი პირველი სადამრიგებლო რა საყვარელი პატარები მყავს.თუმცა კინაღამ ეს დღე უკანასკნელად მექცა,რომ არა ჩვენი ფოტოგრაფი,რომელმაც ფანჯრიდან ჩამოვარდნილი

სელემიტი (სრულად)

მეშინია. ღამე სიბნელე სიცივე. სიშიშვლე სითბო „დედამიწა მალე აფეთქდება“ - ამბობს ჩარლი. ჩარლი ჩემი მეგობარია. ძალიან კარგი მეგობარია. ყოველთვის დახმარება როცა მჭირდება მას მივმართავ ხოლმე და ის აუცილებლად მეხმარება. ის ჩემთვის ძმასავითაა. მიყვარს

4.54 AM

- ელოდები? - ელარჯს? - იცი შენ. ნუ იქლიბავ ტვინს. - არა. - ახალს და უფრო ძლიერს ელოდები? - არა. - კარგი ახლა. გულწრფელად. - გულწრფელი რომ არ ვიყო, გეტოდი ველოდები-მეთქი. - გეშინია. მესმის.

სასახლე დაბურულ ტყეში 14

_ანდრია, ისინი კვლავ ლურჯია. -ელენს თვალები გაცისკროვნებოდა. ანდრია კი კმაყოფილი იყო, რომ მისი თვალები მხოლოდ სიამოვნების ფერს გამოხატავდნენ და არა წყურვილის. წამში ყველა ღილი გაქრა ელენის პერანგიდან, ბიჭის ხელებმა კი ელნის მუცლიდან

ჩამეხუტე

ახლა როცა ასე ახლოს, ერთი ხელის გაწვდენაზე ვგრძნობ სიკვდილის სუნთქვას, მახსენდება კადრები ჩვენი ცხოვრებიდან, რომელიც არასდროს არ ყოფილა ჩვენი.  გახსოვს? ერთხელ მკითხე სიყვარული რაფერიაო,"შენფერი" მეთქი-გიპასუხე. მაშინ მოგატყუე, მოგატყუე მაშინ.

მარადიული სიცოცხლე

ადამიანები წინ მიმქროლავი სანთლის მირაჟის მდევარნი ვართ,გვგონია დავეწევით, საცაა მოვიხელთებთ შევალთ მასში და სულსაც და ხორცსაც ღვთიური ჰარმონია და სიმშვიდე დაეუფლება, მაგრამ დრო გაივლის და აღმოჩნდება, რომ ამ სანთლის მოხელთება შეუძლებელია,რადგან ის

მე ვარ კატალეია (1,2,3 თავი)

-თაგვების სოროს უფრო გავს! - შევასწორე! იქაურობაში ახალი ამბავი არ ყოფილა რომ კითხვა უკვე 5წლისამ ვისწავლე... კლასი ნელ-ნელა ბავშვებით ივსებოდა. მალე მასწავლებელიც შემოვიდა. წკეპლით დ. ფურცლებით ხელში. დიდ, უშველებელ სათვალეში სახე

ჩვენ (11)

-აუ, ანასტასია გამორთე ტელეფონი რა,-შეევედრა თათა ანასტასიას.-რატომ? გაგიჟდი? გავაფრთხილოთ მაინც..-შენ გაგიჟდი, ხო? გავაფრთხილო და ბარემ ახლავე დავთანმდები ცოლობაზე,-აღშფოთდა თათა.-ვერ გავიგე რა შენი ვერაფერი!

დროლოგია ჩემი პროფილით

ვადა გასული წლებიც მიდიან, უიღბლოება გაწვიმს უდროოდ და მიუყვები ქუჩას მთვრალიანს, აი რა იცის ფიქრმა უნორმოდ. კითხულობ წიგნებს ასოებ წაშლილს, გადადებ წიგნებს ხედავ ჰორიზონტს, და მერამდენედ უსმენ ბობ მარლის, შენფერებს ვიცნობ რომ მისნაირობს.