როცა შენი არავის ესმის

არასდროს გიფიქრიათ სიკვდილზე? ხანდახან ეს ერთადერთI გამოსავალი მგონია? რატომ? რისთვის? ალბათ მეტყვით გიჟი ხარ რა დროს შენი დეპრესია და ეგეთებზე ფიქრიაო :) თუ მართლაც ასე ფიქრობთ მინდაა გითხრათ რომ ბედნიერი ადამიანი ხართ და დააფასეთ ის რაც

გახსოვდეს, რომ დედოფალი ხარ ! (დასასრული!!)

მოკლედ ამ ისტორიაზე გული ამიცრუვდა, ჩავთვალე რომ არ მოგწონდათ.. სულ სხვანაირი წარმომედგინა ეს ისტორია თუმცა ახლა რადიკალურად განსხვავებული სახემიიღო.. ჩანაფიქრი სულ სხვა იყო.. შუა გზაში მიტოვებას გადავწყვიტე ასე უცბად და მარტივად სულ რაღაც სამ

ტკბილი შემოდგომა

მეც მის მზერას ვაყოლებ თვალს, იქ იეროგლიფებში ჩაკარგული საოცრად მომხიბლელი რუკა დამნათის ნელა ვიხედები ხურჯინისკენ ის კი, არაბუნებრივი ზომის მეჩვენება გულში რაღაც საოცნებო მოლოდინი ლივლივებს თუგინდ ოცნებით გაბერილი გუდა მქონდეს

heart (2)

უცებ შევისხი ცივი წყალი სახეზე და ჩემს წინ ამაყად მდგარ სარკეს შევხედე,საიდანაც ლოყებაწითლებული ანა მიყურებდა_ღმერთო ანა რა დაგემართა, ეს როგორ მოგივიდა, ვიღაც სულელს როგორ ჩაეხუტე

Life or Death...

სიცოცხლე და სიკვდილი... "მეგონა ვსწავლობდი თუ უნდა როგორ მეცხოვრა მაგრამ, მისწავლია თუ როგორ უნდა მოვმკვდარიყავი" -ლეონარდო და ვინჩი ალბათ,ყველას გაგვიგია ,რომ ცხოვრება უნდა დავაფასოთ,მაგრამ ამისთვის ყურადღება არავის

მარტოობის თეორია..

მახსოვს, ბავშვობაში მეშინოდა მარტო დარჩენის. მეშინოდა ოთახიდან ოთახში გასვლის, თუკი ვიცოდი იქ არავინ იყო. მახსოვს, სირბილით გავირბენდი უკაცრიელ ოთახებს სანამ ვინმეს ვიპოვიდი. მერე მახსოვს, ვიღაც გარდაიცვალა, მაშინ გავაცნიბიერე თუ რა იყო სიკვდილი.

მე შენში ვარ ,მე შენი ვარ ,მე შენით ვარ

-"ვინაა ეს მოხუცი?რა ბარბაცით მიაბიჯებს ?ლოთია?მაწანწალაა?ბოშაა?რას ეძებს? სიკვდილს?ეს რა არის ზურგზე,რომ მოუკიდებია და მიათრევს?საჭმელი?იქნებ ტანსაცმელი?არა შეიძლება წიგნებია,იქნებ......."

ფიქტიური (თავი 1)

-მარიამ ადექი - ნინოს ხმა გავიგონე და ლამის კივილი დავიწყე.-მაცადე მეძინება - ხმა დაბოხებულმა ამოვილაპარაკე და საპირისპირო მხარეს გადავბრუნდი.-მარიამთქო! ადექი საქმე მაქვს - უცნაურად დასერიოზულებული მომეჩვენე მსოფლიოში ყველაზე ცანცარა

ამ თვალით უწვდენელ ჰორიზონტამდე...{42}--{45}

-მართალი ხარ,ჩემო გოგო-თავი ჩაქინდრა მან.-შენ უკვე გაიზარდე...ჩემთვის კი ისევ ის პატარა ქერა,ხუჭუჭთმიანი გოგონა ხარ სახლში დაბრუნებისას რომ შემომახტებოდი და სახეს მიკოცნიდი...ისევ ის ღიაწაბლისფერთმიანი გოგონა ხარ,რომელსაც ჩემ ლოდინში

შავი თვალები (6)

ძალიან ცუდად ვარ არ ვიცი რა ვიფიქრო ან რა გავაკეთო აღარაფერი არ ვიცი გარდა იმისა რომ ნიკოლოზ ჟღენტი თავდავიწყებით მიყვარს მიყვარს ისე როგორც არავის არავინ ყვარებია არც ჯულიეტას რომეო არც როუზს ჯეკი და არც იზოლდას ტრისტანი ეს სულ სხვა