უბრალოდ მიმტანი (1 თავი)

ჩემი ისტორია სახალისოდ არ იწყება. მე ელი გაგნიძე ვარ, 18 წლის. მშობლები 2 წლის წინ გარდამეცვალა ავტოავარიაში. მას შემდეგ ვცხოვრობდი დეიდასთან და ბიძიასთან.. მშობლებისგან დამრჩა სახლი და ცოტაოდენი დანაზოგი. ჩემს სახლში გადასვლას სტუდენტობამდე და

ნაბიჯი წინ (თავი 7)

-ნინა ნატა ვარ,გამოდი რა დღეს ჩემთან-ტელეფონს მიღმა ნატას მოწყენილი ხმა გაისმა. -დღეს არ წამოვედი სახლში?-გაკვირვებულმა ვკითხე და სკამზე ჩამოვჯექი. -ნინაა-გაწელა და დავიფიცებ ზუსტად ის სახე მიიღო,რომელსაც ვერ ვიტან. -ხო მშვიდობაა?-ავფორიაქდი მე.

ბარიერი. -15-

-როგორც ვხედავ, დროს უქმად არ კარგავ. - კარებს ზურგით მიეყრდნო, ხელები გადაიჯვარედინა და ირონიული მზერით ამათვალიერა.

როდესაც ძმაკაცი გიყვარდება

ისტორია ეხება ანასტასიას რომელიც საკმაოდ მხიარული თინეიჯერი გოგონაა. ის ჯერკიდევ 14 წლისიყო როდესაც საცხოვრებლად ლ.ა ში (ლოსანჯელესში) გადავიდა დედამისთან საცხოვრებლად,რადგან მისი მშობლები განქორწილდნენ და მას დედამისთან მოუწია ამ დროის გატარება.

გაფერადებული არსებობა(სრულად)

მშობლები არ მყავს. დედამ პატარა ასაკში მიმატოვა და ჩემი თავი მამას დაუტოვა. მასთან და ბებიასთან ერთად ვიზრდებოდი,მაგრამ განგებამ ეს ბედნიერებაც არ შემარგო. 10 წლის ვიყავი მამა რომ სიმსივნით გარდამეცვალა. ბებიაჩემი კი დარდს გადაყვა და 2 წელიწადში

ჩემი გულის და ობიექტივის მთავარი სამიზნე ხარ (3)

აღარ ვიცოდი რა მექნა, წავსულიყავი თუ არა სკვერში ? რა მოხდება თუ ამ ფოტოს საზოგადოებას წარუდგენს ? არც არაფერი. საათს გავხედე, 5 სრულდებოდა. სკვერამდე მისასვლელად ფეხით ნახევარი საათი დამჭირდებოდა. გამოვიცვალე და მისაღებში გავედი.

შავი თვალები (5)

პარასკევი იყო ღამის 2 საათი ხდებოდა საშინლად წვიმდა ვგიჟდებოდი ასეთ ამინდზე ვერ დავიძინე სულ ნიკაზე მეფიქრებოდა თვალი ვერ მოვხუჭე გვერდით ტუმბოზე დადებული ტელეფონი აწკრიალდა ნიკუშა იყო ნიკუშა ჟღენტი

ყველაფერი ის,რაც ამქვეყნიურია.

საიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფსაიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფიქრობდი დამეტოვებინა თუ არა ქვეყანა,დამესვენა თუ არა ამ ყველაფრისგან,ყოველდღიური და მტანჯველი ტკივილისგან,რომელიც არასოდეს მანებებს თავს,სულს მიხუთავს,მავიწყდება,რომ უნდა ვიარსებო

ნოემი

ფანჯრებ დაკეტილ ოთახში საწოლზე პირქვე დამხობილი გდია და საზიზგარ გულისამრევ შეგრძნბებთან ბრძოლისგან ძალაგამოცლილს თავბრუსხვევა არ ანებებს თავს.ნეტავ გუშინ მერამდენედ თქვა ,რომ ყველაფერი დაასრულა,არადა თავადაც იცის ვერასოდეს ვერაფერს დაასრულებს

დამპალი ქალი

თუ ფლირტში ვინმეს აჰყევი,მერე უკან დახევა რთული იქნება,ისე გაგიტაცებს ვერც კი გააცნობიერებ,ისე ჩაეფლობი ამ ჭაობში,გონს რომ მოხვალ გვიან იქნება.გათხოვილი ქალი ამას არ უნდავა ვაკეთებდე გონებით ეს ყველაფერი ვიცი,პატარაც არ ვარ რომ ვერ გავარჩიო ცუდი და