ერთხელ სიცოცხლეში (სრულად)

უკვე საკმაოდ გვიანი იყო სუხიშვილების დარბაზიდან , რომ გამოვედი. ნელი ნაბიჯებით მივუყვებოდი მარჯანიშვილს . გაზახულის თბილი სიო გახურებულ სახეზე სასიამოვნოდ მელამუნებოდა, თმას მიწეწავდა და ხელით ვცდილობდი მათ გასწორებას . დღეს განსაკუთრებულ განწყობაზე

შარდან შარში ~8~

მოწყენილობისგან აღარც ვიცი რა გავაკეთო აბაზანაში შევდივარ და საკუთარ ანარეკლს ვუყურებ რატომ მაქვს ასეთი საზიზღარი თმა ყოველ მხარეს რომ იფიჩხება საკუთარ თავზე გაბრაზებული გაწეწილი თმის დაშოშმინებას ვცდილობ ისღა დამრჩნია რომ კეფაზე ცხენის კუდად

მილანიდან ისევ თბილისში [13]

დებილი გოგო არასდროს იყო, რომელიც ვერ ხვდებოდა ბიჭი რომ მის მიმართ სიმპატიით იყო განსჭვალული. ასევე ხვდებოდა კიტაზეც, მაგრამ მისი გრძნობა, რომლის შესახებაც სულ ახლახანს გამოუტყდა თავისთავს, ორმხრივი თუ იყო არ ეგონა. რამდენიმე წამი ხმა არ ამოუღია,

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[13]

იმ საღამოსაც ამიტანა ირაკლიზე ფიქრებმა.თავს ვერ ვაკერებდი,რომ მას ქრისტინე უყვარდა.უბრალოდ ამის გააზრებაც კი საშინელ ტკივილს მაყენებდა,რაც არანაირად არ მაწყობდა,ამიტომ ისევ იმედიანად ვიღვიძებდი. არ მესმოდა,რა იყო ეს.მუცელში პეპლების ფრიალი თუ ლამაზი

ერთად.(2)

ფიქრებისგან გადაღლილს 2საათამდე ჩამეძინა, როცა გავიღვიძე სახლში არავინ დამხვდა, ჩავიცვი და აივანზე გავედი მოსაწევად. ჩემს თავს დავცინოდი, მხოლოდ რამდენიმე წუთით ვიყავი მასთან ერთად და ვერ ვივიწყებდი, არ ვიცნობდი და მთელი ღამე მასზე ფიქრში გავატარე,

ცნობადი სახე და მექალთანე (6)

–რა ხდება? – ირონიულად ჩაიღიმა ერეკლემ, – რა ხდება და მაგ ნაბი**არმა ჩემი და გააუპატიურა! – იღრიალა მწყობრიდან გამოსულმა და ისედაც შეშინებული ბარი უარესად მიიხედა ზედ. ანას ყურებში თითქოს რაღაცამ გაბმულად დაიწუილა. ტკივილი იგრძნო მკერდის არეში და

ზაფხულის ერთი ლამაზი დღე იყო 4

-ექიმთან ყველაფერს რომ მოვრჩით უკვე 6 საათი იყო, გადაღლილი და დასუსტებული დავჯექი მანქანის უკანა სავარძელზე და თვალები დაღლილმა დავხუჭე -არ დაიძინო მა. სახლში მივალთ და მერე დაიძინე-თბილად მითხრა მამამ, მე გამეცინა და თავვი დავუქნიე, თვალები ფართოთ

საუკუნეა მინდოდა მეთქვა

დღეს როცა ღილებს შეიხსნის ზეცა, მკერდივით გადმოყრის ლამაზ ვარსკვლავებს, საუკუნეა მინდოდა მეთქვა, რომ ვერ ვივიწყებ შენს ლამაზ თვალებს... დღეს როცა სულში იქნება სეტყვა, და ცას დაქანცავს უგრძნობი მთვარე, საუკუნეა მინდოდა მეთქვა, ,უშენოდ წამიც უკვე

გაგიხსენებ,გპირდები (2)

ბაღში გვიანობამდე ვიყავით .სალოს მაინც არავინ ელოდა სახლში.მშობლები 2 წლის წინ დაეღუპა. ღმერთო, რომ წარმოვიდგენდი რომ მარტო იყო გული მეკუმშებოდა. მაგრამ მარტოობას არ ვაგრძნობინებდი. სულ მის გვერდით ვიყავი და ყველანაირად ვცდილობდი მისი გული

ფოტოებზე აღბეჭდილი ცხოვრება (4 ნაწილი )

ისევ უკან დაბრუნება და უფრო გაასმაგებული ბედნიერება.იმ საღამოსვე დავბრუნდით თბილისში,დიდად სურვილი არ მქონდა მაგრამ მეტი დროს არ გვქონდა,მე სამსახურში გავდიოდი და თორნიკე ისევ გადაღებებზე უნდა ყოფილიყო.სახლამდე მიმიყვანა და ჩემს დაპატიჟებაზე სხვა