ნუცუბიძე

ცოტანის წინ დავკარგე ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი ადამიანი,რომელიც ყვეაფერზე მეტად მიყვარდა და მინდა დავწერო იმაზე თუ როგორ გავიცანით ერთმანეთი ისტორიის სახით თან ილუზიაში იმას დავხატავ რაც მინდოდა რომ სინამდვილეში ყოფილიყო.

დაკარგული ბავშვობა,

აი ახლაც,ოთახში ვზივარ და ვტირი. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს მთელი ბავშვობა დავკარგე,თითქოს ყველა მოგონება მას გაჰყვა და აღარასოდეს,აღარასოდეს დაბრუნდება.დიდი არაფერი,ძაღლი იყო,რომელიც იშლებოდა და ბალიშადაც გამოიყენებოდა. ძალიან მიყვარდა. რომ

სიყვარული სიცოცხლის ფასად8

ჩავიცვი თხელი ღამის შორტები, პერანგი და საწოლში შევგორდი.პლედი მოვიხურე და სმენად ვიქეცი "არ მოვა..უფრო სწორად ვერ მოვა! მისამართი არ იცის" ვამშვიდებდი საკუთარ თავს მთელი მონდომებით, როცა კარზე ზარის ხმა გაისმა და თვალები შეშინებულმა ვჭყიტე.

ჯარში ნაპოვნი სიყვარული (თავი 3)

მთელი 1 კვირა, ერთიდაიგივეს ვაკეთებდი, ხოხვა, ცოცვა, სირბილი, 2წუთით შესვენება, მერე ისევ იგივე, ტასო მთელი 1 კვირა ვერ ვნახე, მაგრამ გამოჯანმრთელდა და ისიც დღეს გამოვიდა ალბათ, მაგრამ მე ჯერ ვერ მივაღწიე იქამდე, კიდევ 3 საათი მომიწევს სირბილი,

"გპირდები" - (3)

ორშაბათი დღე გათენდა. დილას როგორც ყოველთვის ჩემმა "საყვარელმა" მაღვიძარამ მომახარა რომ ადგომის დრო იყო, მაგრამ მე ჩემს ტრადიციას მაინც არ ვუღალატე, 15 წუთი კიდევ ვინებივრე და შემდეგ ავდექი, მოვწესრიგდი და სკოლაში წავედი. პირველი ფიზიკა მქონდა, ცოტა

რიგითი საქმე, N101 (3)

გაბრაზებულსა და დაბნეულს ორიოდ წუთის წინ, არ დასცალდა გააზრება და სხვა, თუმცაღა ახლა გაიაზრა, რომ ბატონი ფიფია სასწაული მამაკაცი იყო და მისი გაბრაზება არ შეიძლებოდა, ნუ ზომიერად კი, თუ სულ ასე გემრიელად დაუკოცნიდა ტუჩებს.ბათუმს რომ მიაღწიეს, ქეთამ,

ბედის ვარსკვლავის ბრალია(8)

ემი ცხოვრება შეიცვალა.ამ მოკლე პერიოდში სიბნელე გაქარწყლდა და სინათლემ დაისადგურა ჩემში.მარტო აღარ ვიყავი,ამას ვგრძნობდი.მე მყავს დიდი ოჯახი,ოჯახი რომლის თითოეული წევრი,ჩემთვის,ძალიან მნიშვნელოვანია.მე მყავს ლუკა რომელიც პირველი იყო ვინც გავიცანი და

სულის გავლით გულამდე 9

-რატო რა მჭირდა სასაცლილო?(ნიკა) -ნინის რა გაკრეჭილი უყურებდი? ყურებამდე იცინოდი (ლუკა) ნიკა სახლშ წავიყვანე. მეც წავედი სახლში და ჩემ ფუმფულა საწოლში ჩავწექი. მალევე დამეძინა.დილით მედა მარი ავდექით ჩავიცვით და სკოლას წავედით სანდროს ჯერ კიდე

და მე მიყვარხარ (I) (თამარას)

დაბნეული აცეცებდა თვალებს გერმანიის ფართო ქუჩებში და არ იცოდა სად წასულიყო,საკუთარ თავს წყევლიდა მობილურისა და საფულის დაკარგვის გამო,თორემ ტაქსით არ წავიდოდა ახლა სამშვიდობოს? ამ დიდი ქუჩისაც არაფერი გაეგება,საშინელებაა,საქართველოში დაბრუნება

მხოლოდ ერთი წესი არსებობს არ უნდა შეგიყვარდე - დასასრული

დაახლოებით ერთი წელი გავიდა რაც ნიკას ვიცნობდი და დრო და დრო ვრწმუნდებოდი რომ ეს ადამიანი მიყვარდებოდა მიყვარდებოდა ისე ძლიერად რომ ვერ წარმომედგინა მის გარეშე როგორ უნდა მეცხოვრა და ალბათ არაფერი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება რომ არა ის ბავშვებსაც