სასრულეთი (თავი 45) +18

იქ იმ დარბაზში, პირველად მოკვდა ნილაი სულთანი. მეორედ მაშინ მოკვდა, როს ალი რიზამ ხარჭად დასმა განუზრახა. მესამედ მაშინ, როს უარით განაწყენებულმა ჰამამი ახეხინა. მეოთხედ მაშინ, ხარჭად ძალით გახდომა რომ დაუპირა. ბედად გადაარჩინა ზურმუხტისპეპლიანმა

სათაურის გარეშე 4

სასწრაფოდ მოვნახე დიდი ნაჭერი, რომელიც დედაჩემს ორი დღით ადრე შეეძინა, ახალ კაბას შევიკერავ, ეს დამიძველდაო, გადავჭერი, ჩავაწყვე შიგნით საღებავები, ორი ტილო და ცოტაოდენი ტანსაცმელი. იმ დილით დედაჩემს პური ჰქონდა გამომცხვარი, რომელსაც ჯერ კიდევ

ტყუილების ღმერთი (V თავი)

-მია?! რას აკეთებ!- სილუეტს ლამპიონის განათება ეცემა. დემნა. ჯანდაბა ისევ დემნა! -რას აკეთებ?!- თითქმის მკაცრად მეკითხება, ორი წამიც და ჩემგან ორ ნაბიჯში დგას და სახეზე თითქმის გაბრაზებული მაკვირდება. - რას აკეთებ მეთქი?!- მისი მომთხოვნი ტონი

სიყვარული გრძნობების გარეშე 25 თავი

ქეთი მაშინვე მოშორდა გეგას ტუჩებს და თავს უფლება არ მისცა საყვარელი მამაკაცის მონატრებული ტუჩები

ჩემი, ბავშვობის სიყვარული 7

- მაპატიე, თუ, შეგიძლია მაპატიე გთხოვ. - ამოვიტირე მე და საწოლზე დავემხე. - გაპატიებ, ოღონდ ერთი პირობით. - მითხრა მან. თავი ავწიე და მივაჩერდი. ნებისმიერი რამისთვის ვიყავი მზად, ოღონდ დანაშაული გამომესყიდა.

ცამდე და ვარსკვლავებამდე

რაღაცნაირად უნებურად, თითქოს კითხვების გარეშე, დაუკითხავად შემოხსენი ჩემი ცხოვრების კარი, ჩემს სამყაროში შემოაბიჯე, ჩემს სულს შეეხე და თან სამუდამოდ დარჩენა გადაწყვიტე. არ წასულხარ...

ა-მონა-რიდი

და მაინც,არვიცი საიდან მოდიან აზრები ან სად მიდიან უკვე დაღუპული ოცნებები,როდესაც საკუთარ თავში, საკუთარ თავს დაამარცხებ...

ყველაფერი ჩემს შესახებ (თავი პირველი)

- ექიმი ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა აპარატს და ღილაკს თითი დააჭირა, უსწორმასწორო ხაზები აპარატზე რომ მოჩანდა გასწორდა, გაიჭიმა, თითქოს უსასრულოდ გაგრძელდა და ის იყო ოლივია სკოტის მკერდმა მოძრაობა შეწყვიტა რომ ლილი ჯონსმა თვალები გაახილა...

სათაურის გარეშე 3

- ჰენრიმ თავი დამიკრა, ჯიბიდან კი თეთრთვლიანი ოქროს ბეჭედი ამოიღო. სიჩუმე. შიში. -თანახმა ვარ - ვთქვი არც ისე ხმამაღლა და ხელის არათითზე პატარა რგოლი ჩამოსრიალდ

ჩემი, ბავშვობის სიყვარული 6

- სასიამოვნოა. მე, სალომე ვარ. - პირველმა მე გავუწოდე ხელი. - ვინ იცის რად დამიჯდა ეს სიმშვიდე. მაგრამ კარებზე ზარმა მიშველა. იმ წუთას ჭამოვფრიდა და გულში ვლოცავდი ვინც არ უნდა ყოფილიყო. გაოცება ჯერ კიდევ წინ, მელოდა როდესაც