წერილი

წერილი შეიძლება გახსოვდეს სუსხიანი ნოემბერი, შეიძლება არა, თუმცა მე ნამდვილად ვერ შევძელიი ამ ყველაფრის დავიწყებაა, ნამდვილად ცივიი და სუსხიანი იყო სიტყვები რაც მაშინ ერთმანეთს ვუთხარიით, მაგრამ ჯობდა ყველაფერი ასე , შენ მაინც არ დაიტანჯებოდი ისე

ცისფერთვალება-1

ცხოვრება მშვენიერიაო იძახიან, მაგრამ მე მაინც ვერ ვხვდები რისი თქმა უნდათ ამით..რა არის მშვენიერი ამ ცხოვრებაში?! ბედნიერება? სიყვარული? სიხარული? - ამ სიტყვების განმარტებაც კი არ ვიცი წესივრად. ყველაფერი კარგი ხომ მალე მთავრდება და ისევ ცუდი, ცუდი

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 31)

ისევ ცუდმა ხასიათმა შემომიტია... ეს ბოლო დროა დავმეგობრდით, ნუ რაც დემეტრე გავიცანი მას შემდეგ. ისევ უპასუხოდ დატოვებული კითხვები... ისევ უმიზეზოდ ატეხილი ჩხუბი... ისევ უმიზეზო ყვირილი... ისევ გაბრაზებული სახე და ხმა... ისევ... ისევ... და ისევ...

ნატალი (13)

წავედი მე!დიტომ მალევე დატოვა ლიკა ,ოთახიდან გავიდა.მიხვდა, რომ ამდენს ვეღარ მოითმენდა და რაღაც საშინელება მოხდებოდა.არ უნდა ლიკას უთხრას,რომ უყვარს.უყვარს არა ისე როგროც მეგობარი ან და ,არამედ ისე უყვარს, რომ ზოგჯერ როცა წარმოიდგენს ლიკას

წამი დედამიწაზე გატარებული დღეებიდან

ცხოვრება....დრო..წამი..წუთი..სიცოცხლე... და ჩვენ სამყაროში წამიდან წამამდე წლიდან წლამდე საუკუნიდან საუკუნემდე....ხანდახან მინდა ამოვეფეთქო თითქოს ვულკანი ვიყო...მაგრამ ცხელი ლავის მაგივრად სიცოცხლის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდე მიწისძვრად იქცეს გულის

შავი თილისმა (დასარული)

უნივერსიტიც დავამთავრე. და სამსახურიც მალე დავიწყე. ერთადერთი რაც მშველოდა გადატრვირთული გრაფიკი იყო. ამიტომ მსიამოვნებდა კიდეც ოფისში 6ის მაგივრად 8მდე გაჩერება. მალე კი იურისტის მუდამ დატვრითულმა ცხოვრებამ ისე გამიტაცა, რომ მაბედნიერებდა კიდეც

ეშმაკი და ანგელოზი მეორე თავი

მე და მარი სახლში გადაღლილები დავბრუნდით და ოთახებში გავნაწილდით. რატომღაც იმ ეშმაკის მოციქულზე ფიქრმა ამიტაცა და ამის გამო ნერვები მეშლებოდა. თავიდან ვერ ვიგდებდი მის შავ კუპრივით თვალებს რომელიც საგონებელში მაგდებდა და წყობიდან გამოვყავდი. ჯერ

ცხოვრების გემო (13)

უგულავამ ტუჩის კუთხეში ჩაიღიმა და უხმოდ განაგრძო გზა,ორივეს გული ისე გამალებით ძგერდა ალბათ მთელ ტყეში ისმოდა მათი აჩქარებული პულსი,მაგრამ ერთმანეთის არ ესმოდათ იმიტომ რომ ცდილობდნენ საკუთარი დაეოკებინათ.როგორც იქნა მდინარემდე მიაღწიე,იქ არავინ იყო

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 11

გრძნობა დამიბრუნდა მაგრამ თვალების გახელას არ ვჩქარობდი. წამლების სუნით და ხელის მოძრაობით მივხვდი, რომ პალატაში, რბილ საწოლში ვიწექი. ბატონი გიორგის და ნინოს ხმა გავიგონე. სავარაუდოდ ჩემზე ლაპარაკობდნენ

მეძავის სიყვარული (თავი პირველი)

ჩემი უბედური ცხოვრება 11წლის ასაკში დაიწყო, როდესაც მშობლებმა გარდამეცვალა, და საერთოდ ყველამ მიმატოვა. ნათესავებმა არ მიმიღეს ბებია და ბაბუა გარდაცვლილი მყავს. დეპრესიაში ვიყავი არც კი ვიცოდი რა გამეკეთებინა.-და თუ იცოდით? რატომ არ გაგიჩნდათ