"დაბრუნება ორი კვირით" (8)

კაცი,ახლა უკვე რომ ზიზღს არ იშურებდა, ერთ დროს მისთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი იყო და იმ ღამითაც როცა თავისი ლაქა აიკიდა, მხოლოდ იმას ფიქრობდა გაქცეულიყო, ყველაფერი მოეყოლა, ბოლო ხმაზე ექვითინა, პატიება ეთხოვა და ის საშინელი ზიზღი საკუთარი თავის

სწორი არჩევანი (11-თავი)

ცოტახანში ჩემს ოთახში შავი მოკლე კაბა და მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელები იდო, რომელთა ჩაცმასაც, რა თქმა უნდა, არ ვაპირებდი. ჩემი ჩანთიდან ნივთებს ვიღებ, რომ რეზის ტანსაცმელი საბოლოოდ გავიხადო.

ემიგრანტი

ცხოვრება ყველასთვის ია-ვარდით მოფენილ გზაზე სიარულს არ ნიშნავს! ზოგს ფრენა შეუძლია, ზოგს კი ხოხვაც არა ამ დედამიწაზე... ზოგს თუ ბრილიანტები ეცოტავება, ზოგიერთს ლუკმა-პურიც არ აქვს, რომ თვითონ თუ არა, დამშეულ შვილებს მაინც აჭამოს და დააპუროს

#21 [ თავი VIII ]

თავი უკან გადააგდო და ჭერს მიაშტერდა. უეცრად თვალები გაუფართოვდა და ოლივიას შეხედა დაფეთებულმა. - ოლი, ის რა ჯანდაბაა? ჭერზე ძლივს შესამჩნევი… - სათვალთვალო კამერა? - აღმოხდა ოლივიას. სათითაოდ შეამოწმა კომპიუტერი, ლეპტოპი და ტელეფონი, მაგრამ

მე ვარ...

ზოგჯერ როგორ გვინდა ყველაფერი ვიყოთ და ჩვენს ირგვლივ ყველამ იარსებოს.არავინ გაგვიშვას ხელი არ თქვან  უარი,არავინ წავიდეს,არავინ გარდაიცვალოს მაგრამ  დღითი დღე,ყოველ საათზე,ყოველ წუთში დედამიწის გარშემო ერთი სიცოცხლე

"დაბრუნება ორი კვირით" (7)

უკვე თავის ადგილას იჯდა, ოქმებს ათვალიერებდა და თავმომწონედ იღიმოდა, შპს “ბრჭყვიალა ქვის” მეწილის მიერ მიცემულ ჩვენებაზე, რომელიც ამტკიცებდა რომ თემურ პატარაიას საყვარელი 25 წლის ანა კიკოლაშვილი იყო და მას, თურმე,კაცი

რაე (თავი 11)

"ხალხი შეჯგუფდა ევას თავზე. გოგონას, რომელიც ძირს ეგდო და მარჯვენა თვალიდან სისხლი სდიოდა, სახეზე ღიმილი ეფინა. სადღაც, შორიდან, სასწრაფოს მანქანის კივილი ისმოდა."

მოგონება.....

სიყვარულმა დამიბინდა გონება, ამირია ფიქრები და გზა კვალი, შემაძულა მეგობარი ვინც მყავდა,

კასკადი

სეტყვაში მოყოლილ ოფოფზე დამკვდარიყო ქალის მზერა, მოკლული ტიტები ეჭირა ხელში, სიგარეტის ელფერში გახვეულიყო თეთრი მცენარე.პეიჯერზე შემოსულ მესიჯს დახედა რეანიმატოლოგმა: *მკლავენ*. მიხვდა საშველი არ იქნებოდა.

შემიყვარე თავიდან! {თავი 8}

სიბნელეში იჯდა.დარდებს ვისკი უხშობდა და მოხეთქილ ემოციებს კალაპოტს უცვლიდა. მზერა გაშტერებული ჰქონდა ეკატერინესა და კოტეს სურათზე და გაწბილებული უყურებდა მამის მომღიმარ სახეს. იმდენად ყალბი ეჩვენა ყველაფერი,