სასრულეთი (თავი 38) +18

-ორით ორი დავუდ, ანგარიში თანაბარია. თვალი ჩამიკრა, სწრაფად წამოდგა და კარისკენ გაიქცა. - რაა? რას აკეთებ? სად მიდიხარ? - აზრზე მოსვლა ვერ მოვასწარი და გაოცებისგან ენა დამება, ჯერ კიდევ ორი წუთის წინ მისი სხეულის სიმხურვალე თითებს მიწვავდა. - ხვალ

ჩემი სასჯელი ხარ ( 17 თავი)

ალექსანდრე ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა გოგონას აწყლიანებულ ცისფერ სფეროებში -ცუდად არ ხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან- უბრალოდ ჩემგან გაქცევა გინდა

"დაბრუნება ორი კვირით" (12)

ფრთხილი,მოზომილი ნაბიჯით მივიდა, სახე თავის ხელისგულებში მოიქცია და შუბლზე მიაწება ტუჩები.მერე გაუღიმა და ჩემი წასვლის დროაო უთხრა...ისე უცებ გაიხურა კარი, ისე უცებ მოსწყდა ქალის თვალთახედვას,რომ გაშეშებულმა კატომ ვერ გაანალიზა რა მოხდა

ნაცრისფერი სეზონი

წვიმაში შემოსილი,ნაცრისფერი გრძელი,ყვავილებით მორთული შემოსილი კაბით თავს იწონებს გაზაფხულის შუათანა შვილობილი აპრილი.რამდენი რამის მომცემი სიტყვა და რამხელა შინაარსის მქონეა მაგრამ თვალის ერთი შეხედვით ეს მხოლოდ მირაჟია.

გამვლელი (სრულად)

კარგი, უნდა დავმშვიდდე! სანამ დავუნახივარ სახლიდან უნდა გავიდე და პოლიციას შევატყობინო. ფეხაკრეფით მივდივარ კართან, შიშველ ფეხს სწრაფად ვყოფ ბოტასში და გასაღების ასაღებად კალათისკენ ვიხედები. ის ცალიელია. რა? სადაა გასაღები? შიშისგან ხელები

სწორი არჩევანი (12-თავი)

ტყვიები ერთი მეორეს მიყოლებით კვეთდნენ ჰაერს, სროლის გამაყრუებელი ხმა ირგვლივ ყველაფერს ფარავდა. კიდევ რამდენიმე მანქანა გაჩერდა და ხმაური გაორმაგდა. რეზის ერთი ხელი თავზე ქონდა ნამსხვრევებისგან თავის დასაცავად, მეორე ხელი კი ნუთისთვის ქონდა

ჩემი სასჯელი ხარ (16 თავი)

ალექსნდრეს ოთახიდან გასვლის შემდეგ შეშინენული და დამფრთხალი ანა კედელს მიეყრდნო ზურგით და უღონოდ დაეშვა იატაკისკენ, მისი ეს სასოწარკვეთა სულ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა რადგან

"დაბრუნება ორი კვირით" (11)

ცარიელი მზერით მიაშტერდა და როცა მიხვდა საუბრის დაწყებას ცდილობსო, დიალოგის გამართვამდე სცადა გაცლა.სანამ გაუთანაბრდებოდა,მანამ მიაწება კაცმა ხელისგული მუცელზე და უკან დახია.შეხებისას ყოფილმა გაბრიჩიძემ თვალები მაგრად დახუჭა და დილანდელი დანაპირები

"რკინის ლედი"

ბავშვობა,რომელიც ძალიან ლაღი და თავისუფალი იყო შეცვალა მუქმა ღრუბელმა... ჭექა-ქუხილივით გავარდა ეს ამბავი და მეხივით დამეცა თავზე.მაშინ 14 წლის ვიყავი.ყველაზე დიდმა ტკივილმა მომიცვა და მთლიანად დაისადგურა ჩემს გულში.ვიგრძენი აუტანელი უსუსურობა და

ხანდახან მინდა

ხანდახან მინდა რომ ვიყო ქარი, შეგეხებოდი სულ ერთი წამით. ხანდახან მინდა რომ ვიყო ზღვა და შენზე ვუამბო მოწმენდილ ცას.