დაითვალე ნაბიჯები {2}

ნერვიულად დააბიჯებს ოთახში შუახნის მამაკაცი და თეთრ წინსაფრიანი ქალბატონების მიმართ ბრძანებებს გასცემს.ყველაფერს გულმოდგინედ აკვირდება,საგანგებოდ გაწყობილ მაგიდას ეჭვის თვალით უმზერს და ცდილობს შემთხვევით რაიმე ნაკლის არსებობა არ გამორჩეს

გაყიდული ღირსება (20 თავი)

ვაჩე მოუთმენლად ელოდა ნიცას გამოჩენას, იცოდა რომ შეცდომას უშვებდა, იცოდა რომ ინანებდა, ისიც იცოდა რომ ცხოვრებას გაინადგურებდა მაგრამ უკან დახევას მაინც არ აპირებდა

გატაცებული {სრულად}

დაბრუნდა, მაგრამ სიცარიელე დახვდა. უკანასკნელი ადამიანი დაკარგა , ქალი რომელსაც აღმერთებდა , ის ვინც ყველა მის გრძნობას აცოცხლებდა. ვერ მოახერხა მისთვის სიცოცხლის ბოლო დღეების შეცვლა. მის გვერდით არ იყო , ვერ იფიქრა მოსალოდნელ შედეგზე, ვერ

ქალის ორი სახე (პირველი ნაწილი)

სულ სხვა სამყარო რომ შეგვექმნა მე და შენ ერთად, ალბათ გავძლებდით შუაგულ ზღვაში, დამელოდებოდი როდის მოვცურავდი ამ ტალღებში ახლართული თმებით, მე კი მოულოდნელად შემოგახტებოდი ზურგიდან და შევიგრძნობდი

ზეცაში იწერება ადამიანთა ბედი(1 თავი)სრულად

მეგობრის სახლი დატოვა და სწრაფად გადაჭრა ქუჩა.ძალიან დააგვიანდა შინ მისვლა და ეს მის მობილურსაც ეტყობოდა.დედის ზარები არ წყდებოდა -მალე მოვალ,დედა სწრაფად უპასუხა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიჩურთა.კორპუსებს შორის გაძვრა და ჩაბნელებულ მოსახვევში შევიდა.

23 დეკემბერს (სრულად)

ჩემი ბავშვობა არც ისე დიდხანს გაგრძელდა, თუმცა მანამდე გატარებული ყოველი წამი ყოველთვის აჯობებს მის შემდეგ ათვლილ წამებს.ვიღაცამ ჩემი ყოველი 23 დეკემბერი გააფუჭა, ჩემს გონებაში გაჩნდა ფრაზა- „თუ მცენარე დაიბადა ნიშნავს მარცვალი მოკვდა.“

სასრულეთი (თავი 16)

მედინაში ჩასვლისთანავე პირველი რაც გავაკეთე, მობილური ტელეფონის გამორთვა იყო, შემდეგ კი წინასწარმეტყველის საფლავის მოლოცვა და დაუდ ფაშას საფლავის მონახულება. როგორც ყოველთვის, საფლავზე მხოლოდ შროშანი მივიტანე და მდუმარედ ქვაზე ჩამომჯდარმა რამდენიმე

როგორ შევქმნათ ფერფლისგან საკუთარი ცხოვრება?

წავედი შორს და ვისწავლე,მივხვდი თუ როგორი და რანაირი იყო ჩემი ცხოვრების სტილი.

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი22)

-საყვარელო, ძალიან დიდი მადლობა, რომ ასე გიყვარვარ და მივლი, მაგრამ ფაქტია სარკეში არ ჩაგიხედავს, გთხოვ უბრალოდ წადი, სადმე ნომერი აიღე, ტელეფონო გამორთე, ლოგინში შეწექი და სანამ არ გაგეღვიძება აქ მოსული არ გნახო, გთხოვ.

დასაწყისი: თავი 4 - ფაილი

1942 წელი იყო, ერთი მზიანი ამინდი ქალაქ ინგლოშტადში.  მხო­ლოდ ეს კარგი რამ იყო შე­მო­რ­ჩე­ნი­ლი ომის პე­რი­ო­დის დროს...სა­ხ­ლე­ბი და­ცა­რი­ე­ლე­ბუ­ლი­ყო, ქუ­ჩე­ბ­ში კა­ცი­შ­ვი­ლი არ ჩა­ნ­და. სა­მ­ხე­დ­რო­ე­ბი და­დი­ო­დ­ნენ, შე­დი­ო­დ­ნენ