ჯანდაბა! ჩემი უფროსი შემიყვარდა. (თავი X)

ძალიან მომწონხართ ელეონორა და მადლობა ყველაფრისთვის. - კარგი რა ჩემო გოგო. მეც ძალიან მომწონხარ და იცი რა ხდება,როცა ელეონორას ვინმე მოსწონს? - მისვამს კითხვას ეშმაკური გამოხედვით,მაგრამ სწრაფადვე ამატებს. - ის ყოველთვის ეხმარება მას. როცა,რამე

მეხუთე პალატა (თავი მეოთხე)

სიტყვა საგიჟეთი,იმ სიტყვათა კრებულს განეკუთვნება რომელიც ჩემში ზიზღის გრძნობას იწვევს,რადგან რეალურად ხალხის მიერ მოხსენიებულ საგიჟეთში გიჟი არავინაა.იქ არის ხალხი,რომელმაც ვერ გაუძლო მძიმე ცხოვრებას მათივე სუსტი ნერვებით და ახლა უწევთ ამ

ყველაფერი რაც შენგან დამრჩა

ზოგჯერ ისე ხდება ხოლმე, რომ ჩვენდაუნებურად ვაგვიანებთ, თან ძალიან.გამოვტოვებთ ხოლმე ხშირად ისეთ მნიშვნელოვან, დასამახსოვრებელ და უბრალოდ ძვირფას დღეებს, წუთებს და საათებს საყვარელ ადამიანთან ერთად ეს შორს ყოფნა კი ბევრი გვიჯდება.რადგან ამავე დროს

შთაგონების წყაროდ თქმული შალოს ბაღი

ჩემი სახლიდან ორი, სამი სახლის მოშორებით არცისე დიდი ბაღია სადაც ბოსტნეულიდან დაწყებული, ხილამდე დამთავრებული ყველაფერია.არემარე ფერადია, იქ ყოფნა ძალზედ გესიამოვნებათ.შორიდანვე იგრძნობა გლეხთა შრომისუნარიანი

შემოდგომის პეპელა (თავი 5)

უეცრად მკლავში ხელი ჩაავლო და მთელი ძალით ჩაიკრა გულში მასზე ორი თავით მაღალი ბიჭი-შეკრთა,საერთოდ არ ელოდა მსგავს ქმედებას,ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებდა რა მოხდა,რომ ყურში ჩასჩურჩულა მაჭავარიანმა

დრო სიკვდილამდე

ჰაერში ნელა მიმარწევდა, ოდნავი ნიავი მიფრიალებდა თმას, სუნთქვა აღარ მიჭირდა, გული აღარ მტკიოდა, ფიქრი აღარ შემეძლო, აღარც ის ადამიანები მახსოვდნენ, ვისაც ვტოვებდი ხორციელ სამყაროში. სიკვდილის ხმა ჩამესმოდა ყურში საამოდ, თითქოს მიმღეროდა მონატრებულ

***

წითელია... ან გეჩვენება, რომ წითელია... ბნელა, მაგრამ მაინც ამჩნევ...ასხვავებ... გესმის... მაგრამ ვერ გებულობ...ვერ ხვდები...ვერ იაზრებ... პასუხობ... ისინი დარტყმად აღიქვამენ... საზრდოობ... მიჯაჭვული ხარ...შებოჭილი ხარ, მაგრამ გსიამოვნებს...

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 21)

-ნუ ტირი პატარავ_გულით ცდილობდა გიორგი გოგოს დამშვიდებას. -დავიღალე საყვარელო, ვგრძნობ, რომ მეტს ვეღარ ვუძლებ, შენ მჭირდები, _ქვითინში გადაუვიდა ტირილი.

გოგონა, სახელად ლიდია

მე ერთ ადგილას ვარ გაშეშებული და ვუყურებ დედამისს, რომელიც მაგრად იკრავს გულში შვილის სხეულს და მოსთქვამს... “შვილო...დე...გაახილე თვალები. ჩემო ფერია, გთხოვ...მიდი, დე. შემომხედე შენი ზღვისფერი თვალებით. გთხოვ, შვილო...ნუ დამტოვებ...გევედრები...“

შემოდგომის მზე.

ხუთ წუთში, სახლიდან გავიდა, კარი ორჯერ გადაკეტა და მაინც შეამოწმა ჩაკეტილი იყო, თუ არა. მხოლოდ ამის შემდეგ დაიძრა ლიფტისკენ. როგორც კი სადარბაზოდან გავიდა თავის ტკივილი ისევ განუახლდა. ქუდი ხომ ეფარა ისედაც და ახლა ჰუდის ქუდიც გადმოიფარა. როცა