.:4Love.Ge:.

საზარელ ხმაზე ლიზა, ადგილზე შექანდა და ნიკას მკლავს ჩაეჭიდა, რომ არ წაქცეულიყო.
_ ნიკოლოზ, ნიკა, ნიკუშა _ იმეორებდა მის სახელს და შეშინებული, ნახევრად გულწასული შესცქეროდა კაცის მომღიმარ სახეს. ხელის სწრაფი მოძრაობით უსინჯავდა მკლავებს, მუცელს და გიჟივით უყურებდა ნახემ, სისხლით დასვრილ სახეზე.

მე არ ვიცი თუ რა დავწერო
მაგრამ ვიცი რომ წერა მწადია

საშინელ უფსკრულში მე ვიჩეხები
და მე ამოსვლა არ შემიძლია

საღამოს , წერა მომინდა , მინდოდა , რომ ჩემი გრძნობები ფურცელზე გადამეტანა .
„ დარჩი ჩემთან“
დარჩენა , თუ წასვლა ? რომელი უფრო ადვილია ? მე , თუ მკითხავთ , ყველაზე ადვილი და , ამავე დროს ყველაზე ძნელი , წასვლაა ... რატომ ? ყველას ცხოვრებაში დგება ისეთი მომენტი , როდესაც საუკეთესო გამოსავალი წასვლა და ყველაფრის მიტოვებაა .

მოსვა, გოგოს დააკვირდა, რომელსაც თავი ჩაეღუნა.
— როდესმე შეძლებ ჩემს პატიებას?
— ვერა… მშვიდად, გულის დაწყვეტით ჩაილაარაკა გოგომ
— მეგონა, ჩემს მიმართ გქონდა გრძნობები და იმ ამბის მერე თავს არ აბიჯებდი, ამ ქორწინებით მეგონა რომ გამოტყდებოდი, მაგრამ ამას რაც ახლა ხდება, ვერ წარმოვიდგენდი.

-ერთადერთი კითხვა,რომ გქონდეს ნებისმიერი ეპოქის მწერალთან ვის კითხავდი და რას?
-ვკითხავდი დევიდ ჯერომ სელინჯერს ,,სად მიდიან იხვები,როდესაც ტბა იყინება?’’.
ჯერომმა ეს კითხვა კაცობრიობას დაუსვა და პასუხი ინდივიდუალურია.
ოპტიმისტებისთვის იხვები თბილ ქვეყნებში მიდიან.
პესიმისტებისთვის გზაში იხოცებიან.

თეთრცხელებიანი,
სულალანძული
ცარიელ ფურცლებზე
ვკითხულობ სიტყვებს,
ვუმზერ ყვავილებს
იავარქმნილებს,
შავფერს და დამჭკნარს
როგორც ჩემ ფიქრებს,
ბიამან ფურცლებზე
ვხატავ ყვავილებს
ხელშეურხევლად,
ჰერბარიუმად...

„ ოდესმე გიფიქრიათ თქვენს ქვეცნობიერში გარბენილმა კადრებმა, მონიტორზე ,რომ გადმოინაცვლონ?ალბათ სულელური შეკითხვაა, თუმცა მე უკვე დიდი ხანია ამით ვარ დაკავებული.მე ახალი თაობის კომპიუტერული თამაშების ავტორი, შემქმნელი,რეჟისორი,მხატვარი ,ხმის რეჟისორი და კიდევ ბევრი რამ გახლავართ.

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ
უშენოდ გასულ წამს მივტირივარ
დამტოვე მარტო კვლავ შუა გზაზე
შენ მენატრები,ვერ ვფიქრობ სხვაზე...
ვეღარ ვგრძნობ დღესაც,უკვე დაღამულს
ვერ ვმალავ გრძნობებს გულში დაფარულს

სანთელი აღირსეს დღეობებს,
განლაგდნენ ვარსკვლავთა მწკრივები
ემთხვია ლაშარის ხეობებს,
ცვარი ვით ზურმუხტის მძივები,
და გაელვარებამ შავ თვალთა,
ჩოხებში შეყუჟა კალთები,

- ვიცი, მაგრამ უნდა ვთქვა ბეკა, მე და ბეკა უკვე დიდი ხანია შეყვვარებულები ვართ.
რა გითხრათ? ამის შემდეგ ისეთი ქაოსი დატრიალდა ვერც კი წარმოიდგენთ აცრემლიანებული ელენი ჩემს მშობოენდ დაემშვიდობა მადლობა გდაგვიხადა და თითქმის სახლში გაიქცა ბატონი ნიკოლზიც უკამ მიყვა, ელენა კი ანის ისე უყურებდა მეგონა შიაზე გაგლეჯდა თუმცა მეს ასე ვუყურებდი და ბეკა?

„ არიან ადამიანები , რომლებიც ჩვენს ცხოვრებაში შემოდიან , წარუშლელ კვალს ტოვებენ ,
შემდეგ კი , ისე მიდიან თითქოს არც არასდროს არსებულან ... მათი გამოჩენა ,
ჩვენს ცხოვრებას ერთი მხრივ ბედნიერებითა და სიხარულით ავსებს ,
ხოლო მეორეს მხრივ უბედურებითა და გულის ტკენით ....

წერა მინდა,
ღამეს ვწელავ,
წავედი და დავიკარგე.
ვისაც უნდა
დამეწევა,
ან იპოვის ჩემზე "კარგებს"...

სიწითლე გადამდის. და იმის სურვილიც მაქვს, ზემოდან მოვექცე მას. მთლიანად ჩავიცალო მის ტანზე და მე უფრო დავიპყრო. ორივენი გვერდზე ვწვებით, ერთმანეთს სახეზე ვეფერებით. ის მკოცნის, მკოცნის და უფრო მეტად აღმაფრთოვანებს. ხელს ჯინსში მიცურებს. და მერე უეცრადვე იწევა პარკისკენ. იქიდან პრეზერვატივი ამოაქვს და ნადირის მზერით მაშტერდება.
- რად გინდა ეგ? - ვეკითხები, მაგრამ შეკითხვის თავიც აღარ მაქვს და აღარც მინდა, რომ ფიქრით გადავიღალო.
- ეგ მე ვიცი... - ამბობს და თვალები ეშმაკურად უციმციმებს. ხსნის მას და პრეზერვატივს თითზე იცვამს....

-ახლა სად მივდივართ?_რამდენიმე წუთში ისევ ნანომ დაარღვია დუმილი.
-კიდევ ერთი ბინა მეგულება, ნუ ბინა იმ მოცუცქნული ოთახისთვის ხმამაღალი განაცხადია, მაგრამ სამაგიეროდ ერთი დიდი პლიუსი აქვს, გენერალმა არ იცის._ზემოდან დახედა გოგოს და თითქოს ახლა გააცნობიერა

„ყველაფერი რისი წარმოდგენაც შეგიძლია რეალურია“ -ვინსენტ ვან გოგი
ალბათ ირონიულად მოგეჩვენათ ამ თავის იმ მხატვრის სიტყვებით დაწყება რომელმაც სიცოცხლე სუიციდით დაასრულა არა ?!