ცრემლების პრინცესა (პირველი თავი)

ცხოვრებაში ყველას არ უმართლებს. ზოგს ძალიან რთული და მძიმე გზის გავლა უწევს.... ზოგს კი არა ალბათ ყველაზე მდიდარსაც კი თავისებური პრობლემა აწუხებს, თავისებური ტკივილი, დარდი, უიმედობა, სასოწარკვეთა. მაგრამ თითოეული მათგანის გვერდით დგას სხვა

მელანქოლია

გამოვიკეტე შეშლილივით საკუთარ თავში და მივეც გვემას ვხუჭავ თვალებს და ყველაფერი მუქ სამოთხეს ჰგავს და ეს სიშიშვლის ესთეტიკა ჰობად ქცეული უკვე ჩარჩოებს სცდება.

ერთადერთი 16

- ჩვენ რაზე ვილაპარაკეთ ? - გაბრაზებული მედგა თავზე და პატარა ბავშვივით მაძლევდა შენიშვნებს - ჩვენ არა გაბო შენ ილაპარაკე

ჯიუტი სიყვარული (2 თავი)

-სად არიან ნეტავ აქამდე-ადგილს ვეღარ ვპოულობდი -უკვე ღამდება ნეტა სად არიან -და უცებ ჭიშკრის გაღებული ს ხმაც ისმა იმ წამსვე გავარდი გარეთ ანა და ჯეკო შემოვიდნენ ეზოში მაგრამ არ იკითხავთ როგორ ორივე ტალახში ამოსვრილები თავიდან ბოლომდე

მიყვარხარ!

და თუ გიყვარს გაუშვი! მიეცი უფლება ისწავლოს ცხოვრება. მიეცი უფლება იცხოვროს უშენოდ. ეს იქნება შენი ბედნიერი დასასრული, შენი დასასრული მისი ბედნიერების ყურებით.

შენელებული გულისცემა ( თავი 16)

-მაგათ ვინ იტანს ბატონო, ჭკვიანებად მოაქვთ თავი, იმ გოგოს ყველაფერი სულ ფეხებზე *იდია, გვითხრა ოღონდ ხელი არცერთს დააკაროთო და ჩემივე ხელით მოგიტანთ ნახაზებსო, ჩვენც დავჯდეთ და მშვიდად დაველოდოთ, ყოველგვარი წვალების გარეშე.

you saved my life,შენ ჩემი ცხოვრება გადაარჩინე (3)

ნუცა ცოტა ხნით ვერ ლაპარაკობდა,ისიც ვიფიქრე რამე სტრესული დაინახა და ვეღარ ლაპარაკობსთქო,მაგრამ მაინც არ შევეშვი,დამამშვიდებელი დავალევინე და დაახლოებით ნახევარი სააათი ვუყურებდი როგორ მიშტერებოდა კედელს,ბოლოს ჩუმად,უემოციოდ თქვა

ბუმერანგი.მეორე ნაწილის 6 თავი.

-მეც მიყვარს თითქმის ეს უმნიშვნელო ფანტელები,რომლებიც ზოგჯერ ადამიანებისთვის საშინელებების მომტანია როცა ისინი წყლად გადაიქცევა. -გინდა მითხრა,რომ ეს მშვიდი ადამიანი ერთ დღეს საშინელი ადამიანად გადაიქცევა?

ვერ დამამხეს

მწარედ დამჭრეს და მე გამცეს. მაგრად მირტყეს, ვერ შემიტყვეს. მათ სილა გამაწნეს, თუმცა ვერ დამაგდეს. მათ მე მომკლეს და ვერ მომსპეს. ფულში გამცვალეს, კვლავ ვერ დამცალეს. წერილი მომწერეს, მაგრამ ვერ მომცელეს. მათ მე გამასწრეს, ხმა ვერ გამანდეს. სახე

გადავუფრენ

გადავუფრენ სასაფლაოს, თურმე ჩუმს და წყნარს, ეს სიჩუმე, ეს სიწყნარე მე ხანდახან მკლავს. გადავუფრენ მწვანე მდელოს, ამ მთების წინ გაშლილს, თითქოს, თითქოს საიქიოს წასულს და თან გახრწნილს. გადავუფრენ მე ჩემს ფიქრებს, ქარს გავატან დარდს. ყურადღებას არ