მდინარეში ნაპოვნი სიყვარული

–ლია დეიდა იმ კაცებს გადაეცი, გოგო ქართველია და დაიკარგეთ აქედან–თქო. ქალმაც უჩუმრად გაიხურა კარი. –ვინ კაცები, გამაგებინეთ ვინმემ რამე. რა ხდება საერთოდ. – წამოჯდომა ცადა გოგონამ, მაგრამ თავი ისე სტკიოდა, რომ მაშინვე გადაიფიქრა

გზა-კვალი

არც თუ ისე დიდია წუთისოფლის გზა-კვალი. გზის ბოლო კი ორგვარი, ხან კარგი, ხან ცუდია.

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.

ვერ დაგთმობ (თავი 3)

დარწმუნებული ხარ რომ დღეს ჩართავ რამეს-მეუბნება 20 წუთიანი ლოდინით შეწუხებული -კარგი რა ვცდილობ რამე კარგი შევარჩიო - იმედია თმაში ჭაღარა არ შემეპარება -არაფერიც-ვამბობ და შემდეგ გვერდზე გადასვლის ღილაკს ვაწვები -გაჭაღარავებასთან ერთად

შენ აგირჩიე! (დასასრული)

-ადამიანო, შენთან სექსის მერე თუ დალეწილი ძვლების ფონზე არ მტკივა სხეული, კაბა მატკენდა რამეს?-სიცილი ამივარდა და საცვლის ამარა დარჩენილმა გავტრიალდი მისკენ. -ახლა რას გიზამ იცი?!-დამემუქრა და თითი დამიქნია. -რას? -რას და ძვლების დალეწვას

წარმოსახვითი კანიონი

-იცი რატომ ოცნებობ სამყაროს აღსასრულზე? -იმიტომ, რომ ალტერანტიული ოცნება არ გაგაჩნია... ვერ ხვდები, რომ ეს აღსასრული უკვე ისედაც შენს ფეხებთანაა...

ოთხი დღე (სრულად)

გამახსენდა, რომ მესამე დღეს ზაზა იყო სმენაში და ყურებში ზანზარებდა მაიას ხმა - “ზაზამ ერთხელ გამჟ’იმა.” გავითიშე. ვერ შევუშალე ხელი. ვერ ამოვიღე ხმა. არ დამემორჩილა ორგანიზმი. ან ვინ დამიჯერებდა?

იღბლის კერა ნანგრევებში(3)

ხუთი წუთის განმავლობაში ყველა მე მაკვირდებოდა, ჩემი ჭამის პროცესს და ჩემს თმას. არავის ხმა არ ამოუღია. დეიდაჩემი დედაჩემის გზას ედგა და ლამის ცრემლები გადმოყარა. ბიძაჩემს და მამაჩემს დიდად არ აჯავრებდათ, იგივე პოზიციაში იყო თემოც. რაც შეეხება დაჩის.