ვერ დამემალები (თავი 3)

ლილემაც ვერ შეიკავა ცრემლები, ამდენ ემოციას ერთად ვეღარ გაუძლო და სასწრაფოდ თავის ოთახში აირბინა. საწოლზე წამოწვა და დემეს სიტყვებზე დაიწყო ფიქრი. ნუთუ ბიჭი მის გრძნობებზე ასე სასტიკად თამაშობდა? ვეღარ დაიძინა, თუმცა რა დააძინებდა....

მთებშია თავისუფლება! (11) მე შენ მიყვარხარ

ბათუ მთავრის სასახლეს სამასკაციანი არმიით მივადექით. -ლილე!-ვიყვირე ბოლოხმაზე. ჭიშკარი ჩაკეტილი იყო-ლილე შენთან მოვედი ჩემო სიყვარულო! გპირდები,რომ აქედან დღესვე წავიყვან-ვღრიალებდი და ჭიშკარს ვამტვრევდით.

ძმები (თავი 10)

-ახლა მკვლელობას აღიარებ ბატონო გიორგი? ორი გამომძიებლის წინ?_გაბრიელი ეცადა მოწოლილი თავბრუსხვევა დაეიგნორირებინა და საქმეზე გადართულიყო. -არააა, მე მკვლელობას ორი გვამის წინ ვაღიარებ_თვალი ჩაუკრა ბიჭმა და იარაღი შემართა.

თუ იპოვი გზას (სრულად!)

მერიემი საშინლად გაწითლდა. ჩანთას ხელი დაავლო და თავქუდმოგლეჯილი გავარდა აუდიტორიიდან. მსგავსი რამ არასოდეს დამართნია. სკოლის პერიოდშიც კი არასოდეს დაუყენებიათ კუთხეში. მთელი კურსის წინაშე შერცხვა და ბოღმა ყელში მოაწვა.

დაკარგული თაობა ( დასასრული )

ადგა და წავიდა.. უსიტყვოდ წავიდა.. მზის ამოსვლამდე აივანზე ვიჯექი.. სალომეს მონაყოლზე ვფიქრობდი „სასიკვდილოდ არ დაუჭრიათ“ მუდმივად გონებაში მიბრუნავდა ეს ფრაზა.. დილას სახლიდან გამოვედი, მანქანა სამსახურში მყავდა დატოვებული, მოვაყვანინე და კახეთის

ჩიხი #3

-ნუ გგონია შენი სკოლის ლაწირაკი ბიჭი ვარ რომელსაც შენზე უდგება და მაგრად ჰკიდია ტელეფონს უპასუხებ თუ არა გესმის? მითუმეტეს როცა ცხოვრობ აქ სადაც იმდენი *ლეა რამდენი ვარაკვლავიცაა ცაზე.

თუ გაზაფხული მოვა...(ეპილოგი)

ბედნიერები იყვნენ და ცდილობდნენ ეს ბედნიერება დიდხანს გაეწელათ. თუმცა კესო ყოველ წუთს ფიქრობდა ბეჭედზე, ლუკას ნაჩუქარ ბეჭედზე, რომელსაც საძინებელ ოთახში ინახავდა. ყოველთვის, როცა ტონის უყურებდა, ხედავდა მამისგან გამოყოლილ ოქროსფერ თმასა და

მის მკლავებში (სრულად)

გავბედე, გავბედე და წამოვედი. მოვკიდე ჩემ ბარგს ხელი და გამოვუყევი გზას. თან ვფიქრობდი, ალბათ რომ არა ბავშვი ვერც ვერასდროს გავბედავდი ამას.

ნატალი, კამერონი და ნიუ-იორკი. (თავი 1)

როგორც კი ჩავედით, ტაქსი გავაჩერეთ და ჩვენს ბინამდე წავედით. სიტყვები არაა საკმარისი იმის გადმოსაცემად, რასაც მე ვგრძნობდი და ვხედავდი. ეს უბრალოდ გასაოცარი და გამაგიჟებელი იყო.

აბლაბუდა (მეცამეტე თავი)

- მიუხედავად იმისა, რომ მიმოწერას ვაგრძელებდით, შეხვედრას აღარ ცდილობდა, თითქოს დრო მომცა სიტუაციის გასაანალიზებლად. მიმოწერაც შეამცირა, ზოგჯერ რამდენიმე დღეც იკარგებოდა, შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და ისე აახლებდა დიალოგს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა.