ნოსტალგია

ფანჯრებზე სქელი ფარდები ჩამოეფარებინა, ღამის ფარანი ბუნდოვნად ანათებდა ოთახს, თამბაქოს კვამლი ნისლივით დაცოცავდა ოთახში და უფრო დაბურულს, ბუნსოვანს ხდიდა გამოსახულებას.

მაპატიეთ არსებობა...

ბავშვობიდან მიყვარს ცოტა მავნებლობა, ბოლო ფინიში კი ოთხი ფიცარია, ღმერთმა მაპატია ჩემი არსებობა, მათაც მაპატიონ გვერდით ვინც არიან.

სულში ჩაიარა... (სრულად)

პირველმა რამდენიმე დღემ ისე გაიარა თითქმის არც გვისაუბრია, მე წამლები მიმქონდა ის კი ზარმაცად სვავდა... სულ უფრო ვრწმუნდებოდი რომ საკვირველი ვინმე იყო, პირველად მის ქცევებზე დაკვირვება მაშინ დავიწყე როდესაც მის მიერ სანახევროდ დახეული

შეშლილი მერი "მესამე თავი"

მერის მოუხერხებელი თავის გამო ყოველ დღე უფრო მეტი პრობლემები ხვდება. იმდენი მოახერხა მაცივარში დარჩა და საავადმყოფოში ამოყო თავი. დანიელი მის მიმართ უფრო თბილი ხდება.მოვლენები სულ უფრო საინტერესო ხდება

ბიჭი ყვავილების თაიგულით 3 (ეძღვნება 20 ივნისის ღამეს)

-რაღაც ცუდს მიგრძნობს გული, თითქოს სადღაც მიწისძვრა მოხდება, თუმცა რა სახის ძვრა, ეს ნამდვილად არ ვიცი - ასფალტს დავხედე და ვიგრძენი კიდეც როგორ შეტოკდა მიწა.-ეცადე არ იფიქრო, აიძულე შენი თავი რამე კარგზე იფიქრო, თუ არ გამოგივა დღეს

აღსასრული თუ გაგრძელება(თავი 1)

და კიდევ ერთხელ გიბრუნდებათ თქვენი ძალით მწერალი. მწერალი, რომელიც მუდმივად თავის ბედნიერებასა და უბედურებაზე და თავის გრძნობებზე თუ შეგრძნებებზე წერს. მწერალი რომელსაც არ ადარდებს ვინ რას იტყვის მასზე და რომელიც მხოლოდ მაშინ წერს როცა ყველანაირი

ოქროს შუალედი / დასასრული /

- შენ ჩემი მარადიული სიყვარული ხარ. ჩემი ერთადერთი ანიკა! გამომყვები ცოლად?გრაციოზული მოძრაობით ჩაიმუხლა და ჯიბიდან ამოღებული ულამაზესი ანიკას თვალის ფერისთვლიანი ბეჭედი გაუწოდა გოგონას.გიორგი..გაჭირვებიტ ამოილაპარაკა გოგონამ

ძმები (თავი 13)

-დედიკო გააბრაზე თუ ასე მალე რატო დაიშალეთ? ხელებ აფარებული შემოვედი, რავიცი მაინც რამე პიკანტური სცენისთვის არ მომესწრო, ჯერ პატარა ვარ მასეთებისთვის_ფიქრებშ გართულს იოანე წამოდგომოდა თავზე და ხითხითით უთამაშებდა თვალებს.

განყოფილება N14 (2)

-ამდენ ყუთებში რა გიდევს, ნახევარზე მეტი შენი ყუთებია, აი ხელები აღარ მივარგა.-ყუყუნით ავედი მეორე სართულზე და ნორას ოთახში შევედი.-სულ როგორ უნდა ყუყუნებდე.-საწოლზე გადაწოლილი ნორა ყურებამდე მეკრიჭება.

შენ ჩემს თვალებში გაორებული...

როგორც კლარჯეთში მზე ჩადიოდა,ისე წვიმდა და ისე ჰყვაოდა ჩემი ნატვრის ხე, ხელით დარგული იზრდებოდა და დრო გადიოდა...მე ისევ ის ვარ, შენ კი შეცვლილი ჰგავხარ მარტის თოვლს მიწას ადნები,შენში სიყალბებ მე წამაქცია...