შემთხევითი მკვლელი (თავი 1)

-შეგიძლია გაჩუმდე? მეძინება!-მესმის მამაკაცის ბოხი ბარიტონი და გონებაში განგაშის სიგნალი ირთვება , თვალებს იმიმედით ვახელ რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ მომესმა, მაგრამ არაფერი არ მომჩვენებია

ყველა'ფერი(თავი 13)

-დემე ვინ არის?-თავი გამოყო ანამ-დედა?!-სახეზე მწარე ღიმილმა გადაურბინა და დედას მოეხვია.-შემოდი ...როგორხარ? -კარგად! -ანა გაგვაცანი ერთმანეთი ხო!...კარგი მეთვითონ...გამარჯობა ქალბატონო მაია მე დემეტრე ახვლედიანი ვარ ანას...

არჩევანი, რომელმაც ყველაფერი შეცვალა (სრულად)

დამამთავრებელ კლასში ბევრ რამეზე ფიქრობ. სახავ მომავლის გეგმებს. შენ თავს სხვადასხვა პროფესიას უხამებ და ფიქრობ, რომელი უფრო შეგეფერება. სანამ საბოლოო არჩევანს გააკეთებ. კიდევ ერთხელ სერიოზულად ეკიდები ამ საკითხს.ნუცას კი დიდიხნის წინ გადაეწყვიტა.

მზარეულის დღიური 14 (დასასრული)

ვატოს მანქანა აღარ იდგა. თვალებში დამიბნელდა, გული სასტიკად ამიჩქარდა და კედელი, რომ არა ალბათ წავიქცეოდი კიდეც. ეზოში მზის ბოლო თბილ სხივებზე თბებოდა ჩემი მეზობელი ნაზი, რომლისთვისაც არ არსებობდა ჭორი, რომელიც მან არ იცოდა. ნაზისთვის არ არსებობდა

მეგობრები (დასასრული)

ისე ვიხუტებ საწყალი ბავშვი ვეღარ სუნთქავს ხოლმე, იმიტომ რომ გიგას ნაწილია, გიგას სუნიაქვს, გიგასნაირი თვალები, ყველა მისი გამოხედვა გიგას მახსენებს და მაგიჟებს. ლოყაც კი გიგასნაირად ეჩხვლიტება, ყველაფერი გიგასი აქვს და ამისგამო უფრო მეტად მიყვარს.

ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი (თავი 7)

სიყვარული ყველაზე ლამაზი, სუფთა და უმანკო გრძნობაა. ყველაზე დიდი ნიჭი, რაც ღმერთმა ადამიანს უბოძა.სიყვარული გრძნობაა, რომელიც საოცრებებს ახდენს. ეს არის საოცარი კავშირი ადამიანებს შორის, რომელიც აუხსნელია, დაუწერელია. ეს უნდა განიცადო!

ერთადერთი? ( VIII თავი )

აშკარად კლასში იყო გადაღებული ცოტა შორიდან. ჭერისკენ ჰქონდა თვალები აწეული და ფოტოშიც კარგად ხედავდა მის აცრემლებულ თვალებს... შემდეგ კიდევ ორი ფოტო შეემატა, იქაც ანნას თვალებზე კარგად შეამჩნევდით ცრემლებს...

ჩემი გახდები (6)

ვატო გაშეშდა და ნელა მოტრიალდა ჩემსკენ. -მე..მე არვიცი.. -არგინდა? -კი რათქმაუნდა მინდა,მაგრამ თვითონ თუ უნდა? -ძალიან..დედაშენი ძალიან უყვარდა ვატო.. ვატოს სევდიანად გაეღიმა და თავი დამიქნია. -მაშინ წავედით.-ვუთხარი და მეტროსკენ წავედით.

მეოცნებე ბავშვი

მახსოვს როგორ იჯდა მეოცნებე ბავშვი თავის მინდორზე და თავისავე მზეს გასცქეროდა.. და თავიც დედის კალთაში ედო... საკუთარი დედის... მე ხომ მესაკუთრე ბავშვი ვიყავი... პატარა მესაკუთრე ბავშვი...

სათამაშო (თავი2)

-მე რა შუაში ვარ? იქნებ ამიხსნათ ასე ადამინის დაკავება შეიძლება?-გაბრაზებული ვუყურებდი გამომძიებელს. -შეიძლება, თუ დაჭრილი პროკურორის შვილია.-მაგიდაზე ხელი დაარტყა და მკაცრად ჩაილაპარაკა.