წარსულიდან მომავლამდე (ნაწილი მეექვსე)

დილის მზის სხივებმა დაუფრთხეს ძილი ქეთას. დაუკითხავად შემოიპარნენ ოთახში და ანცი კოცნები დაუტოვეს მთელს სახეზე. უკმაყოფილომ გაახილა თვალი. გარემო ეუცხოვა. უცებ ვერ აღიდგინა, სად იყო. საწოლიდან წამოიწია. ეს რა აცვია? ხელი იტაცა. საშინლად სტკიოდა

ბიზნეს გარიგება : W (თავი 2)

მეხსიერების ღრმად ჩამალულ კუთხეებში ჯერ კიდევ ტრიალებდა გრძნობა, რომელსაც ვივიენის სიყვარული ერქვა, გრძნოობა, რომელიც სიტყვით არასოდეს გამოუთქვამს. და ინანა, რომ ეს ქალი დათმო

შენ აგირჩიე! (5 ნაწილი)

-გაჩერება სჯობს-დარწმუნებული ვიყავი, რომ მიმიხვდა რაც ვიგულისხმე. -ცოლად რომ მოგიყვან და გოგონა გვეყოლება პირველი, აი მაშინ შეიძლება, მანამდე არავის მივცემ უფლებას, რომ ხელებიდან გამომგლიჯოს შენი თავი, ვინც არ უნდა იყოს-დამაბნია მისმა მონაწერმა.

გაქრა

და საბოლოოდ რატომ ქრებიან ბოლოს ადამიანები? ან რატომ ჩნდებიან იმ მომენტში როცა არ გვითხოვია მისი გამოჩენა? თუნდაც რატო მიდიან როცა ვთხოვთ დარჩენას? გაურკვეველი ამბები ხდება თითოეულ ადამიანის თავში, არეულობა, შინაგანი აჟიოტაჟი. გადის წლები იცვლება

შენ აგირჩიე! (ნაწილი 4)

-გისმენ, რა არის მთავარი რაც უნდა გეთქვა? -მთელი ბათუმის და არამარტო ბათუმის გადაკიდვა რომ მომიწიოს, არ დაგთმობ და იცოდე! ვუყურებდი ჩემს წინ მჯდარ მამაკაცს და ვხედავდი, რომ წამითაც კი არ ხუმრობდა.

ცხოვრება აჭარაში - თავი 1-ლი

ჩვენთან ცხოვრება დილის 6 საათზე იწყება, თუ საქონელი გყავს, რა თქმა უნდა, დილით ვდგებით.

წარსულიდან მომავლამდე (მეხუთე ნაწილი +18)

ადამიანები ვერ ვაფასებთ დროს. იმ დროს, რომელიც თვალის დახამხამებაში გადის. ისე ვიქცევით, თითქოს განუსაზღვრელი დროით გვაქვს ცხოვრება ბოძებული. მხოლოდ მაშინ შეგვიძლია დაფასება, როცა მძიმე სენს ვებრძვით და ვიცით ცოტა დრო დაგვრჩა, ან რაღაც სასწაული

ოიზისი(VII)

მშვენივრად იცის რომ გოგო ბოლომდე მისი არასოდეს იქნება, მაგრამ სულ არაფერს ისევ ის სჯობს რაც ახლაა. ბოლოს გამბედაობას იკრებს და იმ კითხვას სვამს რაც მარიტას მიერ საიდუმოოს გამხელის დღიდან გონებაში უტრიალებს და ვერ იშორებს. -მან რომ გითხრას

„ცის ფანჯარა გაპობილა შენთვის“

"დეცე ლახვრა როქ აჯფეტა, ანუ ცის ფანჯარა გაპობილა შენთვისო".

ჩემი იყავი! (თავი 9)

ცხოვრების გაგრძელება ვერ შევძელი, ტკივილს ვერ გავუმკლავდი. სახლიდან აღარ გავდიოდი, ტელეფონს არ ვპასუხობდი, სწავლას თავი დავანებე. ცოცხალი ვიყავი თუმცა ცხოვრება ვერ გავაგრძელე. ისეთ ტკივილს ვგრძნობდი ყოველ წუთს როგორიც აქამდე არასდროს განმიცდია.