ეს ხაფანგია პატარავ..! #3

ღამეა, ცარიელ ქუჩებში მაღალი სიჩქარით ვმოძრაობ და რამდენიმე მანქანას რომელიც გზად შემხვდა ყურადღებას არ ვაქცევ...მოსახვევში სწრაფად ვუხვევ და ხედვაში ხელს ფარების ნათება მიშლის... ვგრძნობ როგორ ვეჯახები მანქანას

შენც იპოვი შენს თვეს

შენს ცივ გულზე გადაკრული ლამაზი სხეული, ჩემს თვალში სამყაროს აკნინებს. ხმას მუდამ თან დევს მსუსხავი სიო,რომელიც ისე ადვილად აღწევს გულთან მისი ბგერებით, გრძნობა მიჩნდება ვიღაცის ცივი ხელები რაც უფრო მაგრად

იქნებ

რას ნიშნავს გინდა იყო მარტო , თუ არა სურვილს იჯდე ოთახში , ცხელი ლიმნიანი ჩაით ხელში სრულ სიმშვიდეში , უკანა ფონზე მხოლოდ მშვიდი მუსიკა რომ ისმის თითქმის ჩურჩულით , უყურებდე კედელს ,

შემიყვარდა (6 თავი)

დილით მზის სხივებმა ურცხვად გამაღვიძეეს, დიდხანს წვალება არც დასჭირვებია, მაშინვე გამეღვიძა და სააბაზანოში შევედი. დაახლოებით ნახევარი საათი იქნებოდა გასული რაც წყლის ჭავლის ქვეშ ვდგავარ და ვფიქრობ უაზროდ ყველაფერზე, ზარის ხმამ მომიყვანა

სამიზნე || (თავი 7)

-მოდი, მეორე საძინებელს მოვუმზადებ ბავშვებს სადაც ვტოვებდით, მაინც თავისუფალია_ოთახისკენ წავიდა ნანო და არც ამჯერად შეიმჩნია როგორ გააყოლა ქმარმა თვალი.

ისევ მომაწვა მელანქოლია...

ადამიანი,გრძნობებს რომ მალავს გამოდის რომ სხვა ცხოვრებას პარავს უბრალოდ მისდევს ცხოვრების ქარავს მისი ღიმილი ყველაფერს ფარავს...

90-იანების ბავშვები (5 თავი)

-ჩემს დანახვაზე ისევ გიჩქარდება გული?!-გაისმა ჩახლეჩილი და ოდნავ დაღლილი ხმა.თუმცა გაურკვეველი იყო,ბატონმა სანდრომ კითხვა დასვა,თუ რეალური ფაქტი გააჟღერა ხმამაღლა.რიამ იცოდა,პირველივე წუთიდან იცოდა ვინც იყო,მაგრამ უკანასკნელ მომენტამდე ფიქრობდა,რომ

ორი სხვადასხვა თვალი [ თავი 1 ]

ისტორია გოგოზე, რომელსაც მშობლები ავტოკატასტროფაში დაეღუპა და ბიჭზე, რომელმაც ყველაფერი დაკარგა. ისტორია, რომელიც შეცვლის მათ ცხოვრებას. პატარა სიყვარულის ამბავი. ელ რაიანი & დილან სტიუარტი.

შეშლილი ფსიქოლოგი (7)

დილით წვიმის სასიამოვნო ხმამ გამაღვიძა, კარადასთან მივედი და ტანსაცმელი გამოვიღე. აქ ყოველთვის მაქვს ტანსაცმელი, მეც არვიცი ზოგჯერ რა წამომივლის თავში და როდის მომინდება აქ ამოსვლა. შავი შარვალი,

ტკივილი...(თავი 3)

-შენ მოხვედი-აღმოხდა გახარებულ ქალს და ცივი გამოხედვის მიღმა დემეტრეს თვალებშიც იკითხებოდა სიხარული.-რა თქმა უნდა, მოვედი მინდა ჯერ ის ვნახო-თქვა ბაიამ და ნებართვის აღებისთანავე გაეშურა პალატისკენ.პალატაში, საწოლზე ფერდაკარგული ბიჭი იყო მისვენებული,